Δεν υπήρξαν ουρές σε στρατολογικά γραφεία, δεν έσπευσαν οι άνθρωποι να κάνουν προμήθειες για τις δύσκολες ημέρες που θα έρχονταν, δεν επιβλήθηκε συσκότιση στις πόλεις, δεν έσπευσαν χιλιάδες, εκατομμύρια άνθρωποι προς τα απειλούμενα σύνορα. Και όμως, μας διαβεβαίωσε σύμπασα η πολιτική ελίτ της Γαλλίας, ο κύριος Ολάντ φυσικά, ότι η χώρα τους βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση και θα παραμείνει σε αυτή ώς το τέλος του ερχόμενου Φεβρουαρίου τουλάχιστον.
Οι πρώτες μάχες του νέου αυτού πολέμου υπήρξαν καταιγιστικές. Ολόκληρη η Γαλλία «έζησε» -μέσα από τις οθόνες- την επική αναμέτρηση 800 πάνοπλων πολεμιστών της ενάντια σε δύο ή τρία παιδιά εθισμένα στην ιδέα του θανάτου: του δικού τους μαρτυρικού θανάτου πρώτιστα, εκείνου των θεωρούμενων «απίστων» ακολούθως.
Ο δικός τους εφηβικός πόλεμος, εκτός από τις «σέλφι», εμπεριέχει πάντοτε το στοιχείο της αυτοκτονίας. Εναντίον τους πάντως εκστράτευσε το άνθος του γαλλικού στρατού. Οχι φυσικά οι 7.000 επίλεκτοι των γαλλικών ειδικών δυνάμεων -και της Λεγεώνας- που είναι αφοσιωμένοι στο έργο της εκθεμελί
ωσης κοινωνιών και ανθρώπων στην υποσαχάρια Αφρική.
Από τους εναπομείναντες εκστράτευσαν μονάδες αλεξιπτωτιστών του ναυτικού, τα τεθωρακισμένα του 12ου συντάγματος θωρακοφόρων του «ιππικού», το 40ό σύνταγμα πυροβολικού και 15 άλλες μονάδες εξίσου εκλεκτές και ετοιμοπόλεμες.
Το άνθος του γαλλικού στρατού κατευθύνθηκε στο Παρίσι όπου μαινόταν η μάχη του Σεν Ντενί… Στο μεταξύ η γαλλική αεροπορία ζήτησε και πήρε και αυτή σειρά στους βομβαρδισμούς της Ντάκα στη Συρία όπου εναλλάσσονται Ρώσοι και Αμερικανοί στο κοινό έργο της ισοπέδωσης μιας από καιρό ισοπεδωμένης πόλης.
Παράλληλα, οι ευρωπαϊκές πνευματικές ελίτ στρατεύτηκαν -όπως σε κάθε πόλεμο αρμόζει- στην ιδεολογική κάλυψη του νέου πολέμου. Μέρος των απόψεών τους είχε την ευγενή καλοσύνη να μας μεταφέρει στην ελληνική μας γλώσσα ο ασήμαντος μεν πολιτικός, αλλά δεινός (μετα)φορέας των κυρίαρχων στις δυτικές μητροπόλεις απόψεων, κ. Ανδρέας Ανδριανόπουλος.
Σε άρθρο του στο Capital.gr που φέρει τον δυσοίωνο τίτλο «Από μια τριχιά [εννοεί προφανώς τρίχα] κρέμεται η επιβίωση της Δύσης», «συνομιλεί» με «σοφό μουσουλμάνο» στο πλαίσιο της ενασχόλησης του Ελληνα δημοσιολόγου με το Αζερμπαϊτζάν – όπου λόγω πετρελαίων και αερίων σχεδιάζονται μπίζνες.
Ο σοφός λοιπόν αυτός μουσουλμάνος αποκαλύπτει στον δυτικό συνομιλητή του την έκταση της μουσουλμανικής συνωμοσίας που εκτυλίσσεται ενάντια στη χριστιανική (ίσως και καπιταλιστική – δεν το προσδιορίζει αυτό ο κ. Ανδριανόπουλος) Ευρώπη. Η συνωμοσία αυτή μάλιστα δεν φαίνεται καθόλου μυστική, καθώς αναλύεται λεπτομερώς σε ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία του κόσμου μας: στο Κοράνι.
Οπωσδήποτε οι σχέσεις του κ. Ανδριανόπουλου με το ιερό βιβλίο δεν φαίνεται να είναι οι καλύτερες και ως εκ τούτου ο μυθιστορηματικός συνομιλητής του -«σοφός Αζέρος»- υποπίπτει σε μύρια όσα πραγματολογικά λάθη και λογικά ολισθήματα.
Ο καπιταλισμός, στην εποχή της πτώσης του, παράγει φανατισμό και μίσος, υλικά απόλυτα ακατάλληλα για την παιδεία, τη γνώση και συνακόλουθα την προσέγγιση και την κατανόηση του διαφορετικού. Ετσι λοιπόν, η εμβληματική πορεία του Μωάμεθ από τη Μέκκα προς τη Μεδίνα το 622, η Εγίρα, που σηματοδοτεί την έναρξη του ισλαμικού θρησκευτικού χρόνου, θεωρείται από τον κ. Ανδριανόπουλο απαρχή συνωμοσίας. Την ορίζει μάλιστα με το ξενικό Al Hijra -αντί του πολύ γνωστού «Εγίρα»- ώστε ο αναγνώστης του να υποθέσει ότι κρύβεται κάτι το μυστηριώδες πίσω από τις -κατά τα άλλα γνωστές- λέξεις.
Να σημειώσουμε εδώ ότι όλες οι θρησκείες και, ιδιαίτερα, οι πλέον «πολιτικές» από αυτές, οι μονοθεϊστικές, θεμελιώνουν τον χρόνο τους πάνω σε ένα ταξίδι, σε μια «μετακίνηση». Αυτό συμβολίζει την έναρξη της πολιτικής λειτουργίας του θρησκευτικού λόγου, την έναρξη δηλαδή του προσηλυτισμού, την αρχή της δημιουργίας της κοινωνίας των πιστών, του επίγειου βασιλείου που θα έλεγαν οι χριστιανοί, εκείνου που αποτελεί πύλη εισόδου στο Βασίλειο των Ουρανών.
Το να ερμηνεύεται λοιπόν η Εγίρα ως απαρχή συνωμοσίας για την άλωση εκ των έσω του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου αυτό μόνο ένας φανατικός θα μπορούσε να το σκεφτεί. Φανατικός του οποίου οι γνώσεις φτάνουν ώς εκεί που φτάνουν τα τρέχοντα συμφέροντα του καπιταλισμού: στην ένταση της εκμετάλλευσης των ανθρώπων, στον προσδιορισμό των «κατώτερων», άρα εκμεταλλεύσιμων, στο συνακόλουθο μίσος, τον πόλεμο, τον θάνατο. Τον κ. Ανδριανόπουλο και τους ομοίους του εννοώ.
Εχουν περάσει περισσότερα από εκατό χρόνια από την εμφάνιση των Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών. Επρόκειτο για έναν αχταρμά ιδεοληψιών αλιευμένων από λαϊκά μυθιστορήματα της εποχής και συναρμολογημένων άτεχνα από τη μυστική αστυνομία του τσάρου.
Επρόκειτο για ένα κακό παραμύθι που στόχευε στην καλλιέργεια μίσους για τους Εβραίους της τότε Ευρώπης και για το σοσιαλιστικό, το εργατικό κίνημα. Εκαναν λάθος όσοι το θεώρησαν τότε κακόγουστο αστείο. Το κείμενο αυτό έγινε λάβαρο μίσους και έντυσε τις τερατογενέσεις που ακολούθησαν: τον ναζισμό, τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου, τους 90.000.000 νεκρούς των παγκόσμιων πολέμων, το Ολοκαύτωμα.
Τα Πρωτόκολλα ήταν ευρωπαϊκό προϊόν και το χρησιμοποίησε ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός ώς τις έσχατες συνέπειές του. Προφανώς η δική μας εποχή έχει ανάγκη από παρόμοια λάβαρα μίσους. Ο κ. Ολάντ «σε πόλεμο» δίνει τον τόνο, οι αυλοκόλακες αμαθείς σπεύδουν να ντύσουν τις πολιτικές προθέσεις με ιδεολογήματα μίσους και θανάτου.
*καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ
