Υποκριτές! Μιλάτε για “χαμένες” ώρες αδιαφορώντας για τις χαμένες ζωές!

Του Δημήτρη Τσιμούρα

Με αφορμή τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις των μαθητών

Κυβέρνηση, παρατρεχάμενοι, και υπαλληλίσκοι “δημοσιογράφοι” έπεσαν πάνω στους μαθητές που ξεσηκώθηκαν. Τους εκβιάζουν, τους συκοφαντούν, τους τρομοκρατούν, τους απειλούν με τιμωρίες και ποινές, τους στέλνουν τα ΜΑΤ και τον εισαγγελέα! Πραγματικό επιχείρημα δεν έχουν κανένα.
Τι να μας πουν και για ποιο σχολειό να μιλήσουν αυτοί, που το σχολείο το έκαναν να μην είναι σχολείο!

Να μας μιλήσουν για κείνα τα σχολεία που τα κλείνουν το ένα μετά το άλλο;
Για το σχολείο των 30 μαθητών ανά τμήμα;
Για το σχολείο που διώχνει τους μαθητές του;
Για το σχολείο, όπου λιποθυμούν οι μαθητές από την πείνα;
Γι αυτό που δεν έχει θέρμανση;
Γι αυτό που αφήνει στάσιμο το 40% των μαθητών;
Γι αυτό των χιλιάδων χαμένων ωρών, λόγω έλλειψης δασκάλων και καθηγητών;

Να μας μιλήσουν γιατί;
Για το σχολείο που το έφτιαξαν, ώστε να προάγει την αμάθεια;
Για το σχολείο της άνευ λόγου και αιτίας γραφειοκρατίας, για να έχουν… “δουλειά” οι εκπαιδευτικοί, μακριά βέβαια από το ρόλο του δασκάλου;
Για τα προγράμματα “σπουδών” και για όσα μέσω αυτών… επιδιώκουν και προωθούν;

Να μας μιλήσουν γιατί;
Για το σχολείο που αναγκάζει τους μαθητές να χαράξουν πορεία ζωής από τα 15;
Για το σχολείο των διαρκών πανελλαδικών εξετάσεων, αυτό της… “τράπεζας θεμάτων”, το εφεύρημα που εκβράζει τους μαθητές και στην ουσία καταργεί τους εκπαιδευτικούς;
Για το σχολείο που δίνει… “εφόδια” ανεργίας;
Γι αυτό που οι δημόσιες δαπάνες κατάντησαν φιλοδώρημα;
Γι αυτό των μάνατζερ και των χορηγών;
Για το τριτοκοσμικό σχολείο της Ελλάδας του 21ου αιώνα;

Ή μήπως θα μας μιλήσουν
για το σχολειό των τρομοκρατημένων –σε μεγάλο βαθμό- και κατασυκοφαντημένων εκπαιδευτικών, αυτών που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τη δόση ενός δανείου, αυτών που δεν ξέρουν αν θα έχουν και αύριο σπίτι, αυτών που ζουν σε ένα διαρκές καθεστώς ισχυρής πίεσης, μόνιμης ανέχειας και διαρκούς αβεβαιότητας;
Ή για το σχολείο, όπου προωθούνται οι ημέτεροι υποτακτικοί, που τους βγάζουν τη βρώμικη δουλειά, κι αυτό το βαφτίζουν… “αξιολόγηση”;
Ή θα μας πουν για το… δημιούργημά τους σχολείο, που στην ουσία εκβιάζει τους φτωχούς και ανήμπορους γονείς να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο, τη στιγμή μάλιστα που αυτά διαβάζουν σε κρύο σπίτι σκεπασμένα με κουβέρτα;

“Η κόρη μου έχει πολύ μεγάλη επιθυμία για να σπουδάσει. Οι καθηγητές της μου δίνουν συνεχώς συγχαρητήρια για τις επιδόσεις της. Εγώ όμως είμαι οικονομικά πεθαμένος. Έχω τρελαθεί, δεν με πιάνει ύπνος το βράδυ. Πώς να πω στο παιδί ότι δεν μπορώ να το στείλω για σπουδές;” Ήταν τα λόγια γονιού μαθήτριας τρίτης Λυκείου. Και φυσικά δεν είναι ό μόνος. Ένα διαρκές πρόβλημα που αντιμετωπίζει η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών.
Εξ άλλου, ας μην ξεχνάμε ότι και προ… “κρίσης” ήταν πάρα πολύ λίγοι οι μαθητές που προέρχονταν από οικογένειες με χαμηλές οικονομικές δυνατότητες και μπορούσαν να σπουδάσουν, ή πολύ περισσότερο να εισαχθούν σε κάποια “ευγενή” πανεπιστημιακή σχολή. Ξεκάθαρος ο στόχος του εκπαιδευτικού τους συστήματος, που δεν θέλει αυτά τα παιδιά μορφωμένα.

Σήμερα οι μαθητές ξεσηκώνονται, απαιτούν ένα άλλο σχολείο που θα μορφώνει, που θα προάγει τη σκέψη, που θα ακονίζει το μυαλό, ένα σχολείο στον αντίποδα του σημερινού, κι έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους.
Βέβαια, είναι σίγουρο ότι θα βρουν μπροστά τους όλους αυτούς που τους τρομάζει ένα τέτοιο σχολείο, επειδή ξέρουν ότι η σκεπτόμενη και μορφωμένη νεολαία θα αμφισβητήσει την κυριαρχία τους. Είναι σίγουρο ότι αυτός ο ξεσηκωμός τρομάζει τους κυβερνώντες, όπως και κάθε ξεσηκωμός, μιας και τα μόνα στηρίγματά τους είναι οι ελάχιστοι σκανδαλωδώς ευεργετούμενοι της πολιτικής τους και φυσικά οι ξένοι προστάτες τους.

Όπως είναι σίγουρο ότι, οι αγωνιζόμενοι μαθητές, θα βρουν μπροστά τους τον κρατικό μηχανισμό, τους εισαγγελείς, την αστυνομία, τα ΜΑΤ, τις προβοκάτσιες, τους… “καλοθελητές”.
Η κυβέρνηση συκοφαντεί, μιλά για εθιμοτυπικές κινητοποιήσεις, είναι σίγουρο ότι θα μιλήσει για υποκινητές, ότι θα επιχειρήσει για μια ακόμη φορά να ενεργοποιήσει τον λεγόμενο “κοινωνικό αυτοματισμό”. Όμως τώρα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα λειτουργήσει. Είναι μισητή στο λαό -ίσως να μην υπήρξε ποτέ πιο μισητή κυβέρνηση- και τα ψέματά της δεν θα πείσουν κανέναν.
Οι γονείς θα σταθούν δίπλα στα παιδιά τους, οι δάσκαλοι δίπλα στους μαθητές τους, ο καθένας μας –η συντριπτική πλειοψηφία- δίπλα σ’ αυτούς που αγωνίζονται, μπαίνοντας κι αυτοί, ως συναγωνιστές στον αγώνα.
Και φυσικά, όλοι αυτοί που φροντίζουν να στερήσουν τη μόρφωση από τους μαθητές θα ήταν αφέλεια να πιστέψουμε ότι νοιάζονται για τις χαμένες ώρες ή για τις ίδιες τις καταλήψεις.

Το πρόβλημα τους είναι ότι οι μαθητές βγήκαν στους δρόμους, ότι αγωνίζονται, ότι υπάρχει… “κίνδυνος” να αποτελέσουν τη δάδα που θα ανάψει το συσσωρευμένο μπαρούτι της οργής ενός ολόκληρου λαού, φοβούνται την έκρηξη, φοβούνται, τρομάζουν ακόμη και με τη σκέψη τους στην ορμή των ποταμών του λαού, φοβούνται μην και ξεχυθεί στους δρόμους, παρασέρνοντάς τους στο διάβα του. Αυτό φοβούνται όλοι αυτοί που μιλούν για τις χαμένες ώρες και τώρα που ξεχειλίζει το ποτάμι το φοβούνται, τρομάζουν, όσο ποτέ.

Κόντρα λοιπόν σ’ όλους αυτούς που θέλουν τους μαθητές άβουλους και υπάκουους όλοι εμείς, η συντριπτική πλειοψηφία, πρέπει να τους πούμε:
Αγωνιστείτε, μη σταματάτε! Βρέστε εσείς τον καλύτερο και ποιο αποτελεσματικό τρόπο αγώνα, αλλά μη σταματάτε. Αγωνιστείτε όλοι μαζί για το δικό σας μέλλον. Είστε η δάδα που θα ανάψει τη φωτιά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Διαφορετικά σας περιμένει μια ζωή που δεν θα είναι ζωή. Κλείστε τα αυτιά σας στις σειρήνες, των υποκριτών, όλων αυτών που καμώνονται ότι νοιάζονται για τις χαμένες ώρες, αδιαφορώντας βέβαια για τις χαμένες ζωές σας!
Όμως, “με τον καιρό να ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς” και δεν θα είσαι μόνος και δεν είστε μόνοι!