Η Τέχνη του Λόγου και η Ζωγραφική συναντήθηκαν, συνομίλησαν και συμπορεύτηκαν θεατρικά, εντυπωσιάζοντας
Σπάνια εμπειρία για όσους την έζησαν την περασμένη Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου, στο McOza, η εκδήλωση που γεννήθηκε από τη συνεργασία του εργαστηρίου ζωγραφικής του Κώστα Αρώνη με τον Ποιητικό Πυρήνα της Βέροιας, αφού η Τέχνη του Λόγου και η ζωγραφική συναντήθηκαν, συνομίλησαν και συμπορεύτηκαν θεατρικά, δίνοντας την αίσθηση της πρωτότυπης και ολοκληρωμένης δημιουργίας.
Ο Ποιητικός Πυρήνας είδε έτσι τη βραδιά:
“Όταν η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της ζωγραφικής…” – Ένα θεατρικό αναλόγιο
«Όταν η τέχνη του λόγου συναντά την τέχνη της ζωγραφικής…», ήταν ο τίτλος του θεατρικού αναλογίου που διοργάνωσε το εργαστήριο ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Αρώνη, το βράδυ της Παρασκευής 16 Σεπτεμβρίου 2016, στο café ΜcOza, στη Βέροια, με την ευκαιρία της έναρξης των δραστηριοτήτων του για την ακαδημαϊκή περίοδο 2016 – 2017.
Στην καλλιτεχνική αυτή παρέμβαση, η οποία είχε την υποστήριξη του Ποιητικού Πυρήνα, τα έργα ζωγραφικής του εργαστηρίου «συνομίλησαν» με κείμενα λογοτεχνών, μέσα από τη διαδικασία της εκφραστικής ανάγνωσης, που υποστηρίχτηκε από τους ίδιους τους λογοτέχνες, αλλά και από νέους περφόρμερ σε ένα δρώμενο με άξονα τη δημιουργική σύνδεση λόγου και εικόνας.
Στο θεατρικό αναλόγιο διαβάστηκαν κείμενα της Κούλας Αδαλόγλου, του Βασίλη Δασκαλάκη, του Δημήτρη Καπετανάκη, του Δημήτρη Ιορδ. Καρασάββα, του Σούλη Λιάκου, του Νίκου Μανούδη, του Δημήτρη Γ. Παπαστεργίου και του Παύλου Παρασκευαΐδη.
Σε όλους τους τοίχους του café υπήρχαν πίνακες ζωγραφικής τους οποίους είχαν φιλοτεχνήσει οι:
Σμαρώ Αθανασιάδου Μαίρη Αλεκόζογλου, Τατιάνα Αμοιρίδου, Τίλντα Αμπαστάδο, Όλγα Αναστασιάδου, Κοραλία Βαρελοπούλου, Μαρίνα Γαβριηλίδου, Όλγα Γιαμά, Ρινέτ Γιωσαφάτ, Μάριος Δασκαλάκης, Νεφέλη Δέτσικα, Τζένη Λάγαρη, Ευαγγελία Καΐκη, Δώρα Καλόνικου, Νεκταρία Καράλη, Παναγιώτης Καρανάσιος, Γιάννης Κουκουτέγος, Ουρανία Μανουσαρίδου, Σωτήρης Μάντζος, Δώρα Μουρατίδου, Αλεξάνδρα Μπαλτζή, Μαριλένα Μπιτζάνη Σοφία Ναλμπάντη, Δάφνη Παπαρέντη, Λίλα Σιδηροπούλου, Ευτυχία Σοφιανίδου, Μαργαρίτα Σπάτα, Ελένη Συλίβριλη, Μαρία Τασιοπούλου, Μελετινή Τσίλη, Χρύσα Φιλίντατζη, Γιάννης Φωτόπουλος και Μαρία Χειμωνοπούλου.
Το δρώμενο, το οποίο προλόγισε με έναν σύντομο χαιρετισμό του ο Κωνσταντίνος Αρώνης, εξελίχθηκε σταδιακά σε όλους τους χώρους του café ΜcOza, ξεκινώντας κατά έναν συμβολικό τρόπο από τη σκάλα, συνεχίζοντας έπειτα στον πρώτο όροφο, για να καταλήξει στο ισόγειό του.
Με την κίνησή τους, η Χάρις Αρώνη και η Νίκη Χριστοφορίδου, ζωντάνεψαν εντυπωσιακά τη συνομιλία κειμένων και πινάκων, κάνοντάς την να πάλλεται στα μάτια του κοινού.
Ο Μάριος Δασκαλάκης χρωμάτισε μουσικά το δρώμενο με τις νότες του σαξοφώνου του, ενώ η επιμέλεια παρουσίασης και η σκηνοθεσία της εκδήλωσης ήταν της Αλεξάνδρας Μυλωνά.
Φωτογραφίες: Γωγώ Αναστασιάδου
Και η Αλεξάνδρα Μυλωνά, με ποιητική και προσωπική γραφή, έδωσε έτσι τον απόηχό της βραδιάς:
Θεατρικό αναλόγιο σε εξέλιξη
Έργο της Σοφίας Ναλμπάντη Μανούδη από την έκθεση των έργων ζωγραφικής των σπουδαστών του εργαστηρίου του Κώστα Αρώνη στη gallery-bar MacOza. Φωτογραφίζει ο EnosX κατά την εξέλιξη ενός θεατρικού αναλογίου ειδικά σχεδιασμένου για τη συγκεκριμένη έκθεση, που πραγματοποιήθηκε με τη σύμπραξη του εργαστηρίου ζωγραφικής με τον Ποιητικό Πυρήνα την Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016 στο MacOza, στη Βέροια.
Υστερόγραφο;
Τ’ όνειρο του Χ είχε την ώχρα του καλοκαιριού και το γαλάζιο της θάλασσας και τ’ ουρανού. Το μπλε του κοβαλτίου και το έντονο το πράσινο, το παπαγαλί. Είχε το κόκκινο του κρασιού. Ύστερα, με τον καιρό, τ’ όνειρό του έγινε κόκκινο, κόκκινο, μόνο κόκκινο –έγινε εφιάλτης.
Τότε ο Χ βγήκε στον δρόμο. Άφησε τα βήματά του να τον οδηγήσουν. Τον πήγαν σ’ ένα εργαστήρι ζωγραφικής. Στου Αρώνη. Χτύπησε το κουδούνι, μπήκε μέσα…
…και είδε όλα τα χρώματα εκεί, ξυλομπογιές ένα σωρό, ακουαρέλες πολλές κι άλλα λάδια και ακρυλικά να τον περιμένουν. Βρήκε ένα καβαλέτο, έπιασε ένα πινέλο κι άρχισε να δουλεύει –δειλά στην αρχή, με φόρα ψυχής στη συνέχεια– να χρωματίζει τον καμβά. Άρχισε να ζωγραφίζει.
Κι ο δάσκαλος; Ο δάσκαλος ήταν εκεί, σταθερά στο πλάι του. Να του δείχνει, να τον διορθώνει, να τον εμψυχώνει. Να τον περιμένει με την υπομονή της αγάπης μέχρι ν’ αρχίσει να καρπίζει η προσπάθεια. Να ολοκληρωθεί το έργο.
Κι ύστερα;
Ύστερα να καμαρώνουν μαζί. Να μοιράζεται ο ενθουσιασμός τους και με τους άλλους στο εργαστήρι, αλλά και με τους φίλους και με τους συγγενείς, ν’ αυγατίζει σε μια έκθεση-γιορτή πολύχρωμη, συλλογική. Να γίνονται όλοι μια παρέα.
Πώς έδεσε έτσι η ζωή του με τις ζωές άλλων ανθρώπων, δημιουργών κι αυτών εικόνων ονειρικών, αναρωτιέται. Πώς θα συνεχιστεί αυτή η σχέση;
Και τότε έρχονται τα λόγια… Τα λόγια που φέρνει το δροσερό αεράκι ενός Σεπτέμβρη για να συναντήσουν τους πίνακες –απ’ την καρδιά ενός Ποιητικού Πυρήνα στην καρδιά ενός πυρήνα ζωγραφικού. Η ποίηση που συνδιαλέγεται με τη ζωγραφική δονώντας σώματα και ψυχές σ΄ ένα αναλόγιο θεατρικό με τζαζ μουσική.
Για τη Χαρά της ζωής. Για τη Νίκη του θανάτου, έστω και μια βραδιά στο MacOza.
Για τον Χ που ξαναβρήκε τ’ όνειρό του.
