Η Νατάσα Κανατίδου και η Αθηνά Χριστοφορίδου μιλούν στη faretra.info για τη δουλειά τους
Δήμητρα Σμυρνή
Παλιότερα, μια γυναίκα στο τιμόνι των ταξί προκαλούσε όχι μόνο έκπληξη αλλά και επιφύλαξη στους επιβάτες. Σήμερα, τα συναισθήματα δεν είναι ίδια, έχουν αμβλυνθεί. Το επάγγελμα, βέβαια, εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από ιδιαιτερότητα. Γι αυτήν την ιδιαιτερότητα μιλούν οι δύο γυναίκες οδηγοί ταξί στη Βέροια, η Νατάσσα και η Αθηνά, δυναμικές και αυτοκυριαρχημένες, σίγουρες για τον εαυτό τους, επισημαίνοντας εύστοχα τα θετικά και τα αρνητικά της δουλειάς τους.
Πόσα χρόνια έχετε στη δουλειά;
Ν. Πέντε χρόνια.
Α. Εγώ δεκατρία χρόνια .Ήρθα για λίγο στη δουλειά και έμεινα.
Πώς πήρατε μια τέτοια απόφαση;
Ν. Μου άρεσε από μικρή να οδηγώ .Η οδήγηση ήταν κάτι σαν προέκταση του εαυτού μου. Δεν ήταν κάτι που με ζόρισε. Μου έβγαινε απόλυτα φυσικά. Επειδή χρειαζόταν αρκετά χρήματα, για ν’ ακολουθήσω το επάγγελμα που ήθελα, δηλαδή εκπαιδεύτρια οδηγών- το οποίο ξεκίνησα αλλά δεν κατάφερα να συνεχίσω- επέλεξα κάτι παρεμφερές. Ήταν η δουλειά του πατέρα μου το ταξί, κι έτσι έγινε και δική μου.
Α. Λόγοι οικογενειακοί και οικονομικοί με ώθησαν να το κάνω. Η οδήγηση βέβαια ήταν πάντα μια πρόκληση για μένα. Ο πατέρας μου είχε φορτηγό και μ’ ανέβαζε πάνω από τα δεκαεφτά μου. Μ’ έβλεπε λίγο σαν αγόρι και ήθελε ν’ ασχοληθώ με την οδήγηση. Όταν μπήκα στη δουλειά, δεν υπήρχαν πολλές γυναίκες στο επάγγελμα. Ήταν δύο ή τρεις. Μπήκα λοιπόν ψάχνοντας, χωρίς να έχω τη σιγουριά ότι θα μείνω. Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω. Μου φαινόταν βουνό η προσπάθεια. Πώς θα μ’ αντιμετωπίσει ο κόσμος; Ποια θα είναι η ευθύνη μου απέναντι στους πελάτες και ιδιαίτερα σε ευαίσθητες περιπτώσεις;
Είχατε επιφυλάξεις ως προς την επιλογή σας;
Ν. Επιφυλακτική ως προς την οδήγηση όχι. Επειδή θα έμπαινα σ’ έναν κλάδο καθαρά αντρικό, επίσης όχι, γιατί ήμουν ήδη σ ’έναν τέτοιο κλάδο ως εκπαιδεύτρια
Α. Είναι πολύ υπεύθυνη δουλειά. Ο άλλος δεν το καταλαβαίνει, εσύ όμως πρέπει να οδηγήσεις με ασφάλεια το μικρό παιδί ή την έγκυο ή τον άρρωστο. Πρέπει να είσαι εξαιρετικά συγκεντρωμένη στο τιμόνι. Επιπλέον πρέπει να φτάσεις εγκαίρως στην κλήση. Χρειάζεται οπωσδήποτε ένας μήνας προσαρμογής, μέχρι να μάθεις τους προορισμούς και να φτάνεις εγκαίρως, όταν σε καλούν. Μια δική σου καθυστέρηση μπορεί να κάνει τον πελάτη να χάσει το τραίνο ή το αεροπλάνο του αλλά και να έχει επιπτώσεις στην υγεία του, αν είναι άρρωστος.
Πώς σας αντιμετώπισαν οι άντρες συνάδελφοι;
Ν. Με αντιμετώπισαν θετικά. Είχα μια πολύ οικεία αντιμετώπιση από τους άντρες συναδέλφους .Οι μεγαλύτεροι, που ήταν στην ηλικία του πατέρα μου, μου φέρονταν προστατευτικά. Αλλά και με τους νεότερους δεν είχα πρόβλημα.
Α. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Πρόθυμοι να με βοηθήσουν οι περισσότεροι. Κάποιοι, ελάχιστοι, με είδαν ανταγωνιστικά. Και, ίσως είναι αστείο, με αντιμετωπίζουν σαν… άντρα! Όταν έχεις να κάνεις με εκατό άντρες, γίνεσαι κι εσύ μέλος της… αντροπαρέας! Μιλάνε μπροστά σου ελεύθερα. «Η Αθηνά είναι άντρας σαν κι εμάς. Είναι στο σινάφι μας, θα μιλάμε ελεύθερα» λένε.
Οι πελάτες πώς σας αντιμετωπίζουν βλέποντας στο τιμόνι μια γυναίκα;
Ν. Επιφυλακτικές είναι κάποιες μεγάλες κυρίες. Λένε συνήθως «Αχ, κοριτσάκι στο ταξί!» Είμαι λίγο μικροκαμωμένη και νομίζουν ότι είμαι ακόμη πιο μικρή. Γενικά δεν αντιμετώπισα ρατσιστική συμπεριφορά. Το αντίθετο.
Α. Σε γενικές γραμμές πολύ καλά. Κάποιες γυναίκες- κι αυτό είναι το παράξενο, ότι είναι γυναίκες- είναι πιο διστακτικές σε σχέση με τους άντρες. Οι άντρες σ’ αντιμετωπίζουν διαφορετικά, όταν είσαι στο δρόμο ως οδηγός και μάλιστα οδηγός ταξί. Εγώ δε θεωρώ καθόλου ότι το τιμόνι είναι αντρικό προνόμιο. Έχει να κάνει με τα αντανακλαστικά και γενικότερα με τον άνθρωπο και τις ικανότητές του. Οι άντρες νιώθουν κυρίαρχοι του δρόμου. Στα δέκα τρία χρόνια δουλειάς είχα μια δυο αρνητικές περιπτώσεις γυναικών. Συγκεκριμένα η μία μου είπε «Δε θέλω να μπαίνω σε ταξί με οδηγό γυναίκα. Δεν την εμπιστεύομαι». Γνωρίζοντας ότι δουλεύει στο ΙΚΑ της απαντώ «Δηλαδή, όταν έρθω στο ΙΚΑ, πρέπει να ψάξω άντρα, για να με εξυπηρετήσει;» Πιστεύω ότι όλα είναι θέμα ανθρώπων.
Ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν στη δουλειά σας, ιδιαίτερα τη νύχτα;
Ν. Σοβαροί κίνδυνοι θα υπήρχαν κι αν οδηγούσα νύχτα ΙΧ. Θα μπορούσα να συγκρουστώ με έναν μεθυσμένο οδηγό. Το αντιμετώπισα κάτι τέτοιο. Κίνδυνο μέσα στο ταξί με πελάτη δεν αντιμετώπισα ακόμα. Έτυχε βέβαια κάποτε να αισθανθώ κάποιο φόβο, όταν μου συνέβη ένα χειμωνιάτικο βράδυ να μπει κάποιος πελάτης στο αυτοκίνητο και να πρέπει να πάω σε μακρινό χωριό του Νομού, χωρίς σήμα στον ασύρματο ή στο κινητό. Με ακολούθησε όμως ένας συνάδελφος που με είδε να φεύγω από την πιάτσα και μου τηλεφώνησε πως με παρακολουθεί. Δηλαδή και κάτι δύσκολο να τύχει είναι οι συνάδελφοι δίπλα μας.
Α. Υπάρχουν κίνδυνοι. Παλιά δούλευα κάποιες φορές νύχτα, τώρα όχι. Εκείνο που πρέπει να συνηθίσεις, όταν δουλεύεις βράδυ, είναι να έχεις υπομονή. Να μπορείς να αντιμετωπίσεις , για παράδειγμα, έναν μεθυσμένο πελάτη. Αντίθετα ο κόσμος που μπαίνει στο ταξί τη μέρα είναι διαφορετικός. Άνθρωποι που πάνε στη δουλειά τους, παιδιά για το σχολείο… Άλλος κόσμος. Το βράδυ έχεις να κάνεις με τους ξενύχτηδες, που έχουν άλλη ψυχολογία από κάθε άποψη. Τη νύχτα όμως είναι πιο ήσυχα και δεν έχει κίνηση. Υπάρχουν και τα θετικά.
Πόσο έχει επηρεάσει το επάγγελμά σας η κρίση;
Ν. Βέβαια το επηρέασε. Κι αν πάρουμε υπόψη μας ότι οι άδειες των ταξί στη Βέροια είναι διπλάσιες και κάτι παραπάνω απ’ ότι αναλογούν στον πληθυσμό, τότε καταλαβαίνετε. Οι άδειες αυτές δόθηκαν για πολιτικούς λόγους. Άδειες και ψήφοι! Και είναι κάτι που δυστυχώς δε διορθώνεται. Μειώθηκε αρκετά ο τζίρος .Παρόλα αυτά υπάρχει κόσμος που παίρνει ταξί. Παίρνει ταξί είτε γιατί τον εξυπηρετεί είτε γιατί συνήθισε να το χρησιμοποιεί.
Α. Το επηρέασε πάρα πολύ. Είμαστε από τα πρώτα επαγγέλματα που έπληξε η κρίση. Γιατί όλα είναι μια αλυσίδα. Η αγορά δεν πάει καλά, οι μισθοί των συνταξιούχων μειώθηκαν, δεν θα πάρει ο κόσμος ταξί. Εγώ πάλι δεν έχω λεφτά, δεν θα πάω στην αγορά. Κύκλος. Τα απολύτως απαραίτητα θα τα πάρει ο κόσμος. Το ταξί θα το πάρει αυτός που το έχει ανάγκη ή αυτός που έχει συνηθίσει να το χρησιμοποιεί.
Αν ξεκινούσατε τώρα, θα διαλέγατε το ίδιο επάγγελμα;
Ν. Λόγω κρίσης όχι. Επειδή μ’ αρέσει όμως το ίδιο το επάγγελμα, η σχέση με τους συναδέλφους, το κλίμα που επικρατεί, τότε ναι.
Α. Αν και μ’ αρέσει το επάγγελμα, δεν θα το ξεκινούσα τώρα. Είναι μια δουλειά στην οποία νιώθεις ελεύθερη και όχι κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, αλλά δεν θα την επέλεγα σίγουρα τώρα, από άποψη οικονομική. Δουλεύω δέκα ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, δεν έχω ούτε Κυριακή ούτε γιορτή και δεν μπορώ να ανταποκριθώ στα έξοδα, που μας έχει φορτώσει το Κράτος. Εμείς κόψαμε την κλήση, για να μπορεί ο κόσμος να παίρνει ταξί, κι έρχεται το Κράτος και μας ρημάζει. Εμείς προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο κι αυτοί μας φορτώνουν βάρος που δεν μπορούμε να σηκώσουμε. Δουλεύω, λοιπόν, για να χρεώνομαι!
\
