“Ο φόβος δεν έγινε αφεντικό στις ψυχές των Καλύμνιων. Εκεί η αλληλεγγύη πήρε καθολικό χαρακτήρα” του Μ. Γαλουζή
Κάποιες ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ…
Πολύ αρνητική εντύπωση προκάλεσαν οι αντιδράσεις κάποιων κατοίκων και ιερωμένων της περιοχής Αγ. Βαρβάρας Βέροιας, όταν έφθασαν τα πούλμαν από την Ειδομένη γεμάτα πρόσφυγες.
Δεν υποτιμάει κανείς, τα οποιαδήποτε αισθήματα φόβου μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα και μάλιστα βλέποντας με ποιον τρόπο αντιμετωπίζεται το προσφυγικό από την ΕΕ και την συγκυβέρνηση.
Όμως, καταθέτω κάποιες εικόνες από ένα νησί που βιώνει το προσφυγικό εδώ και πολύ καιρό. Είναι η Κάλυμνος. Τυχαίνει το πατρικό μου να βρίσκεται ακριβώς απέναντι από ένα θεατράκι του Δήμου. Εκεί λοιπόν στο θεατράκι επί ενάμιση περίπου χρόνο, έφεραν δεκάδες ταλαιπωρημένους πρόσφυγες, που είχαν την τύχη να σωθούν και να μην πνιγούν.
Οι κάτοικοι των γύρω σπιτιών, κάθε φορά που ερχόταν νέα ομάδα προσφύγων, έτρεχαν πρώτοι να τους πουν Καλημέρα και Καλώς ήρθατε. Και σας πληροφορώ ότι οι Καλύμνιοι είναι βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και λόγω των κακουχιών από την θάλασσα. Δεν φοβήθηκαν λοιπόν τους “αλλόθρησκους”.
Εκεί στο θεατράκι, συνέχιζαν να παίζουν τα παιδιά μαζί με τα παιδιά των προσφύγων. Εκεί συνέχιζαν να δίνονται οι καλοκαιρινές παραστάσεις με θεατές και κάποιους από τους πρόσφυγες. Οι γονείς μου μάλιστα, μένοντας ακριβώς απέναντι από το θεατράκι, δεν έκλειναν τα παράθυρα την νύχτα γιατί συνέχιζε να κάνει ζέστη το καλοκαίρι, όπως και τα προηγούμενα χρόνια που δεν υπήρχαν οι πρόσφυγες.
Ένα πρωί γίνεται γνωστό, ότι το λιμενικό έσωσε από βέβαιο πνιγμό δεκάδες άλλους πρόσφυγες. Στην προβλήτα του νησιού έβγαιναν ένας- ένας οι διασωθέντες μούσκεμα και παγωμένοι από την ταλαιπωρία. Κοιτάνε γύρω τους, για να δουν πόσοι από τους γνωστούς που είχαν, έφθασαν σώοι. Μόλις είχε ξημερώσει. Κάποιοι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο λιμάνι, ρίχνουν «το σύνθημα» και ειδοποιούν κόσμο να κατέβει. Η άμεση παρουσία πολλών Καλυμνίων ήταν συγκινητική. Βγάζουν από πάνω τους πουκάμισα, ζακέτες ακόμα και τις κάλτσες τους, για να τα προσφέρουν στους καταβρεγμένους και τρομοκρατημένους πρόσφυγες. Ένα φορτηγάκι πήρε γυροβολιά συνοικίες του νησιού μαζεύοντας ρούχα και τρόφιμα. Σε ελάχιστη ώρα είχε γεμίσει. Πως λοιπόν να μην είναι κανείς υπερήφανος για αυτό το νησί;
Κάποιοι κάτοικοι βέβαια αντέδρασαν, προβάλλοντας ακραίες ρατσιστικές και φασιστικές απόψεις. Απομονώθηκαν. Και μάλιστα δέχθηκαν ηχηρό «χαστούκι» από πολλές γυναίκες μεγάλης ηλικίας οι οποίες την περίοδο από 1942-΄44, όταν στο νησί υπήρχε γερμανική κατοχή και πείνα, βρήκαν φροντίδα στη Συρία και Παλαιστίνη ως πρόσφυγες. Ο αριθμός τους ήταν μεγάλος. Περίπου 3500-4000 άνθρωποι. Η ζωή λοιπόν έχει γυρίσματα και οι γυναίκες αυτές ποτέ δεν ξέχασαν.
Αυτή τη στιγμή εκατοντάδες πολίτες, πολιτιστικοί σύλλογοι, η Μητρόπολη του νησιού, με τον ένα και τον άλλο τρόπο βοηθούν και στηρίζουν τις δράσεις αλληλεγγύης. Νιώθουν κερδισμένοι. Νιώθουν ότι έστω και λίγο, το μπόι της ανθρωπιάς τους έχει μεγαλώσει. Δεν είναι και λίγο αυτό στις μέρες μας. Και τα παραπάνω γίνονται ενώ ξέρουν, ότι η ανθρώπινη αυτή προσφορά τους, δεν δίνει οριστική λύση στο πρόβλημα, ενώ ξέρουν ότι όσο συνεχίζονται οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή μας και συνεχίζεται ο πόλεμος στη Συρία και άλλες χώρες, οι ροές προσφύγων θα συνεχίσουν.
Μπορώ να γράφω πολλά ακόμα, από όσα συμβαίνουν στο νησί μου. Από τις συνεχείς εικόνες των πτωμάτων στο νοσοκομείο, από τις ακτές γεμάτες από σωσίβια, ενώ εκείνοι που τα φορούσαν βρίσκονται στο βυθό κάπου ανάμεσα Καλύμνου και Τουρκίας.
Ένα είναι βέβαιο. Ότι ο φόβος δεν έγινε αφεντικό στις ψυχές των Καλυμνίων. Ότι η αλληλεγγύη πήρε καθολικό χαρακτήρα. Ότι οι άμβωνες και τα μεγάφωνα των εκκλησιών, χρησιμοποιήθηκαν για να κινητοποιηθούν οι κάτοικοι με στόχο να απαλύνουν τον πόνο κατατρεγμένων ανθρώπων και όχι να τους κυνηγήσουν.
Μ. Γαλουζής Ένας Καλύμνιος
