Διότι και ο Ελληνας πρωθυπουργός, τηρουμένων των αναλογιών, υπήρξε και αυτός «το επιτελείο του». Δηλαδή οι κ.κ. Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς, Δραγασάκης και Φλαμπουράρης. Με αυτό το επιτελείο ο κ. Τσίπρας δεν είχε καμιά ελπίδα, ακόμα κι αν έφθανε στην ώρα του ο Γκρουσί, ή αργούσαν να φανούν οι Πρώσοι.
Εξ όλων αυτών ο κ. Βαρουφάκης δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ο αποδιοπομπαίος τράγος, ο αίρων τας αμαρτίας των άλλων, ούτε, πολύ περισσότερο, ο επί σφαγήν μόσχος ο σιτευτός προς το συνεχές και αδιατάρακτον μιας άδοξης ευωχίας των υπόλοιπων άσωτων υιών – όπου «άσωτοι υιοί» διάβαζε αδέξιοι κι αδαείς παρακοιμώμενοι.
Για την ώρα ο κ. Τσίπρας «δίνει λογαριασμό» στους πάντες για το Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς, Δραγασάκης και Φλαμπουράρης. , ενώ οι επιτελείς του σιωπούν αιδημόνως (όταν δεν «ευχαριστούν τους Αμερικανούς» όπως ο κ. Δραγασάκης), περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Η μπόρα όμως δεν πρόκειται να περάσει, έρχεται καταιγίδα, θα βρέξει καρέκλες κι αμμώνια, έρχεται Αρμαγεδδών, έρχονται μέτρα κι εφαρμοστικοί νόμοι, διψασμένοι για αίμα σαν σίριαλ κήλερς.
Για την ώρα ο κ. Αλέξης Τσίπρας παραμένει ο πιο δημοφιλής Ελληνας πολιτικός. Κατά τη γνώμη μου, πιο δημοφιλής κι απ’ τον Ανδρέα Παπανδρέου, διότι οι περισσότεροι Ελληνες γνώριζαν τότε κατά βάθος ότι ο Ανδρέας ήταν ένας (βολικός) δημαγωγός, ενώ οι επίσης περισσότεροι Ελληνες σήμερα γνωρίζουν ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι ένας ανιδιοτελής πολιτικός, βγαλμένος απ’ τα σπλάχνα της Αριστεράς, των αγώνων και των κινημάτων. Ενα δικό μας παιδί, ο «μικρός», που μπόρεσε να μιλήσει στον λαό, αποενοχοποιώντας την Αριστερά και από τις ρετσινιές εναντίον της, αλλά και από δικές της αμαρτίες. Ο κ. Τσίπρας είναι δημοφιλής,
και μετά την ήττα του (μας) πιθανόν να έγινε ακόμα πιο δημοφιλής, διότι στα μάτια του λαού έπραξε (και διαθέτει) κάτι το ηρωικό. Τα έβαλε με τα θηρία. Μάλιστα, πάντα στα μάτια μεγάλου μέρους του λαού, ο Ελληνας Πρωθυπουργός ενισχύει το (τραγικό) μεγαλείο της πορείας του προς τους Φιλίππους με την ίδια του τη μοναχικότητα. Στο πρόσωπο του κ. Τσίπρα
οι περισσότεροι Ελληνες δεν βλέπουν τον Ναπολέοντα, τον «στρατηγό που είναι το επιτελείο του», αλλά τον Διγενή, το παλληκάρι που παλεύει μόνο του στα μαρμαρένια αλώνια με τον χάροντα-Σόιμπλε και τα άλλα θηρία. Για αυτό ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας ηττήθηκε, οι περισσότεροι Ελληνες (όπως και ο ίδιος είπε) πιστεύουν ότι ο σπόρος έπεσε. Μόνον που δεν είναι ο σπόρος που φύτεψε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες για να ανθίσει ύστερα στα χέρια του Παυσανία στις Πλαταιές, αλλά η αγωνία του Ιουλιανού μπροστά στην Κτησιφώντα.
Μαθημένοι, χιλιάδες χρόνια τώρα, οι Ελληνες να εντάσσουν στο εθνικό εορτολόγιο τις ήττες τους ως πρόσφορο της αντίστασής τους σ’ αυτές, έχουν φθάσει ως εδώ ευαίσθητοι, τραυματισμένοι, πεισματάρηδες κι αλαφροΐσκιωτοι. Επίσης, πολυπράγμονες, πολυμήχανοι, πολεμικοί. Οδυσσείς.
Αλλοτε με στρατηγούς, άλλοτε με στρατηγήματα έχουν επιβιώσει, προσθέτοντας μνήμη στη μνήμη, ευγνώμονες στους Προμηθείς και καχύποπτοι με τους Καίσαρες.
Θα ήταν λοιπόν παράξενο, στη βάση της ποιητικής της πολιτικής που χαρακτήριζε τον λαό, να μην είναι ο κ. Τσίπρας δημοφιλής, όσον και θα ήταν παράδοξο στη βάση του κυνισμού της εξουσίας να μην οδηγηθεί να καταστεί ανίσχυρος.
Διότι με βάση το επερχόμενο νέο Μνημόνιο ο κ. Τσίπρας δεν θα είναι ένας Ελληνας Πρωθυπουργός, μάλιστα πρόμαχος του λαού, αλλά ένας ντόπιος Υπατος Αρμοστής των Επικυριάρχων, υποχρεωμένος να εκτελεί κατά γράμμα διαταγές και υπαγορεύσεις. Πόσο θα αντέξει έναν τέτοιο ρόλο ο κ. Τσίπρας, άγνωστον. Δημοφιλής, αλλά
ανίσχυρος θα είναι υποχρεωμένος σε διττά δεσμά:
1. να παρακολουθεί τον αργό θάνατο της Ελλάδας μέσα στην ύφεση, τη λιτότητα και την τελική απελπισία.
2. να παρακολουθεί τον αργό θάνατο του ευρώ και της ευρωζώνης στα χέρια της Γερμανίας.
Δηλαδή, μια ακόμη, αλλά από τις πιο τραγικές, ειρωνεία της ιστορίας. Να πεθαίνει η Ελλάδα για ένα ευρώ που πεθαίνει κι αυτό. Για ένα «άδειο πουκάμισο».
Αλλά, αν ο κ. Τσίπρας είναι πλέον ανίσχυρος απέναντι στους Δυνατούς, δυνάστες και δανειστές, είναι ταυτοχρόνως ανίσχυρος κι εν σχέσει με τους εγχώριους ευκαιριακούς συμμάχους του, τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι (και την πιθανή ολική επαναφορά της… ΔΗΜΑΡ), οι οποίοι, με την πρώτη ευκαιρία, θα τον σύρουν όπως έσυρε ο όχλος τον Ανδρόνικο Κομνηνό στα καντούνια της Πόλης, όταν εκείνος έχασε την εμπιστοσύνη και την αγάπη του λαού.
Ταυτοχρόνως, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή (ούτε για τον κ. Τσίπρα ούτε για κανέναν άλλον). Υπάρχει μια οιονεί διάσπαση που ή θα πάρει τη μορφή μιας (αμφιπόλεμης) συγκατοίκησης ή θα ολοκληρωθεί. Από τους 39 βουλευτές που ψήφισαν «όχι», οι τέσσερις ανήκουν στην προεδρική επιρροή. Υπήρξαν βουλευτές που ψήφισαν «ναι» για να μην καταρρεύσει η κυβερνητική πλειοψηφία (πέφτοντας κάτω απ’ τους 120 βουλευτές). Στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος η πλειοψηφία δεν υποστήριξε την πολιτική Τσίπρα. Πολλές απ’ τις οργανώσεις του κόμματος βράζουν, ενώ «υποδείξεις» και (δυστυχώς) απειλές απ’ τα κεντρικά, ή καταλήγουν ανεπίδοτες, ή επιστρέφονται ως απαράδεκτες. Οι φυγόκεντρες τάσεις εξελίσσονται (ή ακόμα συγκρατούνται) γύρω από πολλούς πόλους του κόμματος, όπως η Αριστερή Πλατφόρμα, η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, ο κ. Βαρουφάκης, ορισμένοι απ’ τους πασοκογενείς, χωρίς να αποκλείονται κι άλλοι πόλοι, ακόμα όχι εμφανείς.
Πρόκειται για μια κινούμενη τρικυμία η οποία θα πρέπει να υποστηρίξει από τώρα κι ως τον Σεπτέμβρη την επιβολή σιδερένιων νόμων και αμέσως στη συνέχεια τα επαχθή και ειδεχθή αποτελέσματά τους. Πράγμα αδύνατον.
Οπερ;
Οπερ, ανασχηματισμός και βλέπουμε. Διότι «ο στρατηγός είναι το επιτελείο του», και το επιτελείο του κ. Τσίπρα παραμένει (μέσα σ’ αυτόν τον καταιγισμό των καταιγίδων) ατάραχο. Παππάς, Σαγιάς (θα ρωτήσω τον κ. Φλαμπουράρη να μου πει ποιος είναι αυτός) και Δραγασάκης – με τις ευχαριστίες μας στον Ομπάμα. Ευτυχώς
που η Die Zeit λέει ότι «ο θάνατος του ευρώ είναι θέμα χρόνου». Ε, αν στο μεταξύ καταφέρουμε να έχει πεθάνει η Ελλάδα νωρίτερα, τι να κάνουμε; το πολύ-πολύ να της πούμε αυτό που ο Χρόνης Μίσσιος είχε πει για τους δικούς του (μας) αδικοχαμένους – «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»…
ΥΓ.: Το σκίτσο που δημοσιεύεται σήμερα στη στήλη πρωτοδημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» το 2005. Οχι για κάποια ήττα που ούτε τότε παραδεχθήκαμε, αλλά επειδή δεν θα παραδεχθούμε ποτέ καμμιά ήττα.
