Περιγραφή: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος, Γεώργιος Γαλάνης
Οι προγνώσεις του καιρού κατά την διάρκεια της βδομάδας που πέρασε έδειχναν αστάθεια το Σαββατοκύριακο με ακραία σε πολλές περιοχές της χώρας καιρικά φαινόμενα.
Αιτία που περιόρισε κατά πολύ τις επιλογές περιοχών που είχαν προταθεί τις προηγούμενες μέρες για την κυριακάτικη δραστηριότητα της ομάδας.
Μέλη της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας «Τοτός» αποφασίσαμε, μετά και την τελευταία ιντερνετική ενημέρωση για τον καιρό, να πραγματοποιήσουμε μια ορειβατική εξόρμηση στο κοντινό βουνό της περιοχής.
Επιλέξαμε το Βέρμιο, ένα βουνό σχετικά κοντά στα σπίτια μας με πολλές όμως διαδρομές και με δεκάδες κορυφών.
Καταλήξαμε σε έναν ορεινό όγκο με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τις αμέτρητες εναλλασσόμενες εικόνες που έχει τη δυνατότητα να αντικρίσει κανείς σε κάθε του βήμα περπατώντας στην περιοχή.
Τέθηκαν 2-3 προτάσεις και τελικά επιλέξαμε εκείνη με τις περισσότερες εναλλαγές τοπίου, διαδρομών.
Έτσι, την Κυριακή 23-10-2016 πρωϊ, φύγαμε από τη Βέροια, τα «παντός καιρού» μέλη της ομάδας, παίρνοντας τον παλιό δρόμο για Κοζάνη.
Φτάνοντας στο πλάτωμα, που βρίσκεται 500 περίπου μέτρα πριν την Καστανιά με το εξωκλήσι του Πρ. Ηλία και το χαρακτηριστικό κιόσκι δίπλα στο υποτυπώδες φυτώριο που δημιούργησε ο μοναδικός κάτοικος της περιοχής, δεν σταθμεύσαμε τα αυτοκίνητά μας στο σημείο εκείνο αλλά προχωρήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα και στρίψαμε δεξιά μπαίνοντας στο δασικό δρόμο που οδηγούσε σε έναν χώρο αναψυχής.
Εκεί, δίπλα στα ξύλινα παγκάκια με τραπέζια που κατασκεύασε κάποτε το Δασαρχείο, αποφασίσαμε να αφήσουμε τα αυτοκίνητά μας και να αρχίσουμε την προετοιμασία για τη θεωρητικά εύκολη πορεία μας.
Στο γεμάτο από υγρασία, μετά από βροχή τόσο της νύχτας όσο και των προηγούμενων ημερών, σημείο στο χώρο αναψυχής μας υποδέχτηκαν ξαφνιασμένοι απο την παρουσία της ομάδας οι υλοτόμοι που άλλοι πετάχτηκαν από τις πρόχειρα κατασκευασμένες καλύβες τους και άλλοι που ετοίμαζαν τα ζωντανά που ήταν φορτωμένα με σαμάρια καλυμμένα με νάϋλον για προστασία.
Τους καλημερίσαμε, φωτογραφίσαμε τα μουλάρια και αρχίσαμε την προετοιμασία μας.
Αφού πήραμε τα απαραίτητα ξεκινήσαμε την ανηφορική πορεία μας περπατώντας πάνω στο δασικό δρόμο που περνούσε μέσα από δάσος με λογής-λογής δένδρα.
Ο ουρανός καθαρός χωρίς κανένα συννεφάκι. Ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλλει μέσα από κάποια ανοίγματα των δένδρων και σε άλλα σημεία του δάσους οι πρώτες ακτίνες του που διαπερνούσαν το πυκνό φύλλωμα έκαναν αισθητή τη παρουσία του.
Μετά από 30 λεπτά ανηφορικής πορείας φτάσαμε στη δεξαμενή. Θέλαμε άλλα 20 λεπτά περπατώντας πάνω στο δασικό δρόμο, που δεν πολυχρησιμοποιείται, για να βγούμε από το δάσος και να φτάσουμε σε ένα πλάτωμα με διάσπαρτους θάμνους, με ένα κιόσκι κυνηγών και μια βρύση με τρεχούμενο νερό.
Βρισκόμασταν στα 1.130 μ. υψόμετρο και σε μία θέση με φανταστική θέα. Βλέπαμε τον κάμπο της Βέροιας και λίγο πιο πέρα, όσο φυσικά μας το επέτρεπε η ομίχλη που άρχισε να κάνει την εμφάνισή της στα χαμηλά. Δεξιότερα τα Πιέρια Όρη και χαμηλότερα με δυσκολία διακρίναμε τα ορεινά χωριά που φωλιάζουν στους πρόποδες του βουνού.
Κοιτάζοντας προς τον Ν. Κοζάνης όλα ήταν σκεπασμένα με το κάτασπρο πέπλο. Πίσω μας το βραχώδες κομμάτι του ορεινού όγκου που έπρεπε να ανηφορίσουμε για την προγραμματισμένη διαδρομή μας. Ολιγόλεπτη ξεκούραση, γέμισμα των παγουριών και ξεκίνημα της πορείας.
Αφήσαμε στα αριστερά μας τον δασικό δρόμο και πήραμε ένα «δικό» μας μονοπάτι που περνούσε ανάμεσα από χαμηλούς θάμνους και στη συνέχεια έμπαινε μέσα σε δάσος οξιάς. Η διαδρομή δύσκολη. Γινόταν σε πετρώδες σημείο της και σε ένα κομμάτι με μεγάλη κλίση.
Χρειαστήκαμε 40 λεπτά περίπου για να βγούμε από το κομμάτι εκείνο και να βρεθούμε πάνω στο Ευρωπαϊκό μονοπάτι, το «Ε4». Το ακολουθήσαμε βλέποντας κατά διαστήματα τη τρίχρωμη χαρακτηριστική σήμανση του μονοπατιού, Λευκό-Κίτρινο-Μαύρο.
Εδώ το τοπίο ήταν πετρώδες και γυμνό από θάμνους-δένδρα. Κυριαρχούσε η πολύ χαμηλή βλάστηση. Προχωρώντας είχαμε στα αριστερά μας την κορυφογραμμή με τις αιολικές και δεξιά την κορυφή «Φούρκα» με τα σκαμμένα χαρακώματα στο ψηλότερο σημείο της, σημάδια πολέμων.
Αφού κυκλώσαμε την «Φούρκα» στη βάση της, στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας το μονοπάτι «Ε4».Από δώ και πέρα η εικόνες διαφορετικές από τις προηγούμενες. Βλέπαμε κατά διαστήματα νησίδες με δάση οξιάς φορεμένα με τα καταπληκτικά χρώματα της εποχής.
Όμορφες εικόνες. Γκρίζο της πέτρα, πολυχρωμία των δένδρων και στο βάθος περιοχές σκεπασμένες με το κάτασπρο πέπλο της ομίχλης.
Σε κάποιο σημείο εγκαταλείψαμε το Ευρωπαϊκό μονοπάτι και πήραμε το άλλο που περνούσε πολύ αριστερότερα από την κορυφή «Ιμπιλί».
Σε ένα ύψωμα της διαδρομής και πλησιάζοντας στον προορισμό μας βλέπαμε από αριστερά μας την κορυφογραμμή με τις αιολικές, λίγο πιο πέρα τις κορυφές των Πιερίων. Δεξιότερα την κορυφή «Αγκάθι» που βρίσκεται πάνω ακριβώς από τον Πολύμυλο και στο βάθος περιοχές του Νομού Κοζάνης σκεπασμένες με ομίχλη.
Δεξιά μας βλέπαμε την κορυφή «Ιμπιλί», πίσω μας εκείνη της «Φούρκα» και μπροστά μας χαμηλά το χωριό των Σαρακατσαναίων, την Αγ. Παρασκευή. Ένα χωριουδάκι που φωλιάζει μέσα σε ένα πολύχρωμο δάσος, με τα σπίτια να έχουν κατακόκκινες λαμαρινοσκεπές και να κατοικείται από τους Σαρακατσαναίους μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες.
Πιο πέρα από το χωριουδάκι βλέπαμε το εξωκκλήσι του Αγ. Παντελεήμονα στους πρόποδες της κορυφής «Μαγούλα». Η Αγ. Παρασκευή έχει και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Τον ολόλευκο μεταλλικό σταυρό που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το χωριό, το μικρό εξωκκλήσι του Πρ. Ηλία που βρίσκεται πάνω σε ένα βράχο ακριβώς απέναντι και τη τεχνητή λίμνη χαμηλά.
Στο χωριουδάκι φτάσαμε μετά από πορεία 3 ωρών. Τόπος ξεκούρασης της ομάδας το ομώνυμο εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής.
Προσκύνημα, φωτογραφίες, σάντουϊτς, μπάρες δημητριακών, ξηροί καρποί. 30 λεπτά ξεκούρασης και μόλις η ομίχλη άρχισε να καλύπτει την περιοχή μαζέψαμε τα πράγματά μας και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από άλλη διαδρομή.
Περάσαμε δίπλα από την τεχνητή λίμνη που την αφήναμε από τα δεξιά μας, καθώς και από μια άλλη μικρότερη, την φυσική, και βγαίνοντας από το χωριουδάκι φτάσαμε στο σημείο με άγριας ομορφιά ψηλούς βράχους που στη βάση τους υπάρχει μια ποτίστρα για ζώα και τρεχούμενο νερό.
Στη συνέχεια πήραμε το ανηφορικό μονοπάτι που έβγαζε στο ψηλότερο σημείο με τα διάσπαρτα πολύχρωμα δάση. Εδώ είχαμε πολλές εναλλαγές. Η διαδρομή μας είχε πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα.
Μπροστά μας ψηλά η κορυφογραμμή με τις αιολικές και τα κατεστραμμένα στρατιωτικά κτίσματα στη θέση «Ραντάρ» της κορυφής. Παντού η άγρια ομορφιά του γκρίζου και κάπου-κάπου δασάκια οξιάς να κάνουν τη διαφορά. Κάποια στιγμή μπήκαμε σε πολύ καλό δασικό δρόμο που περνούσε μέσα από ψηλές οξιές και πάνω ακριβώς από το χωριό Καστανιά.
Από κάποια ανοίγματα των δένδρων βλέπαμε τα σπίτια του χωριού χωρίς να έχουμε την δυνατότητα να δούμε την Παναγία Σουμελά.
Σε πολλά σημεία της διαδρομής συναντούσαμε σκόρπιες οχυρωματικές θέσεις κρυμμένες μέσα στα δένδρα. Μετά από 2 ώρες και 15 λεπτά πορείας από το χωριουδάκι της Αγ. Παρασκευής φτάσαμε στο γνώριμο κιόσκι των κυνηγών που βρίσκεται στα 1.130 μ. υψόμετρο.
Στη συνέχεια χρειαστήκαμε λιγότερο από μια ώρα για να φτάσουμε στα αυτοκίνητά μας. Εδώ βρήκαμε τους υλοτόμους να απολαμβάνουν το τσιγαράκι τους και τα τετράποδα το σανό τους.
Εικόνες πολύ διαφορετικές από εκείνες τις πρωϊνές. Φτάνοντας στα αυτοκίνητα αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή. Ήμασταν τυχεροί που δεν μας έβρεξε αν και οι προγνώσεις λέγανε για το αντίθετο.
Επιστρέφοντας στα σπίτια μας ολοκληρώσαμε άλλη μια κυριακάτικη προγραμματισμένη εξόρμηση με πολλές όμορφες εικόνες αποτυπωμένες στις μνήμες των ψηφιακών μας μηχανών και σε μια γωνιά του μυαλού μας.
Συνολικός χρόνος στο βουνό 7 ώρες.
