To Φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού – Η 2η εξόρμηση του 10ήμερου στα βουνά και τα ποτάμια της Πελοποννήσου
Του Αλέξανδρου Γραμματικόπουλου
Μέλη της ορειβατικής ομάδας Βέροιας «Τοτός» υλοποιώντας ένα όνειρο ετών, πραγματοποιήσαμε την 2η κατά σειρά δραστηριότητα του 10 ήμερου ορειβατικών εξορμήσεών μας στα βουνά και ποτάμια της Πελοποννήσου. Η δραστηριότητα αυτή περιελάμβανε το πέρασμα μέσα στο Φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού περπατώντας δίπλα στις γραμμές του οδοντωτού σιδηρόδρομου Καλάβρυτα – Διακοπτό.
Αυτή την εξόρμηση προέβλεπε το πρόγραμμα που καταρτίσαμε, μέρες πριν το εγχείρημα, και μετά από μελέτες των μονοπατιών, των διαδρομών, των υψομέτρων καθώς και των απαραίτητων για την περίσταση στοιχείων που συλλέξαμε τόσο ιντερνετικά, όσο και από διάφορα σχετικά έντυπα.
Τη νύχτα την περάσαμε διανυκτερεύοντας στο ξύλινο μπαλκόνι ενός από τα πολλά κτήρια του Χιονοδρομικού Κέντρου Καλαβρύτων που ήταν έρημο από κόσμο. Το σημείο αυτό το επιλέξαμε μετά την ολοκλήρωση της 1ης εξόρμησης της προηγούμενης μέρας.
Ξυπνήσαμε πρωϊ-πρωϊ και αρχίσαμε την προετοιμασία μας για την πορεία της νέας μέρας. Συμμαζέψαμε τους υπνόσακούς μας και μαζί με τα πράγματά μας τα φορτώσαμε στο τζιπ.
Ετοιμάσαμε το γνωστό πρωϊνό μας, τσάϊ του βουνού με μέλι και αφού το απολαύσαμε μαζί με το ψωμοτύρι και με θέα την κορυφογραμμή που περπατήσαμε την προηγούμενη μέρα ανεβαίνοντας προς τις κορυφές του Χελμού.
Στη συνέχεια πήραμε οδικώς το δρόμο προς την Ηρωϊκή και Μαρτυρική πόλη των Καλαβρύτων.
Πριν μπούμε στη πόλη σταματήσαμε στο Λόφο Καπή, στο χώρο δηλ. που βρίσκεται το Μνημείο των εκτελεσθέντων Καλαβρυτινών από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Μετά από ολιγόλεπτη περιήγηση στο χώρο πήραμε το δρόμο για τα Καλάβρυτα που απείχαν μόλις 500 περίπου μέτρα.
Φτάνοντας στη πόλη κάναμε άλλη μια στάση για να τη δούμε από κοντά. Πήγαμε μέχρι το γραφικό Σιδηροδρομικό Σταθμό των Καλαβρύτων και μετά περπατήσαμε το κεντρικό πεζόδρομο με το χαρακτηριστικό πλακόστρωτο που είχε πάνω του την απεικόνιση μιας σιδηροδρομικής γραμμής, θυμίζοντας έτσι στον επισκέπτη την ύπαρξη του οδοντωτού σιδηρόδρομου.
Ο πλακόστρωτος αυτός πεζόδρομος μας οδήγησε μέχρι την Κεντρική πλατεία της πόλης με το Μητροπολιτικό Ναό της που το ρολόϊ στο αριστερό κωδωνοστάσιο είναι σταματημένο στην ώρα της ναζιστικής θηριωδίας.
Μετά τη σύντομη γνωριμία με τη πόλη πήραμε οδικώς τον κατηφορικό ασφαλτόδρομο με κατεύθυνση προς το Διακοπτό.
Φτάνοντας στις πινακίδες με την ένδειξη «Κάτω Ζαχλωρού» κάναμε αριστερά. Περάσαμε τις γραμμές του σιδηρόδρομου και λίγα μέτρα πιο πέρα αποφασίσαμε να αφήσουμε το τζιπ δίπλα σε μια στάνη με αιγοπρόβατα.
Από το σημείο εκείνο συνεχίσαμε την πορεία μας περπατώντας το Ευρωπαϊκό Μονοπάτι «Ε4» που περνούσε δίπλα ακριβώς στις γραμμές του οδοντωτού.
Σκεφτήκαμε να αρχίσουμε τη πορεία μας από το σημείο αυτό και όχι από τα Καλάβρυτα γιατί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον της διαδρομής με τις απερίγραπτες εικόνες του Φαραγγιού ήταν από δώ και πέρα.
Μετά από ένα 20 λεπτο πορείας φτάσαμε στο γνωστό Σ.Σ. Κ. Ζαχλωρού, ένα ορεινό χωριό των Καλαβρύτων κτισμένο σε υψόμετρο 623 μ. στις πλαγιές ενός από τους ορεινούς όγκους που περιβάλλουν το φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού. Στο σταθμό αυτό αποβιβάζονται όσοι χρησιμοποιούν τον οδοντωτό και θέλουν να επισκεφτούν την Ι. Μ. Μεγάλου Σπηλαίου που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση.
Στο Σ. Σ. καθίσαμε για καφεδάκι. Φωτογραφίες, χάζεμα της πανέμορφης γύρω περιοχής με τα νερά του Βουραϊκού να τρέχουν από κάτω και όλο το περιβάλλον να καλύπτεται από πανύψηλα πλατάνια.
Μετά από όλα τα παραπάνω συνεχίσαμε την πορεία μας.
Οι εικόνες που αντικρίζαμε στη διάρκεια της διαδρομής μας αυτής ήταν απερίγραπτες, λες και άλλαξαν όλα δια μαγείας. Δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε, τι να πρωτοδούμε ;
Να δούμε : την γύρω άγρια ομορφιά του φαραγγιού; Τα τούνελ που δημιουργήθηκαν μέσα σε βράχους για το πέρασμα του οδοντωτού ; Τα τρεχούμενα νερά του Βουραϊκού, που σε πολλά σημεία είχαν ορμητική ροή; Τους διάφορους σχηματισμούς στους γύρω βράχους; Τα πολλά μεταλλικά γεφύρια, που για να τα περάσουμε ήθελε πολύ προσοχή ; Τους θαυμαστούς σε κάποια σημεία καταρράκτες; Τα σπήλαια με σταλακτίτες και σταλαγμίτες;
Τα πιο συναρπαστικά σημεία της διαδρομής που περάσαμε ήταν οι θέσεις : Νιάματα, Πόρτες, Τρικλιά, Δικαστήρια ( σχηματισμοί από σταλακτίτες και σταλαγμίτες μέσα σε εσοχή ενός απόκρημνου βράχου), Σιφώνι.
Και το πιο συναρπαστικό. Σε κάποια σημεία «συναντηθήκαμε» με το τρένο του οδοντωτού που περνούσε ακριβώς δίπλα μας και μάλιστα σε μια απόσταση μόλις ενός μέτρου και μπορεί λίγο λιγότερο. Ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Εμείς να προσπαθούμε να «συμμαζευτούμε » όσο μπορούσαμε περισσότερο και οι επιβάτες να μας χαιρετούν μέσα από τα βαγόνια.
Μετά από πορεία 3ων περίπου ωρών από το Σ.Σ. Κ. Ζαχλωρού φτάσαμε στον προτελευταίο Σ.Σ. στη θέση Νιάματα.
Μια ολιγόλεπτη ξεκούραση και συνέχεια για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής που δεν είχε τίποτα από εκείνες τις απερίγραπτε εικόνες που αντικρίσαμε λίγα χλμ. νωρίτερα.
Φτάσαμε στο Σ.Σ. Διακοπτού (τον τερματισμό) διανύοντας την απόσταση από τα Νιάματα σε 50΄ και περνώντας τα τελευταία μέτρα δίπλα από τα σπίτια μέχρι το Σταθμό.
Στο Διακοπτό μείναμε πολύ λίγο, γιατί η περιοχή δεν παρουσίαζε κάτι το ενδιαφέρον.
Βλέποντας πως το τραίνο για τα Καλάβρυτα ήθελε παραπάνω από ώρα για να ξεκινήσει, αποφασίσαμε να πάρουμε ταξί για να κερδίσουμε χρόνο.
Το ταξί μας μετέφερε μέχρι το σημείο που είχαμε αφήσει το τζιπ. Αφου αλλάξαμε και ετοιμαστήκαμε, συνεχίσαμε οδικώς για την Ι.Μ. Μεγάλου Σπηλαίου.
Εκεί ξεναγηθήκαμε στους χώρους της Μονής, προσκυνήσαμε την εικόνα. Μετά από κάποια ώρα αφήσαμε τη Μονή και τον Ν. Αχαϊας παίρνοντας τον δρόμο για το χωριό Άνω Τρίκαλα Ν. Κορινθίας.
Οδικώς κάναμε την διαδρομή : Ι.Μ. Μεγάλου Σπηλαίου – οδός Πατρών-Κορίνθου – Ξυλόκαστρο – Κάτω Τρίκαλα – Μέσα Τρίκαλα – Άνω Τρίκαλα – Χιονοδρομικό Ζήρειας.
Στο έρημο από κόσμο Χιονοδρομικό Κέντρο στήσαμε τις σκηνές μας και περάσαμε εκεί το βράδυ περιμένοντας το ξημέρωμα της νέας μέρας για να συνεχίσουμε την 3η μας εξόρμηση, την ανάβασή μας στις κορυφές της Μεγάλης Ζήρεια ( Όρος Κυλλήνη ).
