Μεταξύ των νόμων της «ελεύθερης αγοράς», υπάρχει ένας που λέει ότι, αν υπάρχει ζήτηση για ένα προϊόν, τότε οι επιχειρήσεις που το παράγουν θα αυξήσουν την παραγωγή τους για να αυξήσουν τα κέρδη τους από τις πωλήσεις. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Τα τελευταία χρόνια, οι επιχειρηματίες- ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών «Ανώνυμων Εταιρειών», για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, έχουν ζητήσει από τις διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες (και έχουν πετύχει) τη διεύρυνση της ετήσιας ποδοσφαιρικής σεζόν. Η εξίσωση είναι απλή: Περισσότερα παιχνίδια- περισσότερα έσοδα- περισσότερα κέρδη!
Παράλληλα, με την αρωγή και πάλι των ομοσπονδιών, έχουν πετύχει την αλλαγή κάποιων κανόνων του παιχνιδιού, με στόχο τη βελτίωση του τηλεοπτικού «θεάματος», μιας και τα τηλεοπτικά δικαιώματα είναι βασική πηγή εσόδων για τις ομάδες- Α.Ε.
Έχουμε, λοιπόν, μια θεαματική αλλαγή σε ότι αφορά την έναρξη όλων των Εθνικών Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων κατά τουλάχιστον 20 μέρες. Έτσι δεν υπάρχει πια αυτό που λέγαμε «σεζόν» και το ποδόσφαιρο θα παίζεται 12 μήνες το χρόνο. Αυτό θέλει η «αγορά», και τα σκυλιά δεμένα…
Εκ των πραγμάτων λοιπόν, ο ποδοσφαιριστής υποχρεούται σε τουλάχιστον ένα παιχνίδι κάθε βδομάδα, συν τις προπονήσεις, συν τα ταξίδια, συν τη ψυχολογική πίεση για διαρκή υψηλή απόδοση…
Μετά από αυτά, πως είναι δυνατόν να μην γελάει κανείς όταν ακούει για τους ελέγχους αντι- ντόπινγκ που γίνονται;
Πως θα αντέξει αυτός ο μεγάλος παίκτης, που τον έχουν αγοράσει με αρκετά εκατομμύρια, τα οποία πρέπει να τα επιστρέψει στο αφεντικό, κερδίζοντας τους αγώνες, χωρίς ενισχυτικές ουσίες;
Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. To επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ως εμπόρευμα, υπάγεται στους νόμους της «αγοράς». Τούτο σημαίνει ότι υπάρχουν διαβαθμίσεις όσον αφορά στα πρωταθλήματα, αλλά και όσον αφορά στις ομάδες, ανάλογα με την εμπορική τους αξία.
Άλλοι παίρνουν τη «μερίδα του λέοντος» και άλλοι τα ψίχουλα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα δίνει το αγγλικό πρωτάθλημα, που βρίσκεται στην κορυφή των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, κρατώντας στα χέρια του ένα «ατομικό» όπλο. Τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τα οποία για την περίοδο 2016/2019 θα φθάσουν τα 12 δις. Ευρώ!
Και να σκεφτεί κανείς ότι οι 20 κορυφαίοι Αγγλικοί σύλλογοι, αναλογούν στο 20% της συνολικής Ευρωπαϊκής Ποδοσφαιρικής Αγοράς. Καλό είναι να πούμε ακόμα, ότι, με τη νέα συμφωνία, η ομάδα που θα είναι τελευταία στη βαθμολογία, θα βάλει στην τσέπη της πάνω από 120 εκατομ. ευρουδάκια. Το ποσό αυτό είναι μεγαλύτερο από όλα τα συνολικά έσοδα των περισσότερων ομάδων στον κόσμο…
Στη δεύτερη θέση των πρωταθλημάτων, ως προς τα έσοδα, είναι το γερμανικό και ακολουθούν το ισπανικό, το γαλλικό, το ιταλικό κ.λπ.
Αυτή βεβαίως είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι, ο ποδοσφαιριστής, δηλαδή ο ανθρώπινος παράγων, ο αθλητής και το ταλέντο του.
Και αξίζει τον κόπο να την ψάξουμε αυτή την πλευρά, για να δούμε που στηρίζoνται, τα θεμέλια αυτού του ( οικονομικού μεγαθηρίου), σε μια περίοδο, μάλιστα, φτώχειας, δυστυχίας, πείνας για την πλειοψηφία των λαών του πλανήτη…
Ο επιχειρηματίας- ιδιοκτήτης «επενδύει» πάνω στον ποδοσφαιριστή και όλα κινούνται (γήπεδο, υπαλληλικό προσωπικό γηπέδου, προπονητής και βοηθοί, γιατρός και ιατρικό προσωπικό, φυσιοθεραπευτής, ψυχολόγος, ατζέντης, δικηγόρος, κ.λπ) για την καλύτερη απόδοση της «επένδυσης»!
Η ομάδα- Α.Ε και οι μέτοχοι της πρέπει να «βγάλουν» από τον ποδοσφαιριστή, όχι μόνο τα χρήματα που έδωσαν για να τον αποκτήσουν αλλά και ένα σημαντικό κέρδος…
Απ΄ αυτή την «κρεατομηχανή», τα γρανάζια της οποίας είναι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, οι διεθνείς ομοσπονδίες ποδοσφαίρου (με επικεφαλής τη FIFA), οι εθνικές ομοσπονδίες, οι πολυεθνικές, τα τηλεοπτικά δίκτυα κ.λπ, περνούν κάθε χρόνο εκατομμύρια νέα παιδιά, για να γεμίσουν τα θησαυροφυλάκια των αφεντικών.
Αυτό βέβαια δεν είναι αθλητισμός, αυτό είναι έγκλημα, για το οποίο κανείς δεν πληρώνει…
Και εγώ ακόμα γελάω με αυτούς που μου έλεγαν από το 1960: «μην μπλέκεις Νίκο την πολιτική με τον αθλητισμό»…
