Ανάμεσα στις πρώτες κινηματογραφικές ταινίες που είδα στη ζωή μου, ήταν και ορισμένες ελληνικές (“Ο Μιμίκος και η Μαίρη”, “Μουσίτσα”, “Διακοπές στην Αίγινα”), στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Είναι φυσικό, λοιπόν, να αισθάνομαι θλίψη για την απώλεια αυτού τού γοητευτικού άντρα και ταυτόχρονα να με έχει καταλάβει μία αδιόρατη νοσταλγία (ανάμεικτη με μια μελαγχολία), για εκείνα τα όμορφα χρόνια τής νιότης μας που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Ο Μπάρκουλης δεν ήταν ένας τυχαίος ηθοποιός. Διέθετε πολλές και ουσιαστικές αρετές και θα μπορούσε να διαπρέψει στο θέατρο (απ’όπου ξεκίνησε) και να αναρριχηθεί στην κορυφή τού εγχώριου καλλιτεχνικού στερεώματος. Φαίνεται όμως ότι ορισμένα στοιχεία τού χαρακτήρα του (ήθος ανθρώπω δαίμων), ο άσωτος βίος και η ροπή του προς τον εύκολο πλουτισμό, τον εμπόδισαν να υλοποιήσει τα καλλιτεχνικά του σχέδια. Επιπλέον, ο Μπάρκουλης δεν ήταν εκλεκτικός στις επιλογές του. Για να κερδίσει εύκολα μερικά χρήματα (στη χρυσή εποχή τού ελληνικού κινηματογράφου), έπαιξε σε πολλές κάκιστες ταινίες σπαταλώντας άσκοπα το πλούσιο ταλέντο του.Παρά ταύτα ο Μπάρκουλης, ακόμη και στις κακές στιγμές του δεν είχε τη σοβαροφάνεια και τον στόμφο τού Νίκου Κούρκουλου, ούτε φυσικά την κραυγαλέα υποκριτική τού Γιώργου Φούντα. Αντιμετώπιζε με μεγάλη άνεση και φυσικότητα τον κινηματογραφικό φακό και εντυπωσίαζε τους πολυπληθείς θαυμαστές του με την αρρενωπή του εμφάνιση, την απλότητα και την άψογη τεχνική του. 
Για μία τουλάχιστον δεκαετία (ίσως και περισσότερο) ο Μπάρκουλης ήταν μαζί με τον Κώστα Κακκαβά, οι δύο πλέον δημοφιλείς ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Μάλιστα,θυμάμαι, ότι στους διαγωνισμούς που κατά καιρούς πραγματοποιούσαν τα λαϊκά περιοδικά τής εποχής (με τη συμμετοχή τού κοινού) άλλοτε ισοψηφούσαν σε θαυμαστές, και άλλοτε προηγείτο ο Μπάρκουλης με βραχεία κεφαλή. Εξάλλου ο Μπάρκουλης ήταν παιδί τού λαού (είχε γεννηθεί στον Πειραιά), ενώ ο Κακκαβάς κατοικούσε στη Φιλοθέη. Ο Μπάρκουλης παντρεύτηκε τρεις φορές, ενώ ο Κακκαβάς καμία. Ο Μπάρκουλης έπαιζε και στο θέατρο, ενώ ο Κακκαβάς (παρ’όλο που έκανε ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο στον κινηματογράφο με την περίφημη “Στέλλα” τού Κακογιάννη, πλάι στην Μελίνα Μερκούρη και στον Φούντα) δεν ανέβηκε ποτέ, όσο ξέρω, στο θεατρικό σανίδι και αποσύρθηκε νωρίς, οριστικά από τον κόσμο τής τέχνης.
Πριν από αρκετά χρόνια, έτυχε να γνωρίσω σε μια φιλική συντροφιά στο Παγκράτι τον Κώστα Κακκαβά. Με εμφανή τα σημάδια τού χρόνου επάνω του, διατηρούσε ένα εξαιρετικά γυμνασμένο σώμα (είχε πάθος με τη γυμναστική όπως μου εξομολογήθηκε) και στις συζητήσεις που κάναμε μου δημιούργησε την εντύπωση ενός ιδιαίτερα ευγενούς, καλλιεργημένου και σεμνού ατόμου. Δεν είχε μετανιώσει που εγκατέλειψε νωρίς την τέχνη, ενώ νομίζω ότι έβλεπε από απόσταση την εντυπωσιακή σταδιοδρομία του στη έβδομη τέχνη που τον κατέστησε έναν από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του εγχώριου κινηματογράφου.
Αντίθετα ο Μπάρκουλης (εντελώς διαφορετικός χαρακτήρας) πιστεύω ότι θα ήθελε,( αν φυσικά το επέτρεπαν οι συνθήκες τής ζωής του), να παίζει στον κινηματογράφο και στο θέατρο μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Τα τελευταία χρόνια ο Μπάρκουλης αντιμετώπιζε πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα και προβλήματα υγείας που τον είχαν οδηγήσει στα πρόθυρα τού θανάτου. Παρ’όλο που κατά καιρούς οι εφημερίδες, τα περιοδικά και η τηλεόραση αναφέρονταν σε αυτά τα προβλήματα, απέφευγα επιμελώς να τα διαβάσω ή να τα δω. Άλλωστε αυτός ο γερασμένος άντρας που φαινόταν στις φωτογραφίες δεν ήταν ο Μπάρκουλης που εμείς γνωρίσαμε. Ήταν ένας ά λ λ ο ς.
Προσωπικά, προτιμώ να θυμάμαι αυτόν τον γόη τού ελληνικού κινηματογράφου όπως τον γνώρισα σε ορισμένες από τις πρώτες ταινίες που είδα στη ζωή μου και βέβαια όπως τον είδα από κοντά σε μια θεατρική παράσταση που παίχτηκε ένα μακρινό καλοκαίρι στο θερινό κινηματογράφο “Ροζαλί” στο Παλιό Ηράκλειο.
Ο κινηματογράφος, θυμάμαι, είχε περίπου διακόσια καθίσματα, αλλά πριν ξεκινήσει το έργο είχαν συγκεντρωθεί έξω από αυτόν περισσότερα από πεντακόσια άτομα! Όλοι,γυναίκες άντρες, παιδιά, ήθελαν να δουν από κοντά και να αγγίξουν τον δημοφιλή ηθοποιό, για να διαπιστώσουν ότι δεν είναι σκιά, αλλά ζωντανός άνθρωπος με σάρκα και οστά! Επενέβη βέβαια η αστυνομία για να επιβάλει την τάξη και να σώσει τον ηθοποιό από το πάθος των θαυμαστών του. Αυτή η βραδιά ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος για τον Μπάρκουλη, που τώρα αναπαύεται εν ειρήνη στο κοιμητήριο τής Μεταμόρφωσης.
Nikos Lazaris
