“Κι όλα μοιάζουν… μαγικά”
Με αφορμή και την πλακόστρωση της Λεωφόρου Ανοίξεως στη Βέροια
Όταν και επίσημα πλέον 6,3 εκατομμύρια Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ή διαφορετικά 7 στους 10, τότε ως οργανωμένη πολιτεία το πρώτο που έχεις να κάνεις είναι να φροντίσεις να εξασφαλίσεις τα απαραίτητα για τη διαβίωση των πολιτών σου, απαλλάσσοντάς τους ταυτόχρονα από τεχνητές υποχρεώσεις, που στην ουσία δεν έχουν!
Όταν όμως τη στιγμή που οι πολίτες υποφέρουν δίνονται προτεραιότητες ανάλογες μ’ αυτές ευημερούσης πολιτείας, τότε το πρόβλημα γίνεται πολύ πιο σοβαρό!
Οι γραμμές αυτές γράφονται ύστερα από την είδηση για την πλακόστρωση της πρώην… “Λεωφόρου” Ανοίξεως στη Βέροια, θύμα κι αυτή των αναπλάσεων, που από λεωφόρος κατάντησε… καρόδρομος! Όμως τώρα της μέλει και να πλακοστρωθεί. Χωρίς βέβαια να υπάρχει καμιά απολύτως τέτοια ανάγκη!
Δηλαδή, αντί όλα αυτά τα έργα βιτρίνας –που τα συναντά κανείς σ’ όλη την Ελλάδα, τα άχρηστα και τις περισσότερες φορές προβληματικά- να τα σταματήσουν σήμερα μαχαίρι οι αρμόδιοι, ώστε να πάψει να πληρώνει ο εξαθλιωμένος και βαριά φορολογούμενος Έλληνας και γι αυτά, αυτοί απτόητοι συνεχίζουν σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Και αν κάποιοι θα ισχυρίζονταν ότι είναι υποχρεώσεις της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής, τότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνουν και εκλογές!
Και όσοι ακόμη ισχυρίζονται ότι έγιναν, για να… εισρεύσει χρήμα στην πόλη, αυτό κάθε μέρα το διαπιστώνει ο καθένας μας βλέποντας το χρήμα… να την κατακλύζει!
Άλλοι πάλι ισχυρίστηκαν και ισχυρίζονται ότι αυτό το χρήμα ταξίδεψε απο τις Βρυξέλες για να ‘ρθει έως εδώ. Δεν λένε όμως ολόκληρη την αλήθεια, γιατί αυτά τα έργα γίνονται με τη συγχρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου, όπως γράφεται και στη σχετική πινακίδα!
Έτσι, σήμερα μπορεί να μην έχουμε φάρμακα και θέρμανση, μπορεί οι 7 στους δέκα να ζούμε κάτω από το όριο της φτώχειας, όμως πληρώνουμε, για να χαλάσουμε καλούς δρόμους και να τους ξαναφτιάξουμε πάλι! Και φυσικά με την προτροπή και τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής μας Ένωσης, “βεβαίως-βεβαίως”!
Αν κάποιοι αιθεροβάμονες τώρα θα περίμεναν από κάποιον υπεύθυνο-αρμόδιο της συμπολίτευσης, της αντιπολίτευσης έστω, να πει μια κουβέντα “Πού πάμε; ό κόσμος πεινάει, ο κόσμος κρυώνει κι εμείς χαλούμε δρόμους χωρίς προβλήματα, για να τους πλακοστρώσουμε;”, απ’ ότι φαίνεται μάταια θα περίμεναν. Εάν περίμεναν επίσης να ακούσουν σε ποιες τσέπες πάνε όλα αυτά τα λεφτά δεν χρειάζεται. Aυτό είναι κοινό μυστικό!
Και αν βέβαια πει κάποιος ότι το όλο θέμα χρήζει διερεύνησης από μηδενική βάση, ίσως να μην είναι υπερβολή…
ΥΓ. Και λόγω του τίτλου ας θυμηθούμε και το τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου από το δίσκο “Σεργιάνι στον κόσμο” (1979)
...Και το ψέμα σαν τιμάριθμος ψηλώνει
μα το αυτί σου κατεργάρη δεν ιδρώνει
Να μην ξέρεις πού να δώσεις τη φωνή σου
να παρακαλάς προσκυνητής για τη ζωή σου
ο πολυμήχανος αστός όλο φιγούρα
η δουλειά σου να ‘ναι πάντοτε χασούρα
τίγκα με σκουπίδια ο αιώνας
κι όλο μπαινοβγαίνει ο χειμώνας…
Κι όλα μοιάζουν μαγικά, είναι μαζικά
και διαρκώς Αμερικάνικα…
