“Ροδάκινα Ναούσης! Φρούτα με ονοματεπώνυμο…” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου
Τζωρτζίνα Αθανασίου
Ροδάκινα Ναούσης! Αυτά ήθελα, αυτά ζήτησα και ασφαλώς έτσι τα ζήτησα. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν γνωρίζω αν τελικά τα αγόρασα, τα πλήρωσα, και τελικά τα γεύτηκα.
Όταν βρίσκεσαι μακριά από τη Νάουσα, όπως συμβαίνει για λίγες μέρες κατά τους θερινούς μήνες, η επιγραφή «Ροδάκινα Ναούσης» σε οπωροπωλείο δίνει άρωμα σπιτιού, και θυμίζει φίλους και γνωστούς που ξυπνούν χαράματα για κλάδεμα, αραίωμα, συγκομιδή. Θυμίζουν τις ροδακινιές δεξιά αριστερά από τον δρόμο και στο κάτω κάτω, σου ξυπνάει την επιθυμία να γευτείς τα εγγυημένα νόστιμα φρούτα των δικών σου ανθρώπων. Έτσι και εγώ, όταν μπήκα στο γεμάτο χρώματα μανάβικο δεν ήθελα οποιαδήποτε ροδάκινα. Ήθελα «τα δικά μας».
Πλησιάζοντας όμως διαπίστωσα πως κάτι τέτοιο θα ήταν δύσκολο να γίνει διότι η επιγραφή μεν έγραφε «Ροδάκινα Νάουσας», αλλά το τελάρο έφερε ονομασία φίρμας άσχετη όχι μόνο με το δήμο μας, αλλά και με τον Νομό μας. Άλλες πάλι φορές, ενώ αναγραφόταν «Ροδάκινα Πέλλας», η συσκευασία ήταν απ’ την Επισκοπή. Στο κάτω κάτω, αν δεν ήξερα ο έμπορος από πού ήταν, ας έγραφε ροδάκινα σκέτο για να ξεμπερδεύουμε! Με τα πολλά, ως καταναλωτής δεν ήξερα τί να πιστέψω, ως εκ τούτου δεν ξέρω τί τελικά πλήρωσα και έφαγα. Να σημειωθεί βέβαια ότι οι τιμές στις δυο πινακίδες διέφεραν, αυτή τη στιγμή όμως αδυνατώ να σας πω ποια ήταν η υψηλότερη.
Και σκέφτομαι λοιπόν, δε θα έπρεπε ένα τοπικό προϊόν, και προφανώς όχι μόνο αυτό, να είναι αναγνωρίσιμο και να έχουμε τη δυνατότητα να το ζητάμε ακριβώς όπως το εννοούμε; Με το «ονοματεπώνυμό του» όπως υποστήριζε παλιά μια διαφήμιση σοκολάτας; Άλλωστε, αυτό μας έχει γίνει συνήθεια για τις μπανάνες Τσικίτα και τα μήλα Ζαγορίου γιατί να μη το εφαρμόσουμε και στα προϊόντα που παράγουμε εδώ; Τα άλλα μεγαλύτερη αξία έχουν και πρέπει να τα ζητούν οι καταναλωτές συγκεκριμένα; Και γιατί οι καταναλωτές μπανάνας και μήλου χρήζουν σεβασμού ως καταναλωτές;
Υποθέτω πως περισσότερο από τον καθένα αυτή η ανάγκη αναγνώρισης του μόχθου και της τεχνογνωσίας των ανθρώπων, όπως και της ιδιαιτερότητας της περιοχής μας γίνεται αντιληπτή πρωτίστως από τους παραγωγούς της περιοχής μας, και όχι αποκλειστικά ροδάκινων. Η σήμανση των φρούτων «μας» δε θα μπορούσε παρά να είναι μια θετική κίνηση αφού θα επιτρέψει στον καταναλωτή να επιλέξει με σιγουριά το προϊόν που επιθυμεί και να πληρώσει το αντίστοιχο αντίτιμο για αυτό. Διότι εγώ, εν πολλοίς, δεν ξέρω τελικά ούτε τι πλήρωσα ούτε τί έφαγα: Πέλλας ή Ναούσης;
