Τις πρώτες μέρες -αρχές του Απρίλη- φέρναμε και δίναμε, συνεχώς. Ότι καταλάβαινε ο καθένας. Εκατοντάδες ο κόσμος με αυτοκίνητα πέρα δώθε γεμάτα σακούλες και χύμα, τρόφιμα και ρουχισμό, τροφοδοτούσαν τις αποθήκες του στρατού. Τα περισσευούμενα ρούχα παπούτσια ή τα μεταχειρισμένα. Στα δικά μας γούστα και από τη δική μας κουλτούρα. Τα περισσότερα πλυμένα και σιδερωμένα. Έβλεπες ή φανταζόσουν τη φροντίδα με την οποία τα περιποιήθηκε για να τα στείλει η νοικοκυρά! Αλλά και τα άλλα, πάλι, που έκλεινες τη μύτη, ή προλάβαινες να χαμογελάσεις από τα φουξ see through topless και τα λαμέ κορδόνια, ασορτί με τη… μουσουλμανική μαντήλα -να φύγουν, να αδειάσει η ντουλάπα, τα συρτάρια, καλοκαίρι που έρχεται!
Αρκετά παιδικά ρούχα και παπούτσια μίκραιναν σχεδόν καινούρια, ιδιαίτερα οι ακριβές μάρκες. Είχαν και άλλα πολλά, να φορέσουν. Τακτοποιούσαμε ολημερίς στη σκοτεινή αποθήκη, οι βάρδιες των εθελοντών στα dexion υποτυπώδη πανύψηλα ράφια -προσφορά του στρατού- και συνέχεια άνω κάτω ήταν, από τις συνεχείς αφίξεις παραλαβές και συγχρόνως τη διαλογή και διάθεση στους πρόσφυγες. Σύμφωνα με τα μεγέθη, το φύλο, την ηλικία και τα γούστα του καθένα και καθεμιάς. Δύσκολη δουλειά, ατελείωτη…!
Και εκεί στα τρόφιμα κλπ, το ίδιο, στην προσπάθεια να οργανωθεί -τότε στην αρχή- ένα σύστημα ομαλής κατανομής της ροής και της τροφοδοσίας στις αποθήκες όπως και δίκαιης διανομής στις οικογένειες. Κρουασάν, κρουασάν, κρουασάν…, σουξέ ! Τα έχουμε δώσει σε όλους τους συνδυασμούς και όλες τις γεύσεις, τις συσκευασίας, τις μάρκες. Κρουασάν που ήρθαν μέσα στις ατομικές σακουλίτσες που ο άγνωστος συμπολίτης πρόσφερε, μαζί με οδοντόκρεμα, γάλα συμπυκνωμένο, ζάχαρη, καμία κονσέρβα και σαπούνι ή χλωρίνη κλπ, σε ένα ποτ πουρί -έστω και άπαξ -προσφοράς και ανθρωπιάς. Αλλά και κρουασάν σε κούτες ολόκληρες από διάφορους δωρητές διανέμονταν, ένα στον καθένα, με το συσσίτιο. Τα έπαιρναν όλα, με την αξιοπρέπεια της “ουράς” και της “σειράς” στην διανομή.
Ώσπου, κάποια στιγμή σκεφτήκαμε: Για να τους ρωτήσουμε. Τι είναι εκείνο που θα ήθελαν περισσότερο!
-Τσάι …, καφέ!!! Με λαχτάρα μας το είπαν.
Και συνήλθαμε. Αυτή η απλή μικρή – μεγάλη πολυτέλεια του “καφέ”, έλειπε. Μας είχε συνεπάρει η δική μας αντίληψη της “ανάγκης”. Έτσι γίνεται άλλωστε με την ανθρωπιστική – επισιτιστική βοήθεια, σ΄ αυτές τις καταστάσεις .
Η εφήμερη μικρή απόλαυση της ανάσας, της ανάπαυλας, στην νέα στάση, στο Στρατόπεδο Αρματολός Κόκκινος στη Βέροια, προς την πορεία της περιπλάνηση τους για το ευρωπαϊκό όνειρο-εφιάλτη, η μικρή όαση του καφέ -καθ’ υμάς- και του τσαγιού -για εκείνους- μας είχε διαφύγει. Τα δύο μαγικά ψυχοθεραπευτικά, και η ζάχαρη, προσφορές πολιτών, μπήκαν στη ρουτίνα της διανομής στις αποθήκες, όποτε υπάρχουν.
Προχθές, κάποιοι παραβίασαν τα παράθυρο και έκλεψαν το βράδυ, την φυλαγμένη και τη γλυκιά απόλαυση…, μόνο!
7 Αυγούστου 2016
(Σημείωση Φαρέτρας: Η Ελένη Παπαδοπούλου είναι Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ)
