Life Περιβάλλον Περισσότερο διαβασμένα
Ορειβατική Ομάδα Βέροιας “Τοτός” – Ήπειρος, ανάβαση στο βουνό Τραπεζίτσα και διάσχιση της χαράδρας Βοϊδομάτη
Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
« Είναι αλήθεια πως ο Θεός τοποθέτησε στην Ήπειρο τα περισσότερα άγρια βουνά και τις περισσότερες σωρούς από πέτρες. Φαίνεται, όμως, πώς κάποια στιγμή μετάνιωσε και έτσι, δώρισε στην περιοχή όμορφες θέσεις για τα Ζαχαροχώρια.» Λόγια από έναν εξερευνητή – περιπατητή.
Μέλη της ορειβατικής μας ομάδας Βέροιας « Τοτός » είχαμε εδώ και πολλούς μήνες να περπατήσουμε στην άγρια φύση του ξεχωριστού, του ιδιαίτερου συγκροτήματος με τους γεωλογικούς σχηματισμούς και την σπάνια απερίγραπτη βλάστησή του, τον Εθνικό Δρυμό Βίκου – Αώου.
Είχαμε εδώ και κάποια χρόνια να εξορμήσουμε στα βουνά και τις χαράδρες που βρίσκονται κοντά στη περιοχή της Κόνιτσας του Ν. Ιωαννίνων.Η ιδέα ήταν του Θανάση. Ο Τοτός στο άκουσμά της την βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα και τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας την δεχτήκαμε με ενθουσιασμό.
Αρχίσαμε την απαραίτητη προεργασία.Μελετήσαμε για μέρες τους χάρτες της περιοχής και τις ιδιαιτερότητες της κάθε μιάς ξεχωριστά. Ψάξαμε, ιντερνετικά και από διάφορα ειδικά έντυπα, για την ύπαρξη μονοπατιών. Σημειώσαμε στον χάρτη τα περάσματά τους και εντοπίσαμε τα δύσκολα εκείνα σημεία που συναντά κανείς στη διάρκεια της πορείας του σε αυτά.
Ο Θανάσης, ο χειριστής του GPS μελέτησε τα υψόμετρα των βουνών και τις υψομετρικές διαφορές. Στη συνέχεια αποθήκευσε στον ορειβατικό πλοηγό τις διαδρομές που περνάνε μέσα από τα φαράγγια και τις χαράδρες. Στο τέλος καταλήξαμε όλοι μαζί σε ένα πρόγραμμα εξορμήσεων που στη πορεία του αποδείχτηκε πολύ πλούσιο σε δραστηριότητες.
Τις πρώτες πρωϊνές ώρες του Σάββατου, 23-07-2016, φύγαμε από τη Βέροια με κατεύθυνση την Ήπειρο με σκοπό να υλοποιήσουμε το πρόγραμμα του διήμερου. Περάσαμε οδικώς μετά την Ημαθία από περιοχές των Νομών Κοζάνης, Γρεβενών, Ιωαννίνων. Ο κάθε Νομός με τα δικά του γνωρίσματα, με τις δικές του διαφορετικότητες.
Η ανατολή του Ήλιου μας βρήκε κοντά στο Δοτσικό Νομού Γρεβενών. Οι πολλές στροφές της ανηφορικής διαδρομής δεν μας επέτρεψαν να την αποθανατίσουμε με τις φωτογραφικές μηχανές μας. Οι απερίγραπτες, όμως, εναλλασσόμενες εικόνες με τα φανταστικά χρώματα στον ουρανό πρόλαβαν να αποτυπωθούν σε μια γωνιά του μυαλού μας. Εικόνες που μας συντρόφευαν μέχρι το τέλος της οδικής διαδρομής.
Φτάνοντας στη περιοχή που βρίσκεται κοντά στη Κόνιτσα, οι εικόνες άρχισαν να διαδέχονται η μία μετά την άλλη. Δεν ξέραμε προς τα που να γυρίσουμε το βλέμμα μας; Δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε;
Να κοιτάξουμε προς το καταπράσινο βουνό Τραπεζίτσα με τα κωνοφόρα να φτάνουν μέχρι και τις κορυφές του ή να κοιτάξουμε προς την πόλη της Κόνιτσας που φώλιαζε στους πρόποδες του βουνού με το δάσος γύρο της ;
Να κοιτάξουμε προς τον ορεινό όγκο της Τύμφης με τις πολλές επιβλητικές κορυφές, με χαρακτηριστική εκείνη της Γκαμήλα ; Ένα ορεινό συγκρότημα με μεγάλες εκτεθειμένες βραχώδεις επιφάνειες που είχαν απότομες κλίσεις και τους εντυπωσιακούς γεωλογικούς σχηματισμούς; Ή να κοιτάξουμε προς τη χαράδρα του Αώου με το ξακουστό ομώνυμο ποτάμι της που σχηματίζεται μεταξύ του βουνού Τραπεζίτσα και εκείνου της Γκαμήλα.
Εξ’ ίσου όμορφη η θέα που αντικρίζαμε γυρίζοντας το βλέμμα μας προς το κάμπο της περιοχής που απλώνονταν μπροστά μας.
Πήραμε τον ανηφορικό δρόμο που περνούσε μέσα από τη Κόνιτσα και αποφασίσαμε να παρκάρουμε τα αυτοκίνητά μας λίγο πιο πάνω από την πόλη και κάτω από τον ίσκιο ενός μεγάλου πλάτανου που συναντήσαμε κοντά σε μία πέτρινη βρύση με τρεχούμενο παγωμένο νερό.Ετοιμαστήκαμε, γεμίσαμε τα παγούρια μας, πήραμε τα απαραίτητα και ξεκινήσαμε για την πρώτη δραστηριότητα της μέρας.
Σάββατο 23-07-2016, πρώτη δραστηριότητα της μέρας :
Ανάβαση από τα 900 μ. περίπου προς τα 2.022 μ., την ψηλότερη δηλ. κορυφή του βουνού Τραπεζίτσα.
Η διαδρομή καταπληκτική. Ακολουθήσαμε το πολύ καλό μονοπάτι με καλά δουλεμένη σήμανση.
Περπατούσαμε μέσα στο δάσος με πανύψηλα κωνοφόρα δένδρα, που είχαν φυτρώσει σε πολύ μικρή απόσταση το ένα από το άλλο, γεγονός που μας ανάγκαζε σε πολλά σημεία της διαδρομής να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια για να δούμε τον ήλιο.
Το μονοπάτι στο πέρασμά του περνούσε από τη θέση « Ασπροχώματα » και από σημεία συνάντησης με άλλα μονοπάτια που οδηγούσαν σε άλλες κορυφές ή θέσεις, όπως : «Αημιναδια», « Γονη », « Ροϊδοβούνι ».
Κάπου-κάπου και μέσα από τα κλαδιά των δένδρων καταφέρναμε να αντικρίσουμε κάποιες εικόνες από περιοχές του Νομού Ιωαννίνων κι εκείνες της Αλβανίας.
Μετά από συνεχή ανηφορική πορεία 2 ωρών και 45′ φτάσαμε στα 2.000 μέτρα και κάτι. Εκεί βρεθήκαμε στο σημείο που το μονοπάτι μας οδηγούσε προς την κορυφή περνώντας υποχρεωτικά μέσα από ένα στενό βραχώδες πέρασμα με πολύ απότομη κλήση.
Κοιτώντας το βράχο μπροστά μας, βλέπαμε τα κωνοφόρα δένδρα να έχουν κυριολεκτικά γαντζωθεί πάνω στα κάθετα τοιχώματά του στην προσπάθειά τους να σκαρφαλώσουν μέχρι πάνω.
Στη θέα τους αυτή πήραμε τα πάνω μας. Μια βαθιά ανάσα και επιστρατεύοντας την αναρριχητική μας ικανότητα αρχίσαμε την κάθετη ανάβαση με σκοπό να φτάσουμε στην κορυφή. Φτάνοντας στα 2.022 μ. μείναμε έκπληκτη από την απερίγραπτη εικόνα που αντικρίζαμε από ψηλά.
Το βλέμμα μας έπεσε, πρώτα, πάνω στον επιβλητικό ορεινό όγκο του μεγαλοπρεπέστερου βουνού Τύμφη με τη ψηλότερη και γνωστή σε όλους κορυφή του, τη «Γκαμήλα» ( 2.497 μ.). Κάνοντας τη βόλτα με το βλέμμα μας, ακολουθώντας την κορυφογραμμή από τη μια άκρη μέχρι την άλλη, βλέπαμε και τις άλλες επιβλητικές κορυφές που ξεπερνούσαν όλες τα 2.000 μέτρα ύψος.
Κοιτάζοντας προς τα κάτω, στη βάση δηλ. του βραχώδους ορεινού συγκροτήματος με τις χαρακτηριστικές ορθοπλαγιές του που είχαν εντυπωσιακές κλίσεις, βλέπαμε τη χαράδρα του Αώου που ήταν πνιγμένη μέσα στα δένδρα.
Σε κάποιο σημείο καταφέραμε να διακρίνουμε την κεραμοσκεπή της Ι. Μονής Στομίου από την οποία θα περάσουμε αύριο Κυριακή, δεύτερη μέρα των εξορμήσεών μας στην περιοχή, με σκοπό να ανεβούμε μέχρι την «Δρακόλιμνη» Γκαμήλας.
Γυρίζοντας το βλέμμα μας, από τα αριστερά προς τα δεξιά, βλέπαμε τον κάμπο της Κόνιτσας να απλώνεται κάτω από τα πόδια μας.
Δεξιότερα βλέπαμε άλλες περιοχές του Νομού Ιωαννίνων με τα σκορπισμένα χωριουδάκια του και ακόμη πιο πέρα, στο βάθος, περιοχές και τα βουνά της Αλβανίας. Τέλος, πίσω μας βλέπαμε την κορυφή του Σμόλικα και λίγο πιο δεξιότερα τη «Μόσια».
Ικανοποίηση της ολοκλήρωσης της ανάβασης, ενθουσιασμός, φωνές χαράς. Χάζεμα από ψηλά της υπέροχης εικόνας των γύρω περιοχών, φωτογραφίες, ξεκούραση, κολατσιό και τέλος η επιστροφή.
Μετά από μια πορεία 1 ώρας και 45΄ από την κορυφή φτάσαμε στα αυτοκίνητά μας. Συνολικός χρόνος στο βουνό 5 ώρες. Υψομετρική διαφορά 1.120 μ.
Δροσιστήκαμε στη βρύση με το τρεχούμενο κρύο νερό , απαλλαγήκαμε από τα ιδρωμένα ρούχα μας και τέλος ξεκινήσαμε για την 2η προγραμματισμένη εξόρμηση της μέρας.
Πήραμε οδικώς το δρόμο για το παλιό γεφύρι της Κλειδωνιάς με σκοπό να πραγματοποιήσουμε την διάσχιση του Βοϊδομάτη .
Σάββατο 23-07-2016, δεύτερη δραστηριότητα της μέρας :
Διάσχιση της χαράδρας του Βοϊδομάτη από την παλιά γέφυρα Κλειδωνιάς μέχρι τη Μονή Σπηλιώτισσας που βρίσκεται κοντά στη γέφυρα του Πάπιγκου και επιστροφή.
Φτάνοντας στη γέφυρα Κλειδωνιάς, το τελευταίο πέτρινο γεφύρι πριν από την έξοδο του ποταμού Βοϊδομάτη προς τον κάμπο της Κόνιτσας, αντικρίσαμε μια περιοχή που συγκέντρωνε όλα εκείνα τα χαρίσματα που θα επιθυμούσε ένας φυσιολάτρης, ένας πεζοπόρος ή ορειβάτης.
Από το σημείο αυτό ξεκινούν οι πεζοπόροι που σκοπεύουν να κάνουν τη διάσχιση του Βοϊδομάτη φτάνοντας μέχρι τη γέφυρα του Πάπιγκου- Μονή Σπηλιώτισσας και εδώ καταλήγουν όσοι επιλέξουν την κάθοδο του ποταμού με πλωτά μέσα, rafting, καθώς και οι πεζοπόροι εκείνοι που κάνουν την αντίθετη πορεία ξεκινώντας από τη γέφυρα του Πάπιγκου.Παντού δροσιά και ολόκληρη η περιοχή να καλύπτεται από πανύψηλα πλατάνια. Μας υποδέχτηκε η βοή που κάνανε τα πεντακάθαρα διάφανα νερά του Βοϊδομάτη στο πέρασμά τους. Πήραμε μαζί μας τα απαραίτητα για μια χαλαρή πορεία και ξεκινήσαμε τη διάσχιση.
Περάσαμε πάνω από το μονότοξο πέτρινο γεφύρι και μπήκαμε σε ένα καλντερίμι που συναντήσαμε στην αριστερή όχθη του Βοϊδομάτη με κατεύθυνση αντίθετη από εκείνη της ροής των νερών του ποταμού.
Η διαδρομή ήταν πράγματι μοναδική. Δεν παρουσίαζε καμία πεζοπορική δυσκολία και η διάσχιση γινόταν με το πέρασμά μας μέσα από ένα πυκνό πλατανόδασος με τα διάφανα πεντακάθαρα νερά του Βοϊδομάτη να κυλάνε σχεδόν δίπλα μας. Αντικρίσαμε εικόνες που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια, εάν δεν τις δεί κανείς από κοντά.
Αισθανθήκαμε πως βρισκόμασταν σε μία έκθεση έργων τέχνης της φύσης. Βλέπαμε τις δημιουργίες της, τα θαύματα που δημιούργησε όταν αυτή βρισκόταν σε μεγάλα κέφια.
Η διάρκεια, σε χρόνο, ολόκληρης της διαδρομής είναι σχετικά μικρή, 2ώρες από τη μια γέφυρα μέχρι την άλλη. Οι διάφοροι, όμως, σχηματισμοί πάνω στους κορμούς των πανύψηλων πλατάνων, τα εναλλασσόμενα χρώματα των νερών του Βοϊδομάτη, τα σχήματα που πήραν οι ογκόλιθοι και οι πέτρες διάφορων διαστάσεων κτυπημένες από τη ροή του ποταμού, τα περάσματα κάποιων με φουσκωτές βάρκες, rafting κ.α., μας καθυστερούσαν στη θέα τους.
Δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε και ποιες εικόνες να αποτυπώσουμε στις φωτογραφικές μας μηχανές. Άλλο πράγμα.
Στη διάρκεια της πορείας μας περάσαμε από διάφορα σημεία ενδιαφέροντος, όπως : τη βραχοσκεπή στη θέση « Μπόϋλα » όπου βρέθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά λείψανα ανθρώπινης παρουσίας της Παλαιολιθικής εποχής.
Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω συναντήσαμε μια άλλη βραχοσκεπή στη θέση «Μεγαλάκκος» με σημαντικά ευρήματα. Λίγο πιο πέρα περάσαμε από τη θέση «Κλειδί» και εδώ βρέθηκαν λείψανα ανθρώπινης παρουσίας. Στο σημείο αυτό επισκεφτήκαμε το εγκαταλειμμένο μοναστήρι των Αγ. Αναργύρων με πολύ παλιές τοιχογραφίες που σώζονται μέχρι σήμερα.
Μετά από 2 ώρες πορείας, με καθυστερήσεις φυσικά, φτάσαμε επιτέλους στη γέφυρα του Πάπιγκου. Προχωρήσαμε λίγο πιο πέρα και επισκεφτήκαμε το παλιό εγκαταλειμμένο Μοναστήρι της Παναγίας Σπηλιώτισσας.
Φωτογραφίες, μπανάκι στα παγωμένα νερά του Βοϊδομάτι και τέλος πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής. Κάνοντας αυτή τη φορά την διαδρομή με κατεύθυνση αντίθετη από τη προηγούμενη. Έτσι μπορέσαμε να ξαναδούμε και να αποθανατίσουμε καλύτερα τα σημεία ενδιαφέροντος.
Η επιστροφή κράτησε δύο ώρες.
Συνολικός χρόνος 4 ώρες.
Φτάνοντας στα αυτοκίνητά μας ολοκληρώσαμε και τη δεύτερη δραστηριότητά μας της μέρας. Τελευταίες φωτογραφίες, τελευταία ματιά και ξεκίνημα για το χώρο που επιλέξαμε να περάσουμε τη νύχτα μας διανυκτερεύοντας μέσα στα σκηνάκια. Ξαναπήγαμε στη Κόνιτσα. Προχωρήσαμε 2 χιλιόμετρα πιο πάνω και στρίψαμε αριστερά παίρνοντας τον ασφαλτόδρομο που οδηγούσε στον Πρ. Ηλία.
Ένα ύψωμα με το ομώνυμο εκκλησάκι στη μια άκρη της κορυφής και τις κεραίες κινητής τηλεφωνίας στην άλλη. Στήσαμε τις σκηνές μας κάτω από τον ίσκιο του μοναδικού δένδρου που υπήρχε. Ετοιμάσαμε τα φαγητά μας και καθίσαμε στο κιόσκι να τα απολαύσουμε με μία καταπληκτική θέα από ψηλά.
Προλάβαμε και τη δύση του ήλιου. Αποθανατίσαμε με τις φωτογραφικές μας τα απερίγραπτη χρώματα στον ουρανό.
Λίγο κους-κούς, μια ματιά προς τις περιοχές που περπατήσαμε και προς εκείνες που θα περπατήσουμε αύριο μέρα Κυριακή.
Τέλος, μπήκαμε στις σκηνές μας συντροφιά με τις εικόνες όλης της μέρας που αποτυπώθηκαν σε μια γωνιά του μυαλού μας.
Αύριο μας περιμένει μια από τις δυσκολότερες και πολύωρες πορείες.
Απολογισμός δραστηριοτήτων μέρας :
Α΄ διαδρομή : Κόνιτσα ( 800 μ. )– κορυφή «Τραπεζίτσα» ( υψ. 2.022 μ. ) – επιστροφή.
Ώρες 5 ( συνολικός χρόνος )
Β΄ διαδρομή : Διάσχιση χαράδρας βοϊδομάτη. Γέφυρα Κλειδωνιάς- Γέφυρα Πάπιγκου – Μονή Σπηλιώτισσας – επιστροφή.
Ώρες 4 ( συνολικός χρόνος )
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Σύντομα η Φαρέτρα θα δημοσιεύσει την περιγραφή αλλά και εντυπωσιακές φωτογραφίες από τη 2η μέρα της εξόρμησης της Ορειβατικής Ομάδας Βέροιας «Τοτός» στην Ήπειρο.
