Με «στίχους και ήχους» ύμνησαν την Αγάπη οι μαθητές του 2ου και 4ου Λυκείου Βέροιας, σε μια παράσταση που ξάφνιασε με την καλλιτεχνική της αρτιότητα
Δήμητρα Σμυρνή
Συνήθως, όταν πρόκειται για παιδιά, για μαθητές, εμείς οι μεγάλοι βλέπουμε τις δουλειές τους με συγκατάβαση και γενναιοδωρία. Γνωρίζουμε πόσο κάθε τέτοια προσπάθεια γίνεται από το υστέρημα του χρόνου τους και πόσο βέβαια η ανωριμότητα της ηλικίας εμποδίζει ν’ αγγίξουν τα πράγματα σε βάθος. Έτσι, και μόνο η επαφή τους με τις διάφορες μορφές της Τέχνης μάς γεμίζει χαρά.
Τα επιβραβεύουμε, ξέροντας καλά τι πλούτο δίνει στο καθένα τους μια τέτοια επαφή, και πόσο αργότερα, όταν μεγαλώσουν, θα τη θυμούνται σαν την ωραιότερη ίσως σχολική ανάμνηση.
Όμως, μιλώντας για το αφιέρωμα που δημιούργησαν μαζί, το 2ο και 4ο Λύκειο της Βέροιας, το αφιέρωμα στην αγάπη μέσα από την ποίηση και τη μουσική, οι λέξεις συγκατάβαση και γενναιοδωρία δεν έχουν πια θέση.
Εδώ τα παιδιά και οι καθηγητές τους κυριολεκτικά δημιούργησαν, αγγίζοντας τα όρια του επαγγελματισμού!
Και «συνδημιούργησαν», πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, γιατί οι Ομάδες Φιλαναγνωσίας των δύο σχολείων δεν έπρεπε απλά να βρίσκουν κοινές ώρες συνεργασίας, φυσικά πάντα έξω από το σχολικό ωράριο, αλλά και να έχουν την ίδια καλλιτεχνική οπτική, πράγμα ακόμη δυσκολότερο…
Και όμως συνέβη. Προχώρησαν μαζί, πετυχαίνοντας το στόχο τους μέσα από μια αρμονική συνεργασία, τη σημασία της οποίας τόνισαν οι Διευθυντές των δύο σχολείων, Δέσποινα Σωτηρίου και Πασχάλης Θεοτοκίδης.
Γι αυτήν είπε προλογίζοντας η Έλλη Σαρηγιαννίδου, εκφράζοντας και τους υπόλοιπους συνεργάτες της, τους υπεύθυνους Πολιτιστικού Προγράμματος των δύο σχολείων, που μαζί συμφώνησαν να πορευτούν.
«Γιατί συνεργασία; Είπαμε απλά και φυσικά να κάνουμε μαζί κάτι, που θα μπορούσαμε να κάνουμε και χώρια, με την ελπίδα πως, όταν τελειώσει αυτή η βραδιά, το «στέρεο σχήμα της απουσίας» της θα προκαλέσει νέες συνεργασίες.»
Οι υπεύθυνοι πολιτιστικού προγράμματος του 2ου ΓΕΛ Βέροιας, Μ. Δεδικούση, Α. Παπαδοπούλου, Γ. Πατόπουλος και του 4ου , Σ. Βασιλειάδου και Ε. Σαρηγιαννίδου, επέλεξαν ως θέμα της κοινής τους δουλειάς την αγάπη, μ’ όλες της τις μορφές.
Η αγάπη της μάνας για το παιδί, ο έρωτας, άλλοτε τρυφερός και διάφανος κι άλλοτε βασανιστικός, και πάνω απ’ όλα η αγάπη για τον ίδιο τον άνθρωπο…
Οι στίχοι απλώθηκαν και αγκάλιασαν τους τραγικούς, το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, το Βιτσέντζο Κορνάρο και τον «Ερωτόκριτό» του, τον Καβάφη, τον Ελύτη, το Ρίτσο, το Βρεττάκο, το Σεφέρη, για να καταλήξουν στη Δημουλά, το Χριστιανόπουλο, το Μιχάλη Γκανά και το Θανάση Μαρκόπουλο.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου, από δύο πανέμορφες νεανικές φωνές, που διάβαζαν διαδοχικά το κείμενο στο πρωτότυπο και στη μετάφρασή του, ντυμένες με μια από τις ωραιότερες μελωδίες της Ευανθίας Ρεμπούτσικα.
Κι εδώ πρέπει να τονιστεί πως η μουσική, όχι μόνο η ζωντανή μουσική, αλλά κι εκείνη που διαλέχτηκε με γνώση και ευαισθησία, για να ντύσει με τη μορφή play back τους στίχους των ποιητών, έπαιξε τεράστιο ρόλο στη δημιουργία ατμόσφαιρας από την πρώτη στιγμή.
Το εκπληκτικό Adagio του Albinoni, η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» τουBeethoven, η υποβλητική μουσική της Ελένης Καραΐνδρου και άλλες καλοδιαλεγμένες μελωδίες δημιούργησαν το συναισθηματικό υπόβαθρο, για να ανθίσει η ποίηση και η δραματοποίησή της.
Γιατί έτσι αποδόθηκε, δραματοποιημένη.
Μ’ ένα αφαιρετικό σκηνικό, που αρκέστηκε σε μια παλιά βελούδινη πολυθρόνα και σ’ έναν φανοστάτη του δρόμου, οι στίχοι και οι ήχοι που τους έντυσαν, ζωντάνεψαν μέσα στα παιχνίδια των χρωμάτων , που έλουζαν με το φως τους τη σκηνή…
Και οι μαθητές, αφημένοι στη μαγεία του Λόγου και της Τέχνης, πότε φορούσαν τα λόγια και τα συναισθήματα του ενός ποιητή και πότε του άλλου… Και πάντα με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και προπαντός πάθος!
Η ζωντανή μουσική ήρθε να ολοκληρώσει με την αμεσότητά της την όλη ατμόσφαιρα, προσθέτοντας την τελευταία καθοριστική πινελιά.
Ώριμος όσο ποτέ εκφραστικά ο καθηγητής Γρηγόρης Πατόπουλος τραγούδησε αλλά και συνόδεψε με την κιθάρα του , μαζί με τους υπόλοιπους μικρούς μουσικούς των δύο σχολείων, (πιάνο- κιθάρα), τα παιδιά που τραγούδησαν με ιδιαίτερη αισθαντικότητα, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Παπαδημητρίου, Ξυδάκη αλλά και χόρεψαν (διδασκαλία Κικής Χωματά), μπροστά σ’ ένα κοινό που πραγματικά απολάμβανε τους μικρούς δημιουργούς.
Ένα δεμένο σύνολο, με έμπνευση από τους δασκάλους, με κατάθεση ψυχής και απ’ αυτούς και από τους μαθητές τους, που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από μια επαγγελματική παράσταση.
Και προπαντός μ’ ένα μήνυμα που το χρειάζονται οι μέρες που περνάμε. « Αγάπη, Ενότητα, Συνεργασία». Κι αν υπάρχει το πρώτο, ακολουθούν εύκολα τα υπόλοιπα. Γιατί, σύμφωνα με την Επιστολή του Παύλου, «η Αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».
Φωτογραφίες faretra.info.
