Life

Όλυμπος: “Ανηφορίζοντας προς το χιονισμένο Λιβαδάκι”

16/11/2016, 23:59

Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος

Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Αθανάσιος Συργιάννης

Ο Εθνικός Δρυμός του Ολύμπου ήταν ο κυριακάτικος προορισμός της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας «Τοτός».

Επιλέξαμε, για άλλη ακόμη φορά, το βουνό των θεών, του μύθου και του ονείρου. Αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε την ορειβατική μας δραστηριότητα στο βουνό με το μεγαλοπρεπές σχήμα του, με τη πολύμορφη γοητεία της φύσης του, με τα αμέτρητα μονοπάτια του, που δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε επισκέπτη να ζήσει από κοντά την ποικιλότητα της βλάστησης, να δει τα μαγευτικά τοπία και να κατακτήσει τις ψηλότερες κορυφές που όλα μαζί προκαλούν δέος και θαυμασμό.

Σειρά αυτή τη φορά είχε το χιονισμένο «Λιβαδάκι».

Φύγαμε από τη Βέροια στις 06.30΄ το πρωϊ της Κυριακής, 13-11-2016, με προορισμό τα «Πριόνια» Ολύμπου. Βέροια – Λιτόχωρο – «Πριόνια» ήταν η οδική διαδρομή μας. Φτάνοντας στον προορισμό μας, βρήκαμε το χώρο του parking σχεδόν άδειο. Είχε όλα κι όλα δύο αυτοκίνητα εκτός από τα δικά μας.

Είχε ψυχρούλα, βρισκόμασταν στα 1.100 μ. υψόμετρο. Ο ουρανός πεντακάθαρος και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου άρχισαν δειλά-δειλά να φωτίζουν τα ψηλότερα σημεία των κωνοφόρων δένδρων που ήταν «σκαρφαλωμένα» στις απότομες πλαγιές της ρεματιάς κοιτάζοντας προς τις κορυφές του βουνού.

Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε, 4 άνδρες και 1 γυναίκα, για την προγραμματισμένη ανάβαση. Πήραμε τα απαραίτητα, γεμίσαμε τα παγούρια μας με το πολύ κρύο νερό της πέτρινης πηγής και ξεκινήσαμε μπαίνοντας στο Ευρωπαϊκό Μονοπάτι «Ε 4», το πιο καλοπατημένο και πολυσύχναστο του Ολύμπου με πολλά έργα διαμόρφωσης και με πολύ καλή σήμανση.

Το κλασικό αυτό μονοπάτι, που οδηγεί προς το καταφύγιο «Σπ. Αγαπητός» ( υψ. 2.100 μ.) και στη συνέχεια προς τις κορυφές, κάποιοι το αποκαλούν και «Μονοπάτι της σιωπής».

Η διαδρομή μας μέσα στο δάσος και η πορεία μας πάνω σε μονοπάτι που στα περισσότερα τμήματά του ήταν σκεπασμένο με τα πεσμένα πολύχρωμα φύλλα των δένδρων. Εικόνες φθινοπωρινής ομορφιάς. Παντού η παγερή δροσιά, η πρωϊνή υγρασία της εποχής.

Μετά από ανηφορική πορεία 45 λεπτών φτάσαμε στη θέση «Πηγαδούλι» που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.360 μ. με το κιόσκι και τη χαρακτηριστική πέτρινη βρύση. Ολιγόλεπτη στάση και συνέχιση της πορείας.

Δεν κάναμε παραπάνω από 5 λεπτά πορείας απο το κιόσκι και συναντήσαμε ένα μονοπάτι στα αριστερά μας. Στο σημείο υπήρχαν πινακίδες που έδειχναν η καθεμιά ξεχωριστά προς διαφορετικούς προορισμούς. Αφήσαμε το «Ε4» και πήραμε αυτό το μονοπάτι, στα αριστερά μας, ακολουθώντας την ένδειξη της πινακίδας «Μαυρόλογγος-Λιβαδάκι».

Το μονοπάτι αυτό είναι πολύ καλά σημαδεμένο. Ήταν κάποτε ένα παλιό πέρασμα των κτηνοτρόφων της περιοχής που διασχίζει το Μαυρόλογγο . Εδώ σε κάθε μας βήμα και μια διαφορετική εικόνα τοπίου. Περάσαμε μέσα από ρέμα με δάσος οξιάς και απο άλλο με λογής – λογής δένδρα.

Όσο αρχίζαμε να ανηφορίζουμε, το τοπίο άλλαζε απο σημείο σε σημείο της διαδρομής. Περπατούσαμε μέσα σε δάσος με κωνοφόρα δένδρα που σε πολλά κομμάτια του ήταν πυκνά φυτρωμένα μεταξύ τους. Παντού πανύψηλα πεύκα, έλατα, ρόμπολα. Εικόνα φανταστική.

Περάσαμε απο σημεία της διαδρομής με αμέτρητους πεσμένους κορμούς δένδρων με τα σημάδια της πολυκαιρίας «αποτυπωμένα» πάνω τους. Σε κάποιο άλλο σημείο της ανηφορικής πορείας μας περπατήσαμε ένα κομμάτι ολότελα σκαμμένο, λές και ήταν οργωμένο. Την περιοχή είχαν, φαίνεται, επισκεφτεί αγριογούρουνα.

Από κάποια ανοίγματα μπορούσαμε να θαυμάσουμε την απερίγραπτη εικόνα των απέναντι ψηλότερων κορυφών του Ολύμπου που ήταν όλα καλυμμένα με χιόνι.

Από τα αριστερά μας προς τα δεξιά, βλέπαμε τον «Άγιο Αντώνιο» ( υψ. 2.815 μ.) με το Μετεωρολογικό του που μόλις διακρίνονταν, το «Σκολιό» (υψ. 2.904 μ.), τη «Σκάλα», ένα τμήμα της «Κακόσκαλας», την απότομη και σχεδόν κάθετη πλαγιά του περάσματος προς την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, τον «Μύτικα» (υψ. 2.918 μ.), τμήμα απο το «Στεφάνι» ( υψ. 2.911 μ.), την «Τούμπα», τον «Πρ. Ηλία» ( υψ. 2.787 μ.) και κοιτάζοντας ακόμη δεξιότερα βλέπαμε όλη την κορυφογραμμή που τη περπατάμε όσες φορές ανηφορίζουμε για το «Οροπέδιο Μουσών» περνώντας από το «Γομαρόσταλο».

Κοιτάζοντας χαμηλότερα και λίγο αριστερά απο τη θέση «Σκάλα», βλέπαμε τη καλυμμένη με κωνοφόρα δένδρα πλαγιά της «Χονδρομεσοράχης» που ορθώνονταν επιβλητικά μέχρι τη θέση «Μπαλκόνι», το σημείο δηλ. που βρίσκεται το καταφύγιο «Σπ. Αγαπητός», που δεν φαινόταν απο το σημείο που βρισκόμασταν.

Λίγο πιο κάτω και δεξιότερα από τη θέση «Μπαλκόνι» διακρίναμε καθαρά το ελικοδρόμιο που βρίσκεται σε μικρή απόσταση απο το καταφύγιο. Ταξιδεύοντας το βλέμμα μας προς την απέναντι πλαγιά βλέπαμε το μεγαλύτερο τμήμα του «Μαυρόλογγου» με τα καταπράσινα κωνοφόρα δένδρα του και ανάμεσά τους να ξεπροβάλλει το γκρίζο των απόκρημνων βράχων.

Μετά απο ανηφορική πορεία 1ώρας και 50 λεπτών, από τα «Πριόνια», βγήκαμε απο το πυκνό δάσος και βρεθήκαμε σε ένα ξέφωτο. Στα δεξιά μας συνέχιζε ένα ανηφορικό μονοπάτι που στα 200 περίπου μέτρα χωριζόταν σε δύο. Το δεξιότερο με κατεύθυνση προς το «Καλόγερο» και το αριστερό με κατεύθυνση προς το « Λιβαδάκι», από άλλη όμως διαδρομή, τη μεγαλύτερη, την οποία αποφασίσαμε να κάνουμε στην επιστροφή.

Ολιγόλεπτη στάση, φωτογραφίες, απόλαυση της γύρω θέας απο ψηλά. Γεμιστά μπισκότα, ξηροί καρποί, μπάρες δημητριακών, ήταν ό,τι πρέπει στο σημείο εκείνο. Μετά την ολιγόλεπτη στάση συνεχίσαμε το μονοπάτι μας, που αυτή τη φορά ήταν κατηφορικό και περνούσε μέσα από ένα καταπράσινο δάσος.

Μπήκαμε σε ρεματιά περνώντας δίπλα από πεσμένους παντού κορμούς δένδρων και βγαίνοντας μας περίμενε η πολύ ανηφορική διαδρομή που μας επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις.

Μας επιφύλασσε περάσματα με καταπληκτική θέα. Δεν χορταίναμε να βλέπουμε τις απέναντι χιονισμένες κορυφές του Ολύμπου, τον «Μαυρόλογγο» και πιό πέρα μέσα απο ένα άνοιγμα του ρέματος τον κάμπο της Πιερίας με τα χωριά της, το Λιτόχωρο, την Κατερίνη. Ακόμη πιό πέρα βλέπαμε το Θερμαϊκό, τη Θεσσαλονίκη που μόλις διακρίνονταν και στη συνέχειά της προς τα δεξιά το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.

Στο βάθος αχνά διακρίνονταν τμήμα της κορυφής Άθως του Αγίου Όρους. Μας επιφύλασσε και το πέρασμα από ένα απότομο βραχώδες σημείο που συναντήσαμε μετά από μία ώρα ανηφορικής πορείας από το ξέφωτο.

Στο σημείο το χιονάκι ήταν παγωμένο και ήθελε πολύ προσοχή. Μας βοήθησε στο πέρασμά του το σκοινί που έχει τοποθετηθεί μόνιμα απο κάποιο τοπικό ορειβατικό σύλλογο. Περνώντας δίπλα ακριβώς απο την απότομη πλαγιά με τη βοήθεια του παγωμένου σκοινιού, βλέπαμε τους σταλακτίτες να κρέμονται στις απολήξεις των βράχων.

Απο δω και πέρα το μονοπάτι και η γύρω περιοχή ήταν όλα καλυμμένα απο ψιλή στρώση χιονιού. Πολλά σημεία του μονοπατιού ήθελαν πολύ προσοχή στο πέρασμά τους, κάτι που κράτησε 40 περίπου λεπτά. Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε και με μια ομάδα 3 ορειβατών απο Θεσσαλονίκη. Όσο πλησιάζαμε προς την Αλπική ζώνη το δάσος αραίωνε δίνοντας τη σειρά του στη πολύ χαμηλή βλάστηση.

Βρισκόμασταν ήδη στα 2.000 μέτρα και κάτι. Η μέρα ηλιόλουστη. Η θέα καταπληκτική.

Φαίνονταν καθαρά οι κορυφές του Ολύμπου, οι δασώδεις πλαγιές του, οι βραχώδεις όγκοι του, ο κάμπος της Πιερίας, τα χωριά της, το Λιτόχωρο, η Κατερίνη, ο Θερμαϊκός, η Θεσσαλονίκη, ο Χορτιάτης, το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής, ο Άθως, οι κορυφές άλλων βουνών.

Όλα θαρρείς και βρίσκονταν κάτω απο τα πόδια μας και κάποια άλλα λές και τα έπιανες εάν άπλωνες το χέρι σου.

Τέλος, μετά απο ανηφορική πορεία 3 ωρών και 50 λεπτών απο τα «Πριόνια» φτάσαμε στο μικρό καταφύγιο του ΕΟΣ Λιτόχωρου που βρίσκεται στη θέση «Λιβαδάκι».

Στάση για ξεκούραση. Φωτογραφίες, επιφωνήματα θαυμασμού, συζήτηση με τους ορειβάτες από Θεσσαλονίκη. Σάντουϊτς, ξηροί καρποί, φρούτα, ήταν ό,τι το καλύτερο στα 2.100 μ. υψόμετρο ( ένδειξη GPS), με μια ηλιόλουστη μέρα και με μία καταπληκτική θέα.

Μετά από 45 λεπτη ξεκούραση κοντά στο καταφύγιο, αποφασίσαμε να πάρουμε το μονοπάτι της επιστροφής ακολουθώντας αυτή τη φορά, από κάποιο σημείο του, μια άλλη κατεύθυνση που θα έκανε την διαδρομή μας ακόμη μεγαλύτερη, αποφεύγοντας το παγωμένο εκείνο κομμάτι που περνούσε δίπλα από τον απότομο βράχο με το μόνιμο σκοινί.

Και αυτή η διαδρομή, το επι πλέον δηλ. κομμάτι, είχε τη δική του ξεχωριστή ομορφιά. Μετά από πορεία 1 ώρας και 30 λεπτών βγήκαμε στο ξέφωτο που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.720 μέτρων. Στο σημείο εκείνο διασταυρώνονταν μονοπάτια που το κάθε ένα οδηγούσε προς διαφορετική κατεύθυνση.

Το ένα ήταν αυτό που μόλις κατεβήκαμε, ένα άλλο με κατεύθυνση προς το «Καλόγερο» και το τρίτο ήταν εκείνο που είχαμε περπατήσει ανηφορίζοντας προς το «Λιβαδάκι», κάνοντας την πιο κοντινή διαδρομή. Ολιγόλεπτη στάση. Εικόνες διαφορετικές από εκείνες των πρωϊνών ωρών.

Οι ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου άρχιζαν να καλύπτονται από σύννεφα, με το «Μύτικα» να προσπαθεί επιβλητικά να ξεπροβάλλει πάνω από αυτά. Δεν καθίσαμε παραπάνω από 15 λεπτά στο ξέφωτο και πήραμε το μονοπάτι που περπατήσαμε ανηφορίζοντας προς το «Λιβαδάκι», με κατηφορική αυτή τη φορά κατεύθυνση προς τα «Πριόνια». Εικόνες ίδιες με τις πρωϊνές, αλλά, κάτω από το φώς του μεσημεριανού πλέον ήλιου.

Μετά από 1 ώρα και 20 λεπτά κατηφορικής πορείας από το ξέφωτο, φτάσαμε στα «Πριόνια» Ολύμπου που είχε πάρα πολλά αυτοκίνητα στο parking και πολλές δεκάδες επισκεπτών να χαίρονται άλλοι τη φύση του τοπίου και κάποιοι άλλοι να απολαμβάνουν τα ψητά και τα μεζεκλίκια στο μοναδικό μαγαζάκι της περιοχής.

Φτάνοντας στα αυτοκίνητα αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή μας στη Βέροια. Εδώ τελείωνε με επιτυχία άλλη μια κυριακάτικη δραστηριότητά μας, χωρίς κανένα πρόβλημα και με πολλές όμορφες εικόνες αποτυπωμένες σε μια γωνιά του μυαλού.

Γενική διαπίστωση: τα μονοπάτια που περπατήσαμε την Κυριακή έχουν την τη δική τους ξεχωριστή ομορφιά όποια εποχή του χρόνου κι αν περπατηθούν.