Δια χειρός Αλιθέρση
Όλες οι κυβερνήσεις, τουλάχιστον της τελευταίας πενταετίας, ισχυρίζονται ότι η λύση στο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα δοθεί μέσα από την ανάπτυξη. Για να πετύχουμε όμως αυτήν την πολυπόθητη ανάπτυξη, όπως πάλι οι ίδιοι ισχυρίζονται, πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Δηλαδή να μειώσουμε το κόστος παραγωγής στο ελάχιστο και βέβαια πιο κάτω από τους άλλους ανταγωνιστές.
Αυτό, όμως, μπορεί να συμβεί προφανώς μόνον, όταν μειωθούν οι αμοιβές των εργαζόμενων στο ελάχιστο, όταν καταργηθεί η ασφάλεια που πρέπει να πληρώνει ο εργοδότης γι αυτούς, όταν μειωθούν κι άλλο οι φόροι των εργοδοτών, όταν ευτελιστούν κι άλλο οι συνθήκες εργασίας, όταν οι εργαζόμενοι αποκτήσουν … δικαιώματα δούλου!
Για να γίνουμε λοιπόν ανταγωνιστικοί, πρέπει να δημιουργήσουμε συνθήκες, αν όχι χειρότερες, τις ίδιες μ’ αυτές που επικρατούν πχ στο Μπαγκλαντές και σ’ άλλες τριτοκοσμικές χώρες, όπου η… ανάπτυξη πραγματικά θριαμβεύει, μόνο που οι εργαζόμενοι-δούλοι δεν έχουν χρόνο να τη… δουν!
Από τα στοιχεία που βγαίνουν στη δημοσιότητα απ’ τις χώρες που θέλουμε να ανταγωνιστούμε προκύπτει ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός από μεριάς των κυβερνήσεων αυτών των χωρών προς τους εργοδότες, που χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους-δούλους κυριολεκτικά ως αντικείμενα (res), εκεί όπου ανήλικα παιδιά εργάζονται στις συνθήκες που δείχνουν οι φωτογραφίες, ακόμη και με 10 ευρώ το μήνα, ράβοντας ρούχα που κατακλύζουν τις αγορές Ανατολής και Δύσης.
Ο φωτογράφος Claudio Montesano Casillias κατάφερε να «τρυπώσει» σε ένα από τα εργοστάσια κλωστοϋφαντουργίας στη Ντάκα, καταγράφοντας τις συνθήκες που επικρατούν εκεί. Σε ένα μικρό δωμάτιο μπορεί να υπάρχουν μέχρι και… 15 ραπτομηχανές!
Έξοδοι κινδύνου και πυρασφάλεια δεν υπάρχουν, καθώς οι εγκαταστάσεις δεν υπόκεινται σε ελέγχους ασφαλείας και συχνά σημειώνονται πολύνεκρα δυστυχήματα, όπως αυτό στο εργοστάσιο Rana Plaza, το οποίο κατέρρευσε, παρασύροντας στο θάνατο πάνω από 1.100 ανθρώπους.
«Μέσα σ’ αυτά τα εργοστάσια ρούχων οι εργαζόμενοι δουλεύουν από τις έξι το πρωί έως τις έξι το απόγευμα για τον κατώτατο μισθό. Οι εργαζόμενοι σ’ αυτά τα εργοστάσια κοιμούνται μέσα σ’ αυτά ή νοικιάζουν δωμάτια δίπλα σ’ αυτά. Έρχονται από τα χωριά στις πόλεις αναζητώντας μια απασχόληση και ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή», είπε ο Claudio Montesano Casillias στη Daily Mail.
Η βιομηχανία ρούχων, στην οποία απασχολούνται περίπου τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, αποτελεί την ατμομηχανή της οικονομίας του Μπαγκλαντές ,με εξαγωγές που ανέρχονται σε 25 δισ. ετησίως.
Προϋπόθεση λοιπόν της ανάπτυξης η μεγιστοποίηση των κερδών των… επενδυτών και η άγρια εκμετάλλευση των ιθαγενών! Ή μήπως δεν είναι έτσι;
Ας μας πουν λοιπόν οι σημερινοί κυβερνώντες ξέρουν άλλο τρόπο για να γίνουμε ανταγωνιστικοί για να πετύχουμε την ανάπτυξη; Γιατί, όπως πλέον έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα, ανάπτυξη τύπου Μπαγκλαντές κι αυτοί ονειρεύονται!
ΥΓ. Το πρόβλημα δεν είναι επομένως ηθικό, όπως παρουσιάζεται, γι αυτούς που φορούν τα τζιν και τα ρούχα που κατασκευάζονται μ΄ αυτό τον τρόπο. Το πρόβλημα είναι η άγρια εκμετάλλευση αυτών των ανθρώπων-res, η οποία και συνειδητά αποσιωπάται, απ’ αυτούς που τους φταίνε τα… Τζην και όχι ο ευτελισμός των ανθρώπων!
