Ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας δεν ήταν απλώς ένα πολιτικό λάθος, εσφαλμένη πολιτική επιλογή. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ήταν αδίκημα ποινικό, ειδεχθές κακούργημα. Διότι κατέστρεψε τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, για πέντε ώς τώρα χρόνια και, για πολλούς, η καταστροφή θα απλωθεί σε δεκαετίες.
Μιλάμε για «καταστροφή», όχι για ζημιά, όχι για μείωση εισοδημάτων, όχι για περιορισμούς στην καταναλωτική ευχέρεια. Καταστροφή, όπως όταν σου κάψουν το σπίτι, την επιχείρηση, όταν σε ληστέψουν. Το να μείνεις άνεργος στα πιο δημιουργικά σου χρόνια, εξαρτημένος από φιλοδωρήματα των γονιών σου, ψυχολογικά σμπαραλιασμένος, αποκλεισμένος από το ενδεχόμενο να χτίσεις δική σου φαμίλια και παιδιά, είναι καταστροφή, δεν έχει άλλο όνομα. Οταν σου κλέβει το κράτος, σαν κοινός λωποδύτης, το «εφ’ άπαξ» σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, όταν σου μειώνει κατά 60% τη σύνταξη, που είναι δικές σου αποταμιεύσεις, πρόκειται για στυγνή ανομία, για κακούργημα «εν ψυχρώ».
Οταν σε ληστέψουν ή σου κάψουν το σπίτι, δεν είναι απαραίτητο οι αυτουργοί να σε μισούσαν προσωπικά, να επέλεξαν εσένα από εμπάθεια. Μια ευνομούμενη πολιτεία τούς συλλαμβάνει και δημεύει τις περιουσίες τους για να σε αποζημιώσει, επειδή η πράξη τους ήταν καθεαυτήν κακουργηματική. Είναι παραλογισμός να αμνηστευθεί το κακούργημα σαν αποτέλεσμα «λαθεμένης εκτίμησης» ή «άστοχων υπολογισμών». Επιτέλους, υπάρχει και σαφές κριτήριο για να ξεχωρίσουμε το επιπόλαιο λάθος από το εσκεμμένο έγκλημα: είναι ο εντοπισμός ή όχι ιδιοτέλειας.
Για να ελεγχθεί αν ο υπερδανεισμός της χώρας ήταν συνειδητή ή δίχως επίγνωση πολιτική απόφαση και ιδιοτελής ή όχι, τα στοιχεία είναι δεδομένα και προφανέστατα: Γνωρίζουμε ποιο είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας κάθε χρόνο, επομένως ξέρουμε με σιγουριά και τα περιθώρια δανεισμού της. Στην Ελλάδα αποτολμήθηκε δανεισμός, που το ΑΕΠ απέκλειε την εξόφλησή του στον αιώνα τον άπαντα. Οσο για την ιδιοτέλεια ή ανιδιοτέλεια της απόφασης, αποδείχνεται καταφανώς από τη χρήση των δανείων: Αν τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για έργα υποδομής και παραγωγικές επενδύσεις, η ανιδιοτέλεια είναι τεκμηριωμένη (έστω και άφρων). Αν τα δανεικά διοχετεύθηκαν, εξ ολοκλήρου ή κυρίως, στις αδηφάγες ανάγκες του πελατειακού των κομμάτων κράτους (και του παρακράτους της διαπλοκής κυβερνήσεων με «νταβατζήδες»), τότε προφανέστατα ο υπερδανεισμός ήταν ιδιοτελές κακούργημα εκ προμελέτης.
Μιλάμε ειδικά για τον εξωφρενικό υπερδανεισμό μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης, που οδήγησε νομοτελειακά στη χρεοκοπία της χώρας, στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, στην υπογραφή συνθηκών («μνημονίων») απροσχημάτιστης ειλωτείας των Ελλήνων. Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί που υπέγραψαν αυτόν τον κατάδηλα παρανοϊκό υπερδανεισμό παγιδεύοντας ένα ολόκληρο έθνος σε αυτοχειρία, είναι απαραίτητο να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη.
Γιατί απαραίτητο; Διότι, διαφορετικά, δεν μπορεί να λειτουργήσει κράτος, συντεταγμένη πολιτεία. Η ατιμωρησία κακουργημάτων που έβλαψαν το σύνολο της κοινωνίας ακυρώνει στο σύνολό της τη θεσμοθετημένη έννομη τάξη, καταργεί τον λόγο της ύπαρξης αρχών Δικαίου. Χάνεται κάθε συνεκτική της συλλογικότητας λογική, όταν οι νόμοι ισχύουν μόνο για εγκλήματα ιδιωτών προς ιδιώτες και αδρανούν όταν πρόκειται για εγκλήματα ιδιωτών προς τη σύνολη οργανωμένη συλλογικότητα ή προς πολυπρόσωπο τμήμα της.
Σε κοινωνίες υπανάπτυκτες, καθηλωμένες στον πρωτογονισμό της αλογίας των ενορμήσεων, όπως και σε κοινωνίες παρακμιακές (που αφέθηκαν να παλινδρομήσουν στον πρωτογονισμό), οι νόμοι ισχύουν για τους κοινούς, απλούς πολίτες, αλλά όχι για τους περιβεβλημένους εξουσία, όχι για όσους κατέχουν αξιώματα ή είναι προστατευόμενοι των εξουσιαστών. Σε τέτοιες κοινωνίες («δημοκρατίες της ντροπής») ανήκει και η σημερινή Ελλάδα: οι άνθρωποι της εξουσίας έχουν φτιάξει νόμους που δεν επιτρέπουν στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να οδηγήσουν σε δίκη, ούτε και για κατάφωρο κακούργημα, όσους εξουσιάζουν τον λαό – πρέπει να συναινέσουν οι ίδιοι οι κακουργήσαντες (η κυβερνητική στη Βουλή πλειοψηφία) για την παραπομπή τους! Και, φυσικά, σπεύδουν και αμνηστεύουν, σε ελάχιστο χρόνο, οι έχοντες «και το μαχαίρι και το πεπόνι», τα κακουργήματα που τους βαραίνουν.
Οταν μιλάμε για «κομματοκρατία» στην Ελλάδα δεν εικονογραφούμε με σχήμα λόγου την πραγματικότητα, κυριολεκτούμε. Και κορύφωμα της κυριολεκτικής τυραννίας είναι ο νομικός αποκλεισμός της δυνατότητας να λογοδοτήσουν σήμερα στη Δικαιοσύνη οι αυτουργοί του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας: αυτουργοί της καταστροφής που συντελέστηκε στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων. Η δημοκρατία δεν είναι συνταγή για τη νομιμοποίηση άνομων μαγειρεμάτων, συνταγή που μπορεί να τη φαλκιδεύει κάθε ληστρική ή μικρονοϊκή κομματική σπείρα που θα φτάσει με γκαιμπελικές μεθόδους στην εξουσία. Η δημοκρατία είναι συλλογικό, κοινωνικό κατόρθωμα, συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας ενός λαού. Και αυτό που μοιάζει αποκλεισμένο σήμερα, είναι να εκφράσει και να επιβάλει τη θέλησή του και την κρίση του, την όποια καλλιέργεια και ποιότητά του, ο λαός.
Οι νομοθετημένοι δρόμοι λαϊκής έκφρασης είναι φαλκιδευμένοι, γι’ αυτό και ο λαός εκφράστηκε μόνο με την οργή του: Τον ενδιέφερε μόνο να «φτύσει» το σύστημα, να αποδοκιμάσει τους αυτοαμνηστευόμενους απατεώνες. Και έφερε στην εξουσία έναν ιδεολογικό αχταρμά, μαθητευόμενους μάγους, περίπου ψυχοπαθολογικής ιδεοληψίας. Οπως έφερε και τρίτο κόμμα στη Βουλή, την άλλη ιδεοληπτική φρίκη, του εθνικιστικού τραμπουκισμού.
Η οργή που ευνόησε την πρώτη επιλογή, τον ιδεολογικό αχταρμά, οδήγησε στην κορύφωσή του τον εφιάλτη της καταστροφής, αλλά κόμισε και μία απρόσμενη έκπληξη: το πολιτικό ταλέντο του Αλέξη Τσίπρα. Το να συμπεραίνουμε ταλέντο ζώντας στο κορμί μας μια καταστροφή, προδίδει ή πελώρια αφέλεια ή οξυδερκή ψυχραιμία. Ισως το λαϊκό αισθητήριο συνάγει την κρίση έστω και μόνο (ακόμα) από τη σύγκριση: Από τα μεγέθη που επωνομάζονται Φώφη, Σταύρος, «Βαγγέλας» (λόγω των ανατριχιαστικών σεξουαλικών ύβρεων που συνοδεύουν το βιογραφικό του) ή η ανεκδιήγητη ευτέλεια Καμμένου.
Το μέτρο που προτείνει η επιφυλλίδα για να μετρηθεί ρεαλιστικά το ταλέντο Τσίπρα, είναι το αν θα παραδώσει (και πώς) στη Δικαιοσύνη τους πρωθυπουργούς και υπουργούς που υπέγραψαν τον παρανοϊκό υπερδανεισμό της χώρας.
kathimerini.gr
