“Μοντέλο ανάπτυξης”
Η διαπίστωση ότι κάθε μέρα τα κλειστά μαγαζιά πολλαπλασιάζονται είναι κοινή.
Όπως και η μελαγχολία που δημιουργεί μια τέτοια εικόνα.
Είναι μια από τις συνέπειες όχι της “κρίσης” αλλά αυτής της πολιτικής.
Όταν μειώνονται μισθοί και συντάξεις, όταν υπερφορολογούνται τα μεσαία, τα μικρά, ακόμη και τα… ανύπαρκτα “εισοδήματα” -τεκμαρτά όπως τα βάφτισαν- όταν η κατανάλωση βρίσκεται στο επίπεδο του ’80, τότε αυτό δεν είναι φυσικό να συμβεί;
Και αντί να πάρουν μέτρα για την αντιστροφή αυτής της κατάστασης, με την αύξηση των εισοδημάτων, τη μείωση φορολογίας κλπ, “ταΐζουν” με δις ευρώ τους τραπεζίτες –για την ιστορία περίπου 260 δις την τελευταία πενταετία- για να δώσουν δάνεια, όπως οι αρμόδιοι ισχυρίζονται και να… πέσει χρήμα στην αγορά.
Και αν υποθέσουμε ότι και αυτό συνέβαινε και οι καταστηματάρχες έπαιρναν τα δάνεια και έπεφτε το χρήμα στην αγορά, ποιοί θα ήταν τότε οι καταναλωτές; Πώς αυτά τα δάνεια θα επιστρέφονταν στις τράπεζες από τους δανειολήπτες;
Άρα τα μαγαζιά δεν κλείνουν, επειδή οι τραπεζίτες δεν τους δίνουν δάνεια, κλείνουν από πολιτική επιλογή. Με τη χαριστική βολή βέβαια του ΕΝΦΙΑ!
Είναι γεγονός ότι το μοντέλο “ανάπτυξης” που έχει σχεδιαστεί έχει άλλο προσανατολισμό απ’ αυτόν που ίσως οι περισσότεροι όχι μόνο εννοούμε αλλά και περιμένουμε.
Θέλει τον πλούτο συγκεντρωμένο σε ακόμη λιγότερα χέρια, θέλει εξαθλιωμένο πληθυσμό που θα ικανοποιείται με τα απαραίτητα προς το ζην, θέλει ουρές ανέργων να παρακαλούν, θέλει κέρδη και μόνο κέρδη και τον άνθρωπο res.
Όσοι λοιπόν από τους κυβερνώντες μιλούν για ανάπτυξη ξεχνούν να πουν μια λέξη, τη λέξη γαλέρα, γιατί μιλούν για “ανάπτυξη γαλέρας”! Αυτό είναι το μοντέλο τους!
Τώρα, αν κάποιοι μετρούν την ανάπτυξη με τον αριθμό των καφέ που φυτρώνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά σαν τα μανιτάρια, ε, τι να κάνουμε! Κάθε άποψη είναι σεβαστή!
