Κ. Αδαλόγλου “ελληνική επαρχία, 1983” – Στην ομίχλη της μοναξιάς
Πώς να φτάσεις τον άνεμο που κυνηγάς
με το ποδάρι που σέρνεις, Μαργαρίτα;
Μαργαρίτα, που σεργιανάς στο χωματόδρομο
σαν το σκυλι που το κουτσάνανε με πέτρα.
Μην κοιτάς τ’ αγόρια που τρέχουν με ποδήλατα και μηχανές.
Τι είναι ο έρωτας, Μαργαρίτα;
Μη μετράς τα δάχτυλά σου και βγαίνουν λειψά
δεν κάνει να κλαίς.
Μαργαρίτα, σακατεμένο ρεφραίν σε δίσκο γραμμοφώνου.
Μαργαρίτα, θα γεράσεις ανυμέναιη και μόνη,
Μαργαρίτα, χορτασμένη τον οίκτο από ντόπιους και ξένους
Μαργαρίτα, πεινασμένη την παρέα και το παιχνίδι.
Μαργαρίτα, σφραγισμένη σ’ ελληνική επαρχία.
(Κ. Αδαλόγλου – “Στο μεταίχμιο”, 1992 )
Αν και η επαρχία άλλαξε από το ’83, που γράφεται το ποίημα της Κούλας Αδαλόγλου, πάντα υπάρχουν Μαργαρίτες, βυθισμένες στην ομίχλη της μοναξιάς και του ανεκπλήρωτου ονείρου. Στερημένες, αδικημένες, βαδίζουν προς το τέλος, χωρίς ένα μικρό φως ελπίδας.
Η ποιήτρια, που γεννήθηκε στη Βέροια και ζει στη Θεασσαλονίκη, κατορθώνει να δώσει σ’ αυτούς τους 13 στίχους της μια τραγική φιγούρα της διπλανής πόρτας, γνωστή σε όλους μας.
Κι αν μας συγκινούν σήμερα οι άστεγοι των δρόμων, περνάμε δίπλα από τους άστεγους της αγάπης, χωρίς να νιώθουμε τον πόνο αυτής της μοναξιάς, αυτής της στέρησης.
Με δυνατές αντιθέσεις, παρομοιώσεις, μεταφορές, που όμως δεν φωνασκούν, ζωγραφίζει τη Μαργαρίτα της μοναξιάς, με μια μουσικότητα που αντανακλά το δικό της εύθραυστο κόσμο, τον κόσμο της ποιήτριας, που ξέρει να βλέπει και να μιλά για’ κείνους, που οι καθημερινοί άνθρωποι προσπερνούν.
Ένα ανάλογο πορτραίτο ζωγραφίζουν οι Χαΐνηδες στο τραγούδι τους “Συνταγές Μαγειρικής”
