Πάνω σ’ένα ξένο στίχο

Γράφει ο Μιχάλης Χονδροματίδης

“Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….”

Σώπα μην μιλάς – Αζίζ Νεσίν

Ίσως η πιο σημαντική εκλογική αναμέτρηση της ελληνικής Ιστορίας μπροστά μας και μένω στο ‘ίσως”, διότι κάθε αναμέτρηση από το 2009 και μετά έχει το δικό της βάρος και την δική της θέση ξέχωρη. Μεταδημοκρατικό περιβάλλον, αγορές και υπερδυνάμεις να πιέζουν, ζυμώσεις πολιτικές, πάνελς, γάβγισμα, δημοσκοπήσεις και πάλι πάνελς και πάλι γάβγισμα. ‘Όπως πάντα, ο πολίτης στην μέση να βγάλει μια άκρη…

Παρατηρώντας το πολιτικό σκηνικό, σύγχρονα και ιστορικά λοιπόν μπορεί εύκολα κανείς να εντοπίσει κάτι που μοιάζει με άγραφο κανόνα: Η εδραιωμένη τάξη πραγμάτων έχει την τάση να διατηρεί την θέση της… ή ακόμα απλούστερα. Το σύστημα δεν επιθυμεί να παραχωρήσει την δύναμη του και κάνει τα πάντα για να το πετύχει.

Από το 2009 και έπειτα, για να διατηρηθεί η Ελλάδα σε Μνημόνια και εποπτεία των αγορών έπρεπε: ν’ αναλάβει την εισαγωγή στο θεατρικό του παραλόγου το ΠΑΣΟΚ, να γίνει Πρωθυπουργός στην χώρα ένας υψηλόβαθμος υπάλληλος των αγορών, να αναλάβει η ΝΔ ως αντιμνημονιακή συνεχίζοντας την μνημονιακή δέσμευση και φυσικά να γεννηθούν 2-3 κόμματα που θα αλλάξουν τις εκλογικές δεξαμενές.

Μέσα σε 6 χρόνια σχεδόν, τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας κατέληξαν να συνεργάζονται -αν μου το έλεγε κάποιος πριν το Καστελόριζο αυτό θα έβαζα τα γέλια μέχρι δακρύων. Όλα αυτά φυσικά υπό την επεμβατική “εποπτεία” αγορών και lobbies, διότι δεν εμπιστεύονται τους ασταθέστατους Έλληνες να τσακιστούν ομαλά αποδίδοντας κέρδος…

Μ’ όλα αυτά λοιπόν στην πλάτη φτάνουμε στο σήμερα. Ξανά η τάση του συστήματος να διατηρηθεί, όμως με μια απίστευτη, πρωτοφανή καινοτομία. Δεν θ’ ακούσεις καν τα βασικά πολιτικά επιχειρήματα σ’ αυτή την αναμέτρηση. Αυτή την φορά, δεν υπάρχει καν ο χώρος για τα προσχήματα. Το κεντρικό σημείο των έως τώρα διαχειριστών της ζωής μας? Ο πολιτικός τρόμος. Αν αλλάξει κάτι στην διαχείριση της κρίσης, τα ΑΤΜ αδειάζουν, η χώρα βυθίζεται, βγαίνει από ευρω και Ε.Ε, σταμπάρεται με άλικο γράμμα και τελειώνει. Μάθαμε έτσι πως ο τρόμος είναι επιχείρημα. Μάθαμε πως στην Πολιτική υπάρχουν αδιέξοδα.

Θα ήθελα λοιπόν, σαν ανάγκη προσωπική να παρέχω ένα χέρι βοήθειας στο εδραιωμένο σύστημα. Να βοηθήσω μην τυχόν αλλάξει κάτι και ταράξουν οι ζωές μας. Μια προσπάθεια ν’ αποδώσω την σημειολογία, ευκολύνοντας εσένα δλδ -όχι τίποτ’ άλλο- να δεις πιο καθαρά. Μια δική μου ελεύθερη μετάφραση, πάνω σ’ ένα ξένο στίχο…

Σώπα, μη μιλάς
τι ν’ αλλάξεις τώρα και πως και γιατί
κόψ΄τη φωνή σου
ήρθαμε ως εδώ και ψάχνεις τι?
σώπασε.
Χρόνια επί τιμή επισκέπτης στην ίδια την Ζωή σου,
κλείσε σφιχτά τα χέρια μην τρέξουν οι στάχτες ανάμεσα απ’τα δάχτυλα
-άσχημο λεκκέ αφήνει η στάχτη-
Κάνε πως δεν είδες και σώπα.
Βάλε την σιωπή σου να βάλω την δική μου
άχνα μη βγαίνει παρά ο αόρατος ήχος επικύψεων.
Αν πάλι συμβεί να ξυπνήσεις κάποιο βράδυ πνιγμένος,
μ’ένα ψίθυρο στο στόμα,
με τυλιγμένη τη φωνη απ’το λαιμό,
δες τον καθρέφτη
“φτάσαμε” πες
“άντε και καλό ξημέρωμα….
….αντε και καλό μας βράδυ”

Το να τρομάζει κάποιος είναι κατάσταση και δικαίωμα.
Το να μιλα ή να σωπαίνει επιλογή.
Από καρδιάς χαιρετισμούς μου στην τάξη πραγμάτων…ελπίζω να βοήθησα.