Ποτάμι οι κουταμάρες!

Γράφει ο “ΣΤΑΘΗΣ”

Εναν κίνδυνο μόνον διατρέχει ο βλαξ και μόνον τότε ηττάται. Οταν αρχίζει να γελάει μαζί του το καφενείο

(Προσοχή όμως! μόνον ο βλαξ ηττάται, η βλακεία παραμένει αήττητη.)

Ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης, πρώην «επικεφαλής» και τώρα «αρχηγός» του Ποταμιού, δεν προκαλεί ακόμα τους γέλωτες, αλλά την έκπληξη όσων ακούνε αυτά που λέει, τουλάχιστον εκείνων που δεν αποτελούν το ποσοστό που ακολουθεί το πιασάρικο, το εξυπνακίστικο, την παραδοξολογία και τον σνομπισμό.

Αλλά, ας δώσουμε τον λόγο στον ίδιο να τα πει όπως τα είπε στον enikos και τον κ. Νίκο Χατζηνικολάου: «Θα μπορούσα να υποσχεθώ ότι θα πάω τον βασικό μισθό στα 1.000 ευρώ. Οχι στα 750 ευρώ που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στα 1.000 ευρώ. Ομως δεν θα το κάνω» – οι υπογραμμίσεις δικές μου, ώστε το εγώ του αγορητή να απολαύσει το μεγαλείο που του πρέπει.

Γιατί όμως ο Σταύρος θα κάνει την καρδιά του πέτρα και θα αφήσει τους εργαζόμενους να θαλασσοδέρνονται γύρω απ’ τα 500-300 ευρώ; Ας δώσουμε πάλι τον λόγο στον ίδιο: «Δεν θα δώσω λεφτά στους εργαζόμενους διότι θα πάνε να αγοράσουν βενζίνη, που είναι εισαγόμενο είδος και τρόφιμα που και αυτά σε μεγάλο βαθμό εισάγονται απ’ το εξωτερικό». Στο σημείο αυτό

ο Μαρξ δέρνει τον Εγκελς, ο Κέυνς σχίζει το πτυχίο του, ο Φουκουγιάμα βλέπει τον Χριστό φαντάρο, ο Κύριος κάνει τον σταυρό του και ο Σταύρος απτόητος συνεχίζει: «Αν σε μια χώρα που παράγει λιγότερα απ’ όσα χρειάζεται για να ζήσει αυξήσω τις εισαγωγές, θα αυξήσουμε κι άλλο το έλλειμμα και θα διαιωνίζαμε έναν φαύλο κύκλο».

Εδώ η πολιτική οικονομία σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδεται. Ανύποπτος για όσα λέει ο αγορητής επικαλείται το μοντέλο της αυτάρκειας που έως τώρα μόνον ο Τσαουσέσκου και η Βόρεια Κορέα εφάρμοσαν.

Αλλά, ας αφήσουμε την πολιτική οικονομία στα βάσανά της. Πολιτικός που λέει ότι δεν θα δώσω χρήματα στον λαό για να μην τα ξοδέψει σε βενζίνες και τρόφιμα επειδή είναι εισαγόμενα, παίρνει αριστείον βλακείας.

Ομως, ο κ. Στ. Θεοδωράκης αριστεύει και σε άλλους τομείς: στον ρατσισμό: δεν μιλάει με τον κ. Καμμένο, είναι «ψεκασμένος». Ολη η χυδαιότης της αλαζονείας και του ελιτισμού (τρομάρα του) σε όλο της το μεγαλείο. Ενας ακόμα Αδωνις Γεωργιάδης όχι μόνον εις ό,τι αφορά την οίηση και τον πτωχοπροδρομισμό, αλλά και την ανηθικότητα, διότι ο κ. Στ. Θεοδωράκης προκειμένου να αποδομήσει τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ τον πιστώνει με την πίστη ότι «κάποια στιγμή ο Μεγαλέξανδρος θα αναστηθεί και θα σώσει τη χώρα και θα κάνει μια εκστρατεία και θα πάρει τα χαμένα εδάφη» κι άλλα τέτοια. Ως φαίνεται, για τον κ. Στ. Θεοδωράκη είναι πιο εύκολο να συκοφαντεί τον αντίπαλό του παρά να του κάνει κριτική.

Κι ακόμα πιο εύκολο είναι να εμφανίζει τον εαυτόν του ως αμύντορα της Αριστεράς, αποτιμώντας τη συνάντηση Τσίπρα – Καμμένου ως «προσβλητική για τον κόσμο της Αριστεράς». Εδώ το θράσος του Τιμητή σκοντάφτει πάνω στην παιδαριώδη σκέψη του. Ως εκ της θεσμικής θέσεώς του, ο κ. Τσίπρας είναι υποχρεωμένος να συναντηθεί με τους πάντες, τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο, τον ΣΕΒ, τον κ. Κουτσούμπα, τον Πάπα, τους πάντες (πλην Χρυσής Αυγής), ακόμα και με τον ίδιο τον… κ. Σταύρο Θεοδωράκη.

Πλην όμως, δεν είναι οι θεσμικές υποχρεώσεις του κ. Τσίπρα που εξαγρίωσαν το «εκσυγχρονιστικό» ταπεραμέντο του «επικεφαλής», αλλά οι πολιτικές παράμετροι της συνάντησης. Τι δουλειά έχει ο κ. Τσίπρας να συνομιλεί με έναν πολιτικό που δεν έβαψε τα χέρια του σε μνημονιακό αίμα; Σωστόν! Για τον κ. Στ. Θεοδωράκη και το είδος του, πολιτικοί που έπνιξαν την υπόληψή τους στο αίμα του Μνημονίου, όπως ο κ. Κουβέλης ή ο κ. Βενιζέλος, είναι καθώς πρέπει συνομιλητές, ενώ όσοι δεν έστερξαν στο έγκλημα είναι λαϊκιστές.

Κι εδώ φθάνουμε στο ζουμί αυτής της ιστορίας. Καθ’ ότι το υπέρτατο τρόπαιο και αριστείο, που διεκδικεί ο αρχηγός των ακολούθων του, είναι να θανατώσει τον λαϊκισμό, να τον πατάξει όπως ο Αη-Γιώργης ο Τροπαιφόρος τον πονηρό φίδην. Ο κ. Σ. Θεοδωράκης φρίττει με τον λαϊκισμό, όπως αι μιμόζαι με τον τραχύ αγέρα. Θέλει να ανήκει κι αυτός στον ευγενή όμιλο εκείνων που όπως η κυρία Μπακογιάνη, ο ΔΟΛ και η κυρία Βούλτεψη σιχαίνονται τον λαϊκισμό. Φευ, τον λαό σιχαίνονται! Και δεν υπάρχει Εχθρός του Λαού που να μην κατηγόρησε τον λαό για λαϊκισμό…

Κάποτε για λαϊκισμό κατηγορούσαμε μεγάλους δημαγωγούς και δημεγέρτες, ποπουλιστές και λαοπλάνους, σήμερα ο κατιμάς της ομογενοποιημένης σκέψης κατηγορεί για λαϊκισμό τον ίδιο λαό – κι έτσι από αντικείμενο του λαϊκισμού ο λαός γίνεται υποκείμενο! Και «υποκείμενο»!; – τεμπέλης, διεφθαρμένος, εκμαυλισμένος και δεν συμμαζεύεται. Οξύμωρο; Οχι! προπαγάνδα! Χυδαία; πιο χυδαία δεν γίνεται.

Τώρα, που στα μάτια πολλών δεξιών πολιτών η Αριστερά αποδαιμονοποιείται, ο κ. Στ. Θεοδωράκης είναι πολύ χρήσιμος για όσους θέλουν να μείνει ζωντανό το παλιό δηλητήριο: εκείνων που την αλαζονεία τους και την ιδιοτέλειά τους εξελάμβανε ο λαός ως «αριστερά». Το «Ποτάμι» εντάσσεται σ’ αυτό το ζατρίκιον του συστήματος, πλην όμως με ελάχιστες πλέον ελπίδες επιτυχίας. Διότι, για να τελεσφορήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, χρειάζεται και έναν ιθύνοντα νου που να μην κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι του η απειλή του γέλωτος.

Για αυτό και το Ποτάμι δεν φουσκώνει. Μάλιστα θα ξεφουσκώσει σύντομα, όπως και άλλα μορφώματα επί τούτω φτιαγμένα. Ηδη πολλοί καλοί άνθρωποι, στελέχη και ψηφοφόροι, πήγαν στο Ποτάμι, είδαν κι έφυγαν. Είναι θέμα χρόνου να δουν και οι υπόλοιποι.

Ενας πολιτικός που λέει δεν θα δώσω(!) στον λαό λεφτά για να μην τα φάει(!) σε εισαγόμενες βενζίνες και τρόφιμα, δεν απέχει πολύ απ’ το πρώτο γέλιο στο καφενείο. Πόσω μάλλον εάν, ως άλλος Μέγας Κωνσταντίνος, έχει δει κι αυτός όραμα όχι το Εν τούτω νίκα αλλά το Εγώ σφύριξα…

ΥΓ.: Η γελοιότης του εθνικισμού δεν έχει πατρίδα. Βέλγος εθνικιστής, Ελληνας εθνικιστής, Αλβανός εθνικιστής, το ίδιο γελοίοι είναι. Εν προκειμένω, οι Αλβανοί εθνικιστές που σήκωσαν τη σημαία της… μεγάλης Αλβανίας έγραφαν πάνω της: Αυτόχθονες με λατινικά στοιχεία Autochthonous. Εντάξει, βρε λεβέντες, βρείτε πρώτα μια λέξη στη γλώσσα σας που να αποδίδει αυτήν την έννοια και τα ξαναλέμε…

Πηγή: http://www.enikos.gr