Η Λένα Μαντά στη Βέροια. Μιλά για το καινούργιο της βιβλίο και τους δρόμους της γραφής

“Η συγγραφή θέλει τρέλα, υπομονή, επιμονή και αυτοπειθαρχία”

Δήμητρα Σμυρνή

Η Λένα Μαντά, η πεζογράφος που τα αντίτυπα των βιβλίων της έχουν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο, είναι μια αμφιλεγόμενη περίπτωση.

Είναι μια συγγραφέας με φανατικούς θαυμαστές ή σωστότερα θαυμάστριες, αλλά και φανατικούς αμφισβητίες της γραφής της.

Χθες (10-6-15), επισκέφτηκε τη Βέροια με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου της βιβλίου, με τίτλο “Μια συγγνώμη για το τέλος”, εκδόσεις Ψυχογιός.
Το βιβλίο παρουσιάστηκε στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών,  από την ίδια, σε συνεργασία με τη “Δημοτική Βιβλιοθήκη Ζωγιοπούλου” και το βιβλιοπωλείο “Επίκαιρο”.

Η πρώτη έκπληξη ήρθε από την ανακοίνωση της Διευθύντριας της Βιβλιοθήκης, Βούλας Κοτσάλου – Πάπαρη, πως η συγγραφέας θα παρουσιάσει μόνη της το βιβλίο, αλλά και γενικότερα τη δουλειά της, μέσα από μια κουβέντα με το κοινό.

Δεν ανήκω στις θαυμάστριες της γραφής της κ. Μαντά. Αυτό όμως δε μ’ εμποδίζει να σημειώσω κάποια πράγματα, τα οποία δικαιούται να εισπράξει ως έπαινο, πράγματα σχετικά με τη μοναδική της επικοινωνιακή ικανότητα και τον συναρπαστικό προφορικό της λόγο. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Πάνω από μια ώρα, η Λένα Μαντά κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, γυναικείου κατά 98%, μ’ ένα λόγο, όπου τα άψογα ελληνικά συνδυάζονταν με μια θεατρικότητα των κινήσεων και της φωνής.

Μιλώντας αρχικά για το καινούργιο της βιβλίο, για το οποίο δημιούργησε μυστήριο παραπέμποντας στο ίδιο, αφού προηγουμένως ώξυνε το ενδιαφέρον για το θέμα και τους ήρωές του, στη συνέχεια απευθύνθηκε στο κοινό, ξεκινώντας την κουβέντα μαζί του.

“Παραμυθού” θα την έλεγες, καθώς την άκουγες χειμαρρώδη να μιλά για τον εαυτό της, για την προσωπική της ζωή, αλλά και για τους ήρωές της, σαν να μιλούσε σε φίλους και όχι σε αγνώστους.

Τα παιδικά της χρόνια, η πρώτη προσπάθειά της να γράψει, ν’ αφηγηθεί, μόλις στην πέμπτη Δημοτικού, η πρώτη της γραφομηχανή, οι πρώτες αποτυχίες έκδοσης των γραπτών της, η πρώτη μεγάλη επιτυχία, η δεύτερη, οι επόμενες αλλεπάλληλες. Η σκληρή καθημερινή δουλειά της, κάθε πρωινό, για να βγει ένα βιβλίο κάθε χρόνο,  η σύλληψη των θεμάτων, η γέννηση των ηρώων της…

Ο λόγος της ρέων, άλλοτε ειρωνικός, άλλοτε εξομολογητικός, άλλοτε με μια αμυδρή υποψία επιτήδευσης, άλλοτε αυτοσαρκαστικός, σίγουρος όμως πάντα για το αποτέλεσμα, την επικοινωνία με τον άλλον, κρατησε αμείωτο το ενδιαφέρον, κάνοντας τους ακροατές της να καταλήξουν στο συμπέρασμα: “Να, γιατί τα βιβλία της γίνονται best seller. Ξέρει να επικοινωνεί. Οι αναγνώστες της νιώθουν να τους μιλά, με την αμεσότητα που μιλά και τώρα μαζί τους…”.

Όσο για την ίδια, αγγίζοντας, μετά από πλήθος ερωτήσεων, το θέμα της συνταγής της επιτυχίας των βιβλίων της, δήλωσε:
“Δεν υπάρχει συνταγή. Το μυστικό είστε εσείς. Τα βιβλία είναι σαν τα άλογα που τρέχουν στον ιππόδρομο. Εσείς, το κοινό, τα οδηγείτε στην πρώτη θέση”.