Ο Γιάννης Ναζλίδης στον Ιανό. Ο “συλλέκτης πολυτίμων ουσιών” κατεβαίνει με τα έργα του στην Αθήνα
Δήμητρα Σμυρνή
«Δεν είμαι ζωγράφος, δεν είμαι ποιητής, είμαι …συλλέκτης πολυτίμων ουσιών…»
Ετοιμάζεται να εκθέσει τα έργα του στην Αθήνα, στον Ιανό, από τις 14 Ιανουαρίου μέχρι και τις 14 Φεβρουαρίου. Είναι στη φάση της προετοιμασίας της έκθεσης.
Περιμένει στο μικρό σπιτάκι, το χτισμένο δίπλα στο παλιό εκκοκκιστήριο του πατέρα του, που τώρα το έχει ονομάσει «Εκκοκκιστήριο Ιδεών». Αναμμένη μια παλιά ξυλόσομπα, που αναδίδει το άρωμα μιας άλλης εποχής. Ο χώρος ιδανικός για εργαστήρι. Μια μικρή βιβλιοθήκη και γύρω τα έργα του ανεπιτήδευτα, όπως αυτός.
Φωτογραφίζεται χαμογελαστός δίπλα στο αγαπημένο του έργο. Ένα κυκλαδίτικο ειδώλιο ανα δύεται μέσα στο χώρο και γίνεται αντικείμενο στοχασμού για έναν σύγχρονο άντρα, στο λιγοστό φως του καντηλιού, που είναι στερεωμένο πάνω στον πίνακα… Μια νοητή γέφυρα ανάμεσα στο τώρα και στο τότε.
Το χαμόγελο μετατρέπεται σε συγκίνηση, καθώς θυμάται τα 70 κυκλαδίτικα ειδώλια, ξενιτεμένα και φυλακισμένα στο «Μητροπολιτικό Μουσείο», στην Αμερική.
Δε θέλει και πολύ ο Ναζλίδης, για ν’ αφήσει το ποτάμι των λόγων και των συναισθημάτων του να ξεχειλίσει. Μιλά στη faretra για τις προσδοκίες του από την κάθοδό του στην Αθήνα και για την Τέχνη γενικότερα.
«Προσδοκώ να εκμυστηρευτώ στους Αθηναίους πως η λέξη στεναχώρια σημαίνει στενός χώρος και πως αυτοί ζουν σε πολύ στενό χώρο. Αν θέλει κανείς να πάρει μιαν ανάσα και να μην διογκώνει τον διανοητικισμό, πρέπει να ξαναγίνει κάτοικος του Σύμπαντος, να ξαναγίνει μέτοχος του Σύμπαντος και όχι των χρηματιστηρίων.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Σουμάχερ είπε «Το μικρό είναι όμορφο». Εμείς στην εποχή μας χάσαμε όλα τα μικρά, τα τρυφερά, τα όμορφα, κυνηγώντας αποκλειστικά την ύλη, που τη θεοποιήσαμε. Ξεχάσαμε τα σημαντικότερα σ’ αυτήν τη ζωή, τη φιλία και την αγάπη.
Πάω, λοιπόν, στην Αθήνα με μεγάλη ταπείνωση. Αν με ρωτήσετε ως τι πάω, θα σας πω ότι δεν είμαι ζωγράφος, δεν είμαι ποιητής ( άσχετα αν πολλά έργα μου συνοδεύονται από στίχους μου) είμαι συλλέκτης πολυτίμων ουσιών. Και πολύτιμες ουσίες είναι η φιλία, η αγάπη, η συντροφικότητα, ο σεβασμός της αδυναμίας… Όλ’ αυτά τα στοιχεία του πολιτισμού των Ελλήνων.
Γιατί οι δικοί μας οι Αρχαίοι Έλληνες είναι αξεπέραστοι; Γιατί μπορούσαν να έχουν θεόπνευστες ιδέες, που τις έκαναν όμως δώρο στην κοινωνία. Εξελίσσονταν συνεχώς γιατι έδιναν, πλουτίζοντας έτσι την κοινωνία. Αυτοί ήταν οι Έλληνες.
Τώρα, δυστυχώς, μόνο το 1% ενδιαφέρεται για την Τέχνη. Τώρα μιλάμε μόνο για λεφτά. Μπορούν όσοι μας κυβερνούσαν και όσοι μας κυβερνούν να πάνε στην Ευρώπη και ν’ αντιπροσωπεύσουν την Αρχαία Ελλάδα, το Σωκράτη, μπορούν;
Οι Ευρωπαίοι έχουν τα λεφτά, την ύλη. Και λοιπόν; Ρίξανε πάνω μας πολέμους, εμφυλίους και τώρα μας μιλάνε για λεφτά! «Μας χρωστάτε τόσα δισεκατομμύρια ευρώ…». Όλα γι αυτούς είναι λεφτά, όμως η Ελλάδα είναι πνεύμα.
Έτσι, λοιπόν, κατεβαίνω στην Αθήνα, στον Ιανό μ’ αυτές τις αποσκευές, έργα, σκέψεις και συναισθήματα…»
Φωτογραφίες: faretra.info
Διαβάστε τη συνέντευξη του Γιάννη Ναζλίδη, 9/7/’15, στη faretra εδώ
