Η κυβέρνηση, ως γνωστόν, αμέσως μετά την εκλογή της, κατέληξε με τους δανειστές σε μια συμφωνία, αυτή της 20ης Φεβρουαρίου, τη γνωστή και ως “συμφωνία γέφυρα”. Σ’ αυτή τη συμφωνία, την οποία και δεν έφερε για ψήφιση στη βουλή αλλά ούτε καν επίσημα τη δημοσιοποίησε, στην ουσία γίνονται δεκτοί όλοι οι όροι των δανειστών.
Μεταξύ των άλλων αναγνώριση ολόκληρου του χρέους, δήλωση ότι θα πληρωθεί στην ην ώρα του, και με ασφαλιστική γι αυτούς δικλείδα, “να μην μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να παίρνει μονομερώς αποφάσεις ”!
Θα είχε ίσως κάποιο νόημα μια τέτοια συμφωνία, εάν η απέναντι πλευρά δεν προκαλούσε την οικονομική ασφυξία που με σχέδιο προκάλεσε, με συνέπεια να παραλύσουν μια σειρά τομείς της οικονομίας μας, αν όχι το σύνολό της.
Έτσι πέρα από την αύξηση της ανεργίας, δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα αλυσιδωτά προβλήματα, περισσότερα απ’ όσα υπήρχαν, για τη συντριπτική πλειοψηφία τη Ελλήνων.
Πέρα όμως απ’ αυτά, βρήκαν εύφορο ρο έδαφος ο φόβος, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το αύριο. Έτσι, τρομοκρατημένοι πλέον οδηγούμαστε στο να δεχτούμε, ως λαός, κάθε όρο που θα μας τεθεί από τους… “εταίρους”, που σύμφωνα με τις επίσημες ελληνικές θέσεις, δεν μπορούμε να κάνουμε δίχως αυτούς!
Και επειδή εσύ η ίδια ως κυβέρνηση φρόντισες, αυτή τη στιγμή είναι αδιάφορο το γιατί, ώστε να δημιουργηθούν αυτές οι συνθήκες, τώρα είναι αυτονόητο ότι δεν διαπραγματεύεσαι, αλλά ακούς και δέχεσαι όρους, ασχέτως τι εσύ λες, απλώς για κατανάλωση! Οδηγούμαστε, λοιπόν, με μαθηματική ακρίβεια σε μια συμφωνία αυτοκτονίας και προφανώς σαν πρόβατα στη σφαγή!
Κι ενώ σήμερα πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται -κυρίως απ’ αυτούς που υποστηρίζουν την κυβέρνηση- “ότι η ίδια δεν μπορεί να κάνει τίποτα πλέον ανάμεσα σ’ αυτά τα… “θηρία”, τα οποία και ευθύνονται για το κατάντημά μας”, δεν δικαιολογούν, όμως, την πέρα από κάθε όριο κυβερνητική εμμονή να παραμένουμε μεταξύ τους, σαν μικρά ζωάκια και να εκλιπαρούμε –αφελώς- να μην μας κατασπαράξουν!
Τώρα, όσο για το τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση, μια απάντηση δίνει ο γνωστός φιλοκυβερνητικός αρθρογράφος και σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος, στο σημερινό του άρθρο στον eniko με τίτλο, “Χορεύοντας με τις διαπραγματεύσεις”
“…η Ελλάδα πήγε στις διαπραγματεύσεις χωρίς την απειλή της ρήξης, πρώτο όπλο στη φαρέτρα της, με δεύτερο το κόστος της ρήξης για τους Γερμανοευρωπαίους και τρίτο όπλο τον λαό στους δρόμους, εμψυχωμένο από τα πρώτα δέκα-δεκαπέντε φιλολαϊκά νομοσχέδια, που θα είχαν υπερψηφισθεί από τη Βουλή, ανεξαρτήτως κόστους…”
Τώρα, αν γνώριζε τα παραπάνω η όχι η κυβέρνηση, είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Αυτή τη στιγμή σημασία έχει ότι σήμερα συνεχίζει να μας οδηγεί στον ίδιο Γολγοθά με τις προηγούμενες, με τα… “θηρία”, τις “ύαινες”, να περιμένουν να κατασπαράξουν ακόμη και άψυχα κουφάρια!
ΥΓ. Και επειδή έγινε αναφορά στο σημερινό άρθρο του Στάθη, έχει αξία να σταθούμε και σε μια αποστροφή του λόγου του.
“…αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει (όχι ένεκεν ενός ευγενικού αγώνα αλλά ένεκεν μιας ενσωμάτωσης στο πλέγμα των δυναστών), τότε θα έχει να αντιμετωπίσει την αντίδραση του λαού…”,
και να πούμε ότι ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει ευγενικός αγώνας διαπραγματεύσεων ανάμεσα σε ύαινες και κατοικίδια! Αυτά, είναι απολύτως βέβαιο ότι αποτελέσουν την… ευγενική τροφή των πρώτων! Και ας μη λέμε και καλλιεργούμε λοιπόν, ότι φταίνε οι ύαινες!
*Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στις 12 Ιουνίου
