“Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη”, στο Θέατρο Άλσους Βέροιας

Μια σατιρική προσωπογραφία της σύγχρονης γυναίκας στο ρόλο θύτη και θύματος

Στο κατάμεστο από κόσμο Θέατρο Άλσους «Μελίνα Μερκούρη» της Βέροιας πρωταγωνίστησαν οι «Φόνισσες της Παπαδιαμάντη», τίτλος της παράστασης των Αλέξανδρου Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου που ανέβηκε χθες το βράδυ (21-07-14).

Μια σουρεαλιστική, όπως χαρακτηρίζεται από τους δημιουργούς, κωμωδία, που απέσπασε από την πρώτη στιγμή το συνεχές και κατά διαστήματα έντονο χειροκρότημα των 1800 περίπου θεατών, που έδειξαν ότι βρήκαν άμεσα δίαυλο επικοινωνίας με το πρωταγωνιστικό team των ηθοποιών, Ελένης Καστάνη, Κωνσταντίνας Μιχαήλ, Ναταλίας Δραγούμη, Τζένης Μπότση, Φωτεινής Ντεμίρη, Σοφίας Βογιατζάκη, Πατρίκιου Κωστή, Παρθένας Χοροζίδου και η Τζέσης Παπουτσή, σε ένα ερμηνευτικό μπαράζ διαλογικών συναντήσεων ρόλων, ιδιοτήτων, προσώπων και προσωπείων, αντιπροσωπευτικών της κοινωνικής παθογένειας, όπως αυτή αποτυπώνεται στα δρώμενα της σύγχρονης ελληνικής επικαιρότητας.

Μια σαρκαστικού και πολλές φορές αυτοσαρκαστικού χαρακτήρα προσωπογραφία της σημερινής Ελληνίδας, μέσα από έξι διαφορετικά πρόσωπα – ιστορίες, σε ένα ευρύ φάσμα των κοινωνικών προεκτάσεων του ρόλου της ως θύματος αλλά και ως θύτη, στη σφαίρα της άμυνας και της επίθεσης απέναντι στη σήψη, την εκμετάλλευση, την υποκρισία και την ηθικολογία των καιρών.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ
Έξι γυναίκες θύτες… η καθεμία έχει σκοτώσει και από κάποιον… όχι και τόσο αθώο… μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί ότι τα πράγματα στη ζωή δεν είναι πάντα όπως φαίνονται… και τις περισσότερες φορές δεν είναι πράγματα… αλλά αξίες… αισθήματα… χαμόγελα… άνθρωποι… γνωστοί και άγνωστοι για να σε προστατεύσουν και να σου συμπαρασταθούν όταν τους χρειαστείς…
Έξι γυναίκες που «έχουν τόσο σώας τας φρένας…» ώστε μηχανεύονται και επικαλούνται κάθε λογής ψυχικές ασθένειες προκειμένου να αποδείξουν ότι έδρασαν χωρίς φρένα… και να αποφύγουν την καταδίκη τους. Μία εισαγγελέας – ψυχίατρος, μία βοηθός της με ειδικότητα αναπαραστάτρια φόνων που υποστηρίζει ότι είναι εγγονή του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη… και ένας αστυνομικός πολύ… ωραίος… καλούνται να σταματήσουν τα σχέδια των φονισσών και να τις αποκαλύψουν…

Τα πράγματα όμως δεν έρχονται έτσι όπως τα σχεδίασαν… καμία από τις δύο πλευρές…

ΧΙΟΥΜΟΡ «ΞΥΡΑΦΙ» ΠΟΥ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ … «ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΕ» THN ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ
Το ρέον, έξυπνο και ευέλικτο κείμενο των δύο συγγραφέων, με πολλά αντιθετικά εκφραστικά στοιχεία και μέσα, ανάμεσα στον σκληρό και αθυρόστομο, πολλές φορές, σαρκασμό που θίγει, δηκτικά σχεδόν, τον ξεπεσμό, την υποκρισία, τη διαφθορά και στην υπολανθάνουσα τρυφερότητα, τη φανερή κατανόηση, τη συμπαράσταση και την ρητή αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών ηρωίδων, υπήρξε ο κεντρικός ερμηνευτικός άξονας στην επιτυχημένη απόδοση των ρόλων από, κοινώς ομολογουμένως, δυνατούς και αναγνωρισμένους πρωταγωνιστές, τόσο στο θεατρικό, όσο και στο τηλεοπτικό στερέωμα.

Ωστόσο οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η απόλυτη ταύτιση του λόγου με τον άκριτο και εν πολλοίς αφιλτράριστο επικοινωνιακό κώδικα της σύγχρονης ελληνικής φραστικής συμπεριφοράς και συνήθειας (πολλές εκφράσεις αργκό, και μερικό υβρεολόγιο αμνηστευμένο στο σύνολό του από την ευρεία μάζα) μετατόπισε γρήγορα το κέντρο βάρους της παράστασης από το έξυπνο στο… «ελαφροπονηρό», από το ποιοτικό στο εμπορικό, από το κυρίως ζητούμενο της κριτικής σάτιρας, εντέλει, στον υπερβολικό πολλές φορές και κουραστικό σαρκασμό.

Πλούσια η επένδυση του κειμένου στο ευρηματικό μεν χιούμορ, κοφτερό δε σαν … «ξυράφι», που ενώ πρόσφερε χορταστική διασκέδαση και γέλιο, ωστόσο «τραυμάτισε», κατά την άποψή μας, αρκετά την ψυχαγωγία, ακυρώνοντας εν μέρει τις προϋποθέσεις της, διαψεύδοντας κάπου και τις προσδοκώμενες εντυπώσεις που θα όφειλε να αφήσει στο κοινό του ένα έργο του μεγέθους του «διδύμου» Ρήγα – Αποστόλου.

Κωστής Χαλάτσης