Γράφει ο Π. Χατζησάββας
Δε με αγγίζει η λάσπη των κατά συρροή λασπολόγων στον κλάδο μας
Έχω συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια να μου πετούν λάσπη. Δε με αγγίζει. Το
αντίθετο με πεισμώνει και με κάνει πιο δυνατό.
Τους κατά συρροή λασπολόγους στον κλάδο μας τους καταλαβαίνω. Όταν
κάποιον δεν τον κρατάς στο χέρι με κάποια εξυπηρέτηση, όταν κάποιος είναι
καθαρός και δεν έχει σκύψει το κεφάλι για εκδούλευση, όταν κάποιος εν τέλει
έχει το ηθικό πλεονέκτημα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τον πολεμήσεις από
τη λάσπη και τη συκοφαντία. Είναι η γνωστή γκεμπελική μέθοδος του «πες, πες,
πες όλο και κάτι θα μείνει».
Η νέα λασπολογία στην οποία έχουν επιδοθεί κάποιοι, εχθροί και «φίλοι», μέσα
στον κλάδο των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην Ημαθία είναι πως
ο Χατζησάββας δεν απεργεί…
Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως δεν έχει περάσει απεργία στα χρόνια που οι
συνάδελφοι με τίμησαν και με εξέλεξαν με την ψήφο τους στο Δ.Σ. του
Συλλόγου Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ημαθίας που να μην έχω απεργήσει, που να
μην είμαι παρών στην απεργιακή συγκέντρωση, που να μην είμαι πάντα στην
πρώτη γραμμή της απεργιακής πορείας. Κι αρκετές φορές είμαι απεργός, παρά
τις προσωπικές αντιρρήσεις και τις επιμέρους διαφωνίες για το κατά πόσο γίνεται
ορθή χρήση του απεργιακού όπλου και για το κατά πόσο προτάσσονται μορφές
αγώνα που συσπειρώνουν στο μέγιστο βαθμό τους συναδέλφους, εμπεριέχοντας
έτσι το σπέρμα της νίκης.
Οι συνάδελφοι το γνωρίζουν αυτό… Όσοι τουλάχιστον έχουν βρεθεί στις
κινητοποιήσεις… Αλλά κι εκείνοι με τους οποίους υπηρετούμε στο ίδιο σχολείο…
Όπως, επίσης, γνωρίζουν οι συνάδελφοι πως τους μιλώ πάντοτε με τη γλώσσα
της αλήθειας, της εντιμότητας και της ειλικρίνειας, χωρίς στρογγυλεύσεις και
λειάνσεις, χωρίς να καθορίζεται η στάση και ο λόγος μου από ψηφοθηρικά
κριτήρια.
Για τους άπιστους Θωμάδες τα εκκαθαριστικά μου είναι στη διάθεσή τους…
Στους κατά συρροή λασπολόγους στον κλάδο μας θα ήθελα να αφιερώσω το
ποίημα ενός σπουδαίου ανθρώπου, του Μανώλη Αναγνωστάκη «Φοβάμαι»:
Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου ‘κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα ‘σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην
εφημ. Αυγή.
Παναγιώτης Χατζησάββας
εκλεγμένο με την ΕΡΑ μέλος του Δ.Σ. Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Ημαθίας
