“Άγιο Όρος. Περπατώντας στα μονοπάτια του” (Γ’)
Περιγραφή Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Αθανάσιος Συργιάννης
( συνέχεια του προηγούμενου )
3η μέρα, 28-10-2016, στα μονοπάτια του Αγίου Όρους.
Εγώ και ο Θανάσης, μέλη της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός», σηκωθήκαμε στις 02.30΄ τα ξημερώματα της Παρασκευής, 28-10-2016, προκειμένου να παρακολουθήσουμε τον Όρθρο που ξεκινούσε στις 03.00΄ π.μ. και στη συνέχεια τη λειτουργία.
Βρισκόμασταν, από το απόγευμα της προηγούμενης μέρας, στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας μετά από πορεία 5 ωρών και 20΄ στα μονοπάτια της νοτιότερης μεριάς της χερσονησίδος του αγιορείτικου τοπίου κάνοντας την διαδρομή: Σκήτη Αγίας Άννας – Μονή Μεγ. Λαύρας.
Είχαμε πέσει για ύπνο από τις 08.30΄ το βράδυ, για να μπορέσουμε να ξυπνήσουμε τα ξημερώματα. Μόλις σηκωθήκαμε, δεν κάναμε παραπάνω από 30 λεπτά για να συμμαζέψουμε τα κρεβάτια μας και να ετοιμάσουμε τα σακίδιά μας. Αφού ετοιμαστήκαμε, πήγαμε στο κεντρικό ναό να παρακολουθήσουμε τις ακολουθίες του Όρθρου και της θείας λειτουργίας.
Μετά το τέλος της λειτουργίας, στις 07.25΄ π.μ., πήγαμε να πάρουμε το πρωϊνό που μας είχαν ετοιμάσει. Τσαϊ, ψωμί, χαλβάς, ελιές, μαρμελάδα, μήλο ήταν ό,τι έπρεπε για την ώρα εκείνη. Ο καιρός έδειχνε έτσι και έτσι. Έξω φύσαγε δυνατός αέρας και το μεγαλύτερο κομμάτι του Άθω δεν φαίνονταν μέσα από τα πυκνά σύννεφα.
Μετά το πρωϊνό, φορτωθήκαμε τα βαριά σακίδιά μας και ξεκινήσαμε την πορεία για την προγραμματισμένη πρωτόγνωρη για μας διαδρομή με προορισμό τη Σκήτη του Αγίου Δημητρίου ή αλλιώς Λάκκου Σκήτη ή Λακκοσκήτη που είναι εξάρτημα της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου.
Την περιοχή αυτή θα την επισκεπτόμασταν για πρώτη φορά στα τόσα χρόνια προσκυνηματικών μας επισκέψεων στο Όρος και το άγνωστο της διαδρομής ήταν η αιτίας μιας απαραίτητης προετοιμασίας από τη μεριά μας που κράτησε πολλές μέρες πριν έρθουμε στο αγιορείτικο τόπο.
Μελέτη των διαδρομών στους χάρτες, συλλογή στοιχείων ιντερνετικά ή από σχετικά έντυπα. Ό Θανάσης στο Google Earth αποτύπωσε όλες τις πιθανές διαδρομές και μία από αυτές αποθήκευσε στο GPS. Αυτά όλα ήταν θεωρητικά. Δεν γνωρίζαμε τι θα συναντούσαμε στη πορεία μας και πόσο θα διαρκούσε αυτή σε χρόνο.
Είχαμε και την τύχη να συλλέξουμε κάποιες επιπλέον πληροφορίες από τον αξιωματικό του Αστυνομικού Τμήματος Μεγίστης Λαύρας, που τον συναντήσαμε τυχαία στον εσπερινό της προηγούμενης μέρας και του ζητήσαμε να μας βοηθήσει. Φύγαμε, λοιπόν, στις 08.30΄ π.μ. από την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας παίρνοντας τον πολύ καλό χωματόδρομο με κατεύθυνση προς Ι.Μ. Ιβήρων.
[ Αρχή μας είναι, να μη χρησιμοποιούμε κανένα μεταφορικό μέσον όσο βρισκόμαστε στο Όρος]
Ο ήλιος προσπαθούσε να κάνει την εμφάνισή του μέσα από τα σύννεφα και όσες φορές το κατόρθωνε μας χάριζε μια απερίγραπτη εικόνα ενός ουρανού με φανταστικά χρώματα.
Η διαδρομή χωρίς πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Από δεξιά μας βλέπαμε το Θρακικό Πέλαγος και στο βάθος να ξεπροβάλλει η Θάσος. Αριστερά μας οι πλαγιές του ορεινού όγκου του Άθω με τα πολύχρωμα δάση. Περπατώντας 8,840 χλμ. πάνω στο χωματόδρομο και κάνοντας 1 ώρα και 45΄, φτάσαμε στο Αγίασμα του Οσίου Αθανασίου, του κτήτορα της Μεγίστης Λαύρας.
Το Αγίασμα αυτό είναι το πιο πολυσύχναστο και το πιο πολυεπισκέψιμο. Βοηθάει σε αυτό και η θέση του. Το βρήκαμε αυτή τη φορά πολύ διαφορετικό. Όμορφα διαμορφωμένο, με τους χώρους γύρω του κτισμένους με πέτρα και φυτεμένους με καστανιές. Καθίσαμε να ξεκουραστούμε λιγάκι δίπλα στα τρεχούμενα κρύα νερά του, που ανάβλυζαν μέσα από τις πέτρες.
Φωτογραφίες, προσκύνημα, λίγα γεμιστά μπισκότα μαζί με μπάρες δημητριακών για ενέργεια και αφού γεμίσαμε τα παγούρια μας με το κρύο νερό του Αγιάσματος ξεκινήσαμε για την άγνωστη διαδρομή μας.
Δεν κάναμε πάνω από 20΄ πορείας και στρίψαμε αριστερά αφήνοντας το χωματόδρομο και παίρνοντας έναν άλλο δασικό δρόμο, ανηφορικό αυτή τη φορά, ακολουθώντας τις πινακίδες με την ένδειξη «Λακκοσκήτη» και την άλλη δίπλα της ακριβώς με « Μορφονού- Ι.Κ. Αγίας Τριάδος-Ι.Κ. Αγίων Αρχαγγέλων».
Βρισκόμασταν στο σημείο εκείνο του περάσματος έχοντας στα δεξιά μας τον Όρμο Μορφωνού με τα ταραγμένα νερά της θάλασσας και στην αρχή του ανηφορικού χωματόδρομου που οδηγούσε στο Ρέμα Μορφωνού. Όσο ανηφορίζαμε βλέπαμε μπροστά μας τον Πύργο του Αρσανά της Ιεράς Μονής Καρακάλου.
Δεν κάναμε παραπάνω από 200 μέτρα και στρίψαμε δεξιά μπαίνοντας σε ένα άλλο δασικό δρόμο. Η πορεία μας ανηφορική. Τα περάσματά μας μέσα από πανέμορφα κομμάτια της διαδρομής με πολλές εναλλασσόμενες εικόνες. Πολύχρωμα δάση με λογής-λογής δένδρα. Ρεματάκια με τρεχούμενα νερά.
Καλύβες σκόρπιες σε διάφορα σημεία της περιοχής. Άλλες μέσα σε ελαιώνες και άλλες να ξεπροβάλλουν μέσα από καστανόδενδρα. Σε κάποιο σημείο αφήσαμε τον δασικό δρόμο και μπήκαμε σε ένα όμορφο μονοπάτι που περνούσε μέσα από πυκνό δάσος. Μετά ξαναμπήκαμε σε δασικό δρόμο που σε μια διασταύρωση του με άλλους δεν είχε καμιά σήμανση.
Ο Θανάσης, άρχισε να ενημερώνεται απο τις ενδείξεις του GPS. Ανοίξαμε και τον χάρτη που είχαμε μαζί μας. Μια μικρή καθυστέρηση για τον εντοπισμό της κατεύθυνσης. Τα στοιχεία μας δείχνανε μία από αυτές, την οποία και ακολουθήσαμε. Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα αγροτικό αυτοκίνητο με μοναχό και προσκυνητές. Τους ρωτήσαμε, ήταν ξένοι. Η επικοινωνία έγινε στα αγγλικά. Μας είπαν πως ακολουθούμε το σωστό δρόμο.
Μετά από πορεία 4 ωρών φτάσαμε στο Κυριακό της Σκήτης, το χώρο υποδοχής-φιλοξενίας, που ήταν έρημο από κόσμο. Βλέπαμε παντού σκόρπιες καλύβες μέσα στο δάσος. Η Λακκοσκήτη βρίσκεται σε υψόμετρο 280 μέτρων και είναι κτισμένη μεταξύ της Μορφωνού και του Αντιάθωνα. Η Σκήτη είχε 17 καλύβες που όλες κατοικούνται από ξένους μοναχούς.
Βλέποντας το Κυριακό έρημο, το μεγάλο ερωτηματικό της στιγμής : «και τώρα ;!»
Με κάποιον είχαμε μιλήσει τηλεφωνικά ένα μήνα πρίν. Κάποιος αποδέχτηκε το αίτημα φιλοξενίας που κάναμε. Ποιος, όμως ;! Δεν περιπλανηθήκαμε πολύ στη περιοχή και μετά από λίγα λεπτά συναντήσαμε κάποιους μοναχούς. Τους μιλήσαμε ελληνικά, τίποτα. Τους μίλησα στα ρώσικα, τίποτα. Τους μιλήσαμε στα αγγλικά, κάτι έγινε.
Λίγα αγγλικά εμείς, λίγα αγγλικά αυτοί, στο τέλος ανακαλύψαμε με ποιόν επικοινωνήσαμε τηλεφωνικά. Πήραμε ένα πολύ ανηφορικό μονοπάτι που μας υπέδειξαν. Περπατήσαμε λίγα μέτρα και βρεθήκαμε σε ένα «παράδεισο». Βρεθήκαμε σε μια καλύβα που βρισκόταν σε μία θέση που έβλεπες τα πάντα γύρω σου από ψηλά.
Δίπλα γίνονταν εργασίες προέκτασης και το κτίσιμο ενός παρεκκλησίου. Μας έκανε εντύπωση ο κήπος με πάρα πολλά λαχανικά. Οι ντοματιές γεμάτες καρπό. Όταν φτάσαμε εκεί, δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ ώρα. Μετά από λίγα λεπτά ήρθε ο μοναχός με τον οποίο είχα μιλήσει τηλεφωνικά ένα μήνα πριν, για να του κάνω αίτημα φιλοξενίας.
Διαπιστώσαμε, στη πορεία, πως η καλύβα ανήκε σε ρουμάνους μοναχούς. Είχε πολλά δωμάτια φιλοξενίας και ο χώρος δεχόταν προσκυνητές. Ευγενέστατος ο μοναχός, πολύ μικρότερός μας. Μιλούσε ελληνικά. Ακολούθησε η καθιερωμένη αγιορείτικη φιλοξενία: καφές, μπισκότα, τσίπουρο και στη συνέχεια ο μοναχός μας έδειξε το δωμάτιό μας. Οι χώροι καθαροί και όμορφα διαμορφωμένοι.
Λίγο αργότερα ήρθαν και άλλοι 17 ξένοι προσκυνητές, όλοι ρουμάνοι. Ξεκουραστήκαμε, κάναμε τις εξερευνητικές μας βόλτες στη περιοχή και στις 05.00΄ το απόγευμα πήγαμε στον εσπερινό. Η λειτουργία στα ρουμάνικα. Σε κάποια σημεία της γίνονταν και στα ελάχιστα ελληνικά. Έτσι γίνεται ή το κάνανε επειδή βρεθήκαμε δύο έλληνες στην περιοχή;! Ο εσπερινός τέλειωσε στις 07.00΄ μ.μ.
Στη συνέχει πήγαμε στη τράπεζα για τον δείπνο. Μας είχαν πολύ καλό φαγητό. Για ύπνο πήγαμε στις 08.30΄ το βράδυ προκειμένου να σηκωθούμε στις 04.00΄ τα ξημερώματα για τον Όρθρο. Εδώ τελείωσε και η δραστηριότητά μας της τρίτης μέρα στο Όρος.
Απολογισμός 3ης μέρας στο Άγιο Όρος.
Πορεία: 4 ωρών και 30΄ (συνολικός χρόνος).
Απόσταση: 16 χλμ.
Υψ. διαφορά: 548 μ.
( Συνέχεια στο Μέρος Δ΄)
