“Οργή της κοινωνίας για τις γκρεμισμένες της προσδοκίες”, του Λ. Αυγενάκη*
Η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Το κλίμα που υπάρχει εντός και εκτός της χώρας είναι εξόχως ανησυχητικό. Ξένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αξιωματούχοι και αγορές προδικάζουν την έξοδο της χώρας από το ευρώ.
Η εδώ και η περίπου πέντε μηνών νέα ελληνική κυβέρνηση έχασε πολύτιμο χρόνο αναλωνόμενη σε αυτοσχέδιες τακτικές διαπραγμάτευσης, σε ζητήματα τύπων χωρίς καμία ουσιαστική, αλλά και επικοινωνιακή πλέον αξία.
Ηταν εύκολες για τον κ. Βαρουφάκη οι βαρύγδουπες δηλώσεις ότι «δεν θα συνεργαστούμε με την τρόικα» την οποία μετονόμασε σε θεσμούς και με τους οποίους πλέον «διαπραγματεύεται» (όσο του έχει επιτρέψει ο κ. Τσίπρας να διαπραγματεύεται).
Ηταν εύκολο να χάνουμε πολύτιμο χρόνο διαπραγματευόμενοι πού θα συναντιούνται τα στελέχη της τρόικας με τους αρμοδίους στην Ελλάδα (στα υπουργεία ή στα ξενοδοχεία) και ήταν επίσης εύκολο να παρουσιάζουμε προσκόμματα ότι «έχουν χαλάσει οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές και δεν έχουμε τα στοιχεία» πάνω στα οποία θα γίνονταν οι συζητήσεις με την τρόικα.
Το δύσκολο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα, όμως, ήταν να αντιληφθούν τη σημαντικότητα της κατάστασης. Να αντιμετωπίσουν με παρρησία την πραγματικότητα και το γεγονός ότι η Ν.Δ. κράτησε δυόμισι χρόνια τη χώρα όρθια και δημιούργησε προοπτικές για να βγει οριστικά από τα Μνημόνια.
Απεναντίας, θεώρησαν ότι η διαπραγμάτευση είναι απλώς μια βιωματική πραγματικότητα που συνδέεται με την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση. Μια κατάσταση κατά την οποία η Ελλάδα θα μπει περιμένοντας να συντρίψει τους συνομιλητές της και να τα πάρει όλα. Αυτή την αφελή και παιδιάστικη αντίληψη καλλιέργησαν στην κοινωνία, παρουσιάζοντας την προηγούμενη κυβέρνηση ως «εκείνους που υπέγραφαν τα πάντα», κάτι που είναι εντελώς αναληθές.
Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπέπεσαν στο μοιραίο λάθος του λαϊκισμού, καλλιέργησαν υπέρμετρες προσδοκίες και πριν αρχίσουν να διαπραγματεύονται άρχισαν τους θριάμβους. Δυστυχώς, αλλά θα βρεθούν αντιμέτωποι με την οργή της κοινωνίας για τις γκρεμισμένες της προσδοκίες.
Το χειρότερο όμως δεν είναι η αποτυχία της διαπραγματευτικής στρατηγικής του κ. Τσίπρα. Αυτό ίσως κάποτε να αποτελέσει ένα διδακτικό κεφάλαιο σε φοιτητές πανεπιστημίων στρατηγικής και στελέχη επιχειρήσεων, για το πώς να αποφύγουν μια ολέθρια διαπραγμάτευση. Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Τσίπρας σήμερα τραβά επικίνδυνα το σχοινί, το ίδιο που τραβούν και οι εταίροι και δανειστές μας με τη συμπεριφορά τους και τις παράλογες -αναμφίβολα- αξιώσεις τους. Ο χρόνος για την Ελλάδα τελείωσε. Είναι λυπηρό ο κ. Τσίπρας να πρέπει να επιλέξει μεταξύ του κομματικού συμφέροντος και του εθνικού και να αμφιταλαντεύεται, φοβούμενος την αυτοακύρωσή του. Οι λεονταρισμοί για εκλογές ή δημοψήφισμα είναι ανόητοι και δηλώνουν πρόθεση απόδρασης από το πεδίο των ευθυνών.
Ο μόνος δρόμος, εθνικά και πατριωτικά προσανατολισμένος, είναι αυτή τη στιγμή η εθνική συνεννόηση, των υγιών πολιτικών δυνάμεων του τόπου, με σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό.
*Ο Λευτέρης Αυγενάκης είναι βουλευτής Ηρακλείου, Νέας Δημοκρατίας
