Η συνύπαρξη του λιτού με το διαφορετικό σ’ ένα ελκυστικό αποτέλεσμα – Εγκαίνια της έκθεσης follow me στη Γκαλερί Παπατζίκου

Δήμητρα Σμυρνή

Εγκαίνια χθες, 8/3/’16, της ομαδικής έκθεσης follow me, στη Γκαλερί Παπατζίκου.

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και οι πέντε καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν στην έκθεση, η Τάσα Γκανίδου, η Κάλη Καστώρη, η Αθηνά Λατινοπούλου, η Άννα Μαρία Σαμαρά και η Μαρία Τριλλίδου συν –αισθάνονται και συν –εκθέτουν τα έργα τους, αντιλαμβανόμενες η κάθε μια τον κόσμο και την Τέχνη από τη δική τους οπτική γωνία.

Κοινό της έκθεσης η λιτότητα και ως προς την ποσότητα των έργων που εκθέτονται και ως προς την καλλιτεχνική γραμμή που τα χαρακτηρίζει.

Κι ενώ τα έργα είναι λίγα, είναι τόσο σοφά τοποθετημένα, ώστε αναδεικνύονται στο έπακρο μέσα στο χώρο, προκαλώντας την αίσθηση της πληρότητας και της μεταξύ τους αρμονίας, παρόλο που είναι τελείως διαφορετικά.

Διαφορετικά ως προς τη σύλληψη, την τεχνοτροπία, τη χρήση των υλικών και τη φιλοσοφική τους θεώρηση γενικά, τα οποία έργα όμως έχουν κάτι κοινό, ένα νήμα που τα ενώνει.

Το νήμα αυτό είναι άλλοτε η γυναικεία ευαισθησία με την οποία αντιλαμβάνονται τον κόσμο κι άλλοτε το ίδιο το καλλιτεχνικό νήμα της σύνδεσης, της επικοινωνίας, που διατρέχει το έργο τους σαν γραμμή, σαν αόρατη κλωστή.

Άλλωστε μην ξεχνάμε πως η Ημέρα της Γυναίκας έχει σαν αφετηρία την απεργία των γυναικών της κλωστοϋφαντουργίας της Νέας Υόρκης. Κλωστή –νήμα –μίτος. Σύνδεση, συμβολισμοί και παραλληλισμοί…

Από τις πέντε καλλιτέχνιδες που συμμετέχουν στην έκθεση παρούσες στα χθεσινά εγκαίνια οι τέσσερις.

Η Κάλη Καστώρη μιλά για το έργο της με την άποψη του καλλιτέχνη που θέλει να βλέπει το χρώμα σαν μια πινελιά αισιοδοξίας μέσα στο γκρίζο της εποχής μας.

Η γυναικεία φιγούρα που ξεχωρίζει πολύχρωμη μέσα στο σκούρο πλήθος ή το μικρό κορίτσι που θέλει να μεγαλώσει πρόωρα, μιμούμενο τη μητέρα του, είναι στοχαστικά παιχνίδια με το χρόνο.
«Κανείς δε ζει πραγματικά αυτό που θα ‘θελε να ζει» λέει η καλλιτέχνιδα, θυμίζοντας τη φράση από την «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι.

Τα έργα της Μαρίας Τριλλίδου κινούνται σ’ έναν διαφορετικό χώρο. Πρωταγωνιστές τα ζώα. Ένα γουρουνάκι, μια γάτα, ένας χαμαιλέων, σχεδιασμένα με λεπτές γραμμές, με μολύβι, ακουαρέλα και ακρυλικό, υλοποιούν τη διάθεση της δημιουργού να μεταμορφώσει.

Η ανάγκη της μεταμόρφωσης μέσα από τη μορφή των ζώων, που τα βρίσκει πιο κοντά στη συμπαντική αρμονία από τον άνθρωπο, αφού η σκέψη και η καλλιέργεια τον έχουν απομακρύνει από την ουσία της φύσης και μοιραία από τη συναίσθηση της θεϊκής παρουσίας, την κάνει να αναζητά διαρκώς τρόπους έκφρασης, όπου το υλικό στοιχείο μεταμορφώνεται σε πνευματικό και το αντίθετο.

Η Τάσα Γκανίδου, που η ευρηματική της δουλειά στο κόσμημα είναι γνωστή από προηγούμενες εκθέσεις της, κάνει εδώ μια υπέρβαση. Περνά από το κόσμημα που φοριέται, στην εικαστική παρέμβαση μέσα στο χώρο, μετατρέποντας το μικρό σε μεγάλο.

Και δεν παίζει μόνο με τον όγκο αλλά και με το βάρος. Έτσι, το ίδιο το μοτίβο των πουλιών που κοσμούν τα σκουλαρίκια της μετατρέπεται σε γλυπτό δύο πουλιών, που στηριγμένα στην πέτρα, που προσπαθεί να τα κρατήσει στη γη, υψώνονται κατακόρυφα, τέμνοντας το χώρο με τα σιδερένια φτερά τους. Εντυπωσιακή κατασκευή!

Η Άννα –Μαρία Σαμαρά αποτυπώνει τολμηρά τη δική της καλλιτεχνική σύλληψη. Μ’ ένα μοναδικό έργο που χύνεται κυριολεκτικά μέσα στο χώρο, παίζει ανάμεσα στην ύλη και στο πνεύμα πλέκοντας το σπάγκο με το σύρμα, σχηματίζοντας κυψέλες ζωής και αποτυπώνοντας, όπως λέει, «νευρωνικές συνάψεις». Ένα παιχνίδι με τις δυνατότητες του ανθρώπινου νου αλλά βαθύτερα και με το φόβο που προκαλεί μια πιθανή δυσλειτουργία του.

Το έργο της, όπως απλώνεται μέσα στο χώρο κυματιστά, θυμίζει πλούσια κόμη αφημένη ελεύθερα μέσα στον κόσμο της φαντασίας.

Τα δύο έργα της Αθηνάς Λατινοπούλου, η οποία δεν ήταν παρούσα, είχαν ως κοινό τους θέμα το σκοινί σε αρμονικούς δεσμούς. Ενώ σαν θέμα θα πίστευε κανείς πως δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον, ο τρόπος με τον οποίο δένει τους πλοκάμους των σκοινιών της, πότε στο βαθύ κόκκινο και πότε στο γήινο κίτρινο – μπεζ, αναδίδει μια δύναμη και μια νότα αισιοδοξίας.

Έργα διαφορετικά μεταξύ τους, με συνδετικό κρίκο τη λιτότητα όλων και την ανάγκη των δημιουργών για αναζήτηση του καινούργιου.

Η έκθεση θα είναι ανοιχτή από 8/3/’16 μέχρι και 8/4/’16.