Νομός Ηλείας. “Διασχίζοντας την όμορφη Νέδα, το ποτάμι γένους θηλυκού” γράφει ο Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Πελοπόννησος, Νομός Ηλείας, ποταμός « Νέδα » ( γένους θηλυκού ).
Αυτός που θα βρεθεί στην Πελοπόννησο και ανήκει στην κατηγορία εκείνων που λατρεύουν τη φύση, που αγαπούν το βουνό, το περπάτημα, την ορειβασία. Εκείνος που ανήκει στην κατηγορία αυτών που αποζητούν την περιπέτεια, την δική τους «εξερεύνηση» και δεν περάσει από τις περιοχές με την απερίγραπτη ομορφιά της φύσης, την Ηλεία , δεν μπορεί να καυχιέται πως γνώρισε την Πελοπόννησο.
Ο Νομός Ηλείας, όπως τη ζήσαμε από κοντά, έχει δύο πρόσωπα. Το ένα που «κοιτάζει» προς τη θάλασσα και είναι «στολισμένο» με μια τεράστια ζώνη χρυσής αμμουδιάς και πρασίνου. Και το άλλο, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το πρώτο, να «κοιτάζει» προς το κέντρο του Νομού με τους λόφους του, τα βουνά του, τα ποτάμια του, τα αρχαία μνημεία του.
Η Ηλεία, ο τόπος που η φλόγα θα ανάβει πάντα εκεί και ας γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε διαφορετική κάθε τόσο γωνιά της Γής, ήταν ένας από τους προορισμούς μας.
Μας έφερε εδώ η προγραμματισμένη διάσχιση του Φαραγγιού της Νέδα, ενός ποταμού «θηλυκού γένους».
Ήταν ένα όνειρο ετών και ήμασταν τυχεροί που μπορέσαμε να το πραγματοποιήσουμε.
Μετά την Αρκαδία ο δρόμος μας έφερε στην Ιστορική πόλη της Ανδρίτσαινας. Από εκεί ακολουθώντας εκείνον που περνά από τα γραφικά χωριουδάκια Λινίσταινα-Περιβόλια-Φιγαλεία φτάσαμε στη Αρχαία Φιγαλεία.
Ακολουθώντας τις σημειώσεις μας και τον χάρτη της περιοχής που εξοικονομήσαμε, καταλήξαμε σε ένα αμφιθεατρικό χώρο με ένα τεράστιο πλάτανο που βρίσκονται στη θέση «Αρχαία Κρήνη».
Ετοιμαστήκαμε, πήραμε τα απαραίτητα για την διάσχιση του ποταμού και ξεκινήσαμε για την δραστηριότητα της μέρας. Μια δραστηριότητα που μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις.
Διασχίσαμε, ακολουθώντας ένα κομμάτι του μονοπατιού με την ένδειξη «Μ2», τα στενά σοκάκια του πετρόκτιστου οικισμού και φτάσαμε στην άκρη του φαραγγιού που βρίσκεται 500 περίπου μέτρα πάνω από το ποτάμι.
Εδώ ενημερωθήκαμε από τις κατατοπιστικές πινακίδες και ακολουθήσαμε το υπόλοιπο κομμάτι του μονοπατιού «Μ2».
Το τμήμα αυτό ήταν κατηφορικό, γραφικό και πολύ καλά δουλεμένο. Είχε ξύλινα σκαλοπάτια και σε κάποια σημεία στηρίγματα για να είναι προσβάσιμο από τον οποιονδήποτε.
Μετά από κάποια λεπτά της ώρας φτάσαμε στο σημείο με την απερίγραπτη εικόνα του καταρράκτη «Άσπρο Νερό» που βρίσκεται στη συμβολή του παραπόταμου Λύμαξ και του ποταμού Νέδα.
Το νερό λιγοστό, λόγω εποχής, να πέφτει από τα 60 περίπου μέτρα. Κάποιες άλλες εποχές του χρόνου τα νερά που πέφτουν με ορμή πρέπει να ασπρίζουν αφρίζοντας.
Λίγο πιο κάτω άρχιζε το μονοπάτι με την ένδειξη «Μ3» για τους τολμηρούς, εκείνους που σκοπεύουν να διασχίσουν το ελκυστικό Φαράγγι.
Το ακολουθήσαμε και κάναμε, όπως αποδείχτηκε, την καλύτερη επιλογή.
Στη διαδρομή ζήσαμε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Αντικρίσαμε μια μεγάλη ποικιλία εικόνων, πολλά «μνημεία» της φύσης. Δημιουργίες της στους βράχους, δουλεμένες εδώ και χιλιάδες χρόνια, που μας άφηναν άφωνους.
Περάσαμε από δύσκολα στενά σημεία. Κολυμπήσαμε αναγκαστικά σε κάποια άλλα, κρατώντας ψηλά τις φωτογραφικές μηχανές και τα πράγματά μας.
Η φωτογράφιση εναλλάξ, με τη φωτογραφική να περνά «αεροπορικά» φυλαγμένη μέσα στην αδιάβροχη σακούλα.
Συναντήσαμε στη πορεία μας νερόφιδα και καβούρια.
Ζήσαμε μια εμπειρία που δεν μπορεί να περιγραφή με λόγια.
Σε 2 ώρες και κάτι λεπτά πορείας μέσα στο Φαράγγι φτάσαμε στο τοξωτό πέτρινο γεφύρι που ενώνει την Ηλεία με τη Μεσσηνία.
Φωτογραφίες και συνέχεια της πορείας ακολουθώντας τη κοίτη του ποταμού.
Μετά από λίγα λεπτά της ώρας φτάσαμε στη θέση «Στόμιο». Στο σημείο δηλ. που μπορεί κάποιος να δει όλο το θαύμα της φύσης.
Από τη μια πλευρά του πέτρινου βραχώδους τοίχου του Φαραγγιού να πέφτουν νερά που συγκεντρώνονται σε μια λίμνη που βρίσκεται ακριβώς από πάνω, την «Γαλάζια Λίμνη» όπως την ονομάσαμε, και μπροστά μας η είσοδος ενός φυσικού τούνελ. Εδώ τα νερά της Νέδα μπαίνουν μέσα και βγαίνουν από την άλλη διανύοντας μια απόσταση 100 περίπου μέτρων.
Μετά από το μπανάκι μας κάτω από τα νερά που πέφτανε από ψηλά, τολμήσαμε και μπήκαμε μέσα στο τούνελ.
Βοηθούμενοι από ένα σχοινί που τοποθέτησαν οι ορειβάτες της περιοχής καταφέραμε και βγήκαμε από την άλλη μεριά του τούνελ. Η χρήση του σχοινιού ήταν απαραίτητα γιατί σε πολλά σημεία δεν πατώναμε.
Άξιζε το τόλμημά μας αυτό γιατί βγαίνοντας από το φυσικό τούνελ βρεθήκαμε στο πιο εντυπωσιακό σημείο του Φαραγγιού. Στο στενό εκείνο σημείο που συναντήσαμε μπροστά μας οι βράχοι είχαν παράξενους σχηματισμούς. Άλλοι βράχοι με κοκκινωπό χρωματισμό ήταν κρεμασμένοι κυριολεκτικά από πάνω μας.
Φωτογραφίες λίγα ακόμη μέτρα περπάτημα και επιστροφή μπαίνοντας πάλι μέσα στο φυσικό τούνελ.
Δεν θέλαμε να συνεχίσουμε άλλο γιατί ακολουθώντας τον ποταμό θα φτάναμε στον Κυπαρισσιακό κόλπο και θα είχαμε πρόβλημα επιστροφής στο αυτοκίνητο.
Βγαίνοντας από το τούνελ ακολουθήσαμε το μονοπάτι με ένδειξη «Μ1».
Περάσαμε από ένα μικρό εκκλησάκι της Παναγίτσας και μια σπηλιά ασκητή. Προσκυνήσαμε και συνεχίσαμε τη πορεία μας ακολουθώντας το μονοπάτι.
Μετά από κάποια λεπτά φτάσαμε σε ένα άλλο μνημείο της φύσης, μια φανταστική δημιουργία της, έναν απερίγραπτο συνδυασμό χρωμάτων. Λές και ζούσαμε εικόνες από ένα εξωτικό νησί.
Μέσα από τα θεόρατα πλατάνια αντικρίσαμε έναν καταρράκτη, τον καταρράκτη Στομίου. Στη βάση η απότομη πτώση των ολόλευκων νερών σχημάτιζε την πανέμορφη γαλάζια λίμνη.
Κολυμπήσαμε στα κρύα νερά της και στη συνέχεια συνεχίσαμε ακολουθώντας το καλά δουλεμένο μονοπάτι «Μ1» που περνούσε από το χείλος της κοίτης του ποταμού. Το ανηφορικό αυτό μονοπάτι μας οδήγησε στην Αρχαία Φιγαλεία.
Περάσαμε από τα αρχαία μνημεία, τους τείχους της αρχαίας πόλης, τον Αρχαιολογικό χώρο της περιοχής και φτάσαμε στη θέση που αφήσαμε το αυτοκίνητο, την «Αρχαία Κρήνη».
Με τις αναμνήσεις μιας διαδρομής που τα συνδύαζε όλα: μοναδική φυσική ομορφιά του Φαραγγιού, τους καταρράκτες, το φυσικό τούνελ, τα απίθανα περάσματα, τη γύρω βλάστηση, τα αρχαία μνημεία, την πλούσια πολιτιστική και μνημειακή παρουσία στην περιοχή, πήραμε τον δρόμο για τη συνέχεια μιας άλλης δραστηριότητας της επόμενης μέρας.
Φωτογραφίες Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
