Αποχαιρετισμός

“…Ένα βέλος χωρίς φτερά δεν το θέλει ούτε η φαρέτρα ούτε ο στόχος…”

Ένα εμπνευσμένο κείμενο του ηρακλειώτη φιλόλογου Μανώλη Παπουτσάκη, ενός «ποιητή της εκπαίδευσης», που μ’ αυτό αποχαιρέτησε πρόσφατα τους μαθητές του, του 12ου Γυμνασίου Ηρακλείου.

Του Μανώλη Παπουτσάκη

Πρόσεξε κανείς τις χαρακιές στα χέρια του παππού; «είναι οι σίγουρες σιδηροδρομικές γραμμές που διασχίζουν το μέλλον» λέει ο Ρίτσος. Είναι δείχτες παιδιά κι ορίζουν ανατριχίλες ζωών που ξοδεύτηκαν ανάμεσα στο πόνο του ανεκπλήρωτου. Αχ! και στα μαλλιά που φύγανε καβάλα στη χτένα. Δείχνουν μακριά την υποψία του ταξιδιού που σας προσμένει, στο δρόμο που τα λεμονάνθη σέρνει ο άνεμος. Τολμήστε τον, κι αν κάπου η μικρή σοφή πατούσα σας κοκκινίσει πέστε δεν είν’ αίμα, είναι μούστος απ’ το πατητήρι της χαράς .

Πετάξτε πάνω απ’ το βραδινό καπνό, κλάψτε τον Ήλιο και πέστε είν’ η λύπη μας αστεία. Ρωτήστε τις μαργαρίτες όλου του κόσμου, μα δώστε εσείς την απάντηση. Κουνήστε το μαντήλι στη καταιγίδα˙ δική σας είναι, παιδί της πεθυμιάς σας˙ κι αν πέσετε γίνετε φύτρο : θα σας γυρίσει πίσω μιας κοπελούδας το μάγουλο.

Κάντε παιδιά το ταξίδι σας˙ φροντίστε μόνο τα πανιά της ζωής σας να τα φουσκώνει πάντα η δική σας πνοή κι η αγωνία η δική σας να κρατεί το τιμόνι. Όμως κάντε το βέλος της αγωνία σας να σημαίνει χαρά. Βάρδα όμως μη σας μαδήσουν τα φτερά ! Ένα βέλος χωρίς φτερά δεν το θέλει ούτε η φαρέτρα ούτε ο στόχος.

Ταξιδέψτε όπου θυμαρίσια ανάσα, όπου κίτρινο φεγγάρι, όπου αγώνας της κάμπιας να γίνει πεταλούδα, όπου ακούτε πως ασίκικα φορούνε στ’ αυτί τους το γαρύφαλλο.

Κάντε παιδιά το ταξίδι σας όπου πλέρια ανθούν τα χαμόγελα που « κρατούν την ουσία κι ονειρεύονται, που λένε ναι, που τραγουδούν, που σεληνιάζονται, που ενοχλούν τους μίζερους, που καλικαντζαρίζουν, που στάζουν λεμόνι, που ορτσάρουν, που σημαίνουν, που «ιερουργούν τον όρθρο της ελιάς», που «φυσούν κι ανάβουνε τα πορτοκάλια». Πείτε περήφανα ναι Εγώ!! κι απλώστε το βήμα μ’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στο στόμα, σαν καλορίζικο ενός ανοιξιάτικου επιτάφιου που θρηνεί την Ανάσταση.

Κάντε λοιπόν παιδιά το ταξίδι σας, κρεμάστε κόκκινα πουκάμισα στους τοίχους, σηκώστε ακατάδεχτο το φρύδι, κλάψτε αναίτια, γελάστε αδέξια, όμως στο μέσα μυστικό αυτάκι σας ας μείνει πάντα χώρος για μια μονότονη ρομάντζα που παίζει κάποιος με τόνα δάχτυλο στις χορδές της καρδιάς του. Δίνω παίρνω, σιωπές για σβησμένους καθρέφτες, ένα κίτρινο κοντζέ στα χαλάσματα για την ψευδαίσθηση μιας απούσας στοργής, ολοκαυτώματα ομορφιάς για ένα ξεροκόμματο αλήθειας, χιλιάδες βρόχους για μια υποψία απ’ τ’ αγιόκλημα στην αυλή της μάνας.

Αλαργέψτε˙ κι αν κάποτε σας ζαλίσει ο υλακισμός του νότιου ανέμου στα ξερόκλαδα των μαδημένων ονείρων, καταφύγιο βρέστε στην κατάφαση της αφής˙ πάντα απαντάει άσφαλτα στο ερώτημα ΕΙΜΑΙ ;
Νάστε σίγουροι˙ θα θροΐσουν ξανά τα φτερά, εκείνα που το σοφό τσεμπέρι της γιαγιά σας τα λέει ΖΩΗ.

Παιδιά υπάρχει αυτί που απαντά στη μουσική του δικού του ονείρου; ΝΑΙ αν ανταλλάξει το ψωμί με το ρόδο, αν πετώντας το χάδι που καλύπτει το τραύμα, αφήσει να ξεχυθεί τ’ άλικο της ζωής και της αλήθειας στον ήλιο. ΝΑΙ γιατί υπάρχει ο αιώνιος θρήνος της βροχής στα σάπια φύλλα. Εύκολα με νόμισμα ένα χαμηλωμένο βλέφαρο θα δώσουν κόσμους ολάνθιστους σαν γέλιο μιας παιδικής αμαρτίας.

Άντε λοιπόν λιανό φεγγάρι ας σας φωτάει τη στράτα˙ όλοι οι πάπυροι θα γραφούν μια μέρα στ’ όνομα της αλήθειας που υφαίνει η αράχνη που σεργιανάει στα μαλλιά σας.
Θέλει δουλειά να βγει το ευχαριστώ από καρδιάς με το πριόνι , το τρυπάνι, με τα δόντια, με τα’ αγεροφυσήματα, με του ματόκλαδου το παίξιμο και της παλάμης τ’ αναρίγιεμα.

Ευχαριστώ την κάθε ατμίδα των ματιών σας, την κάθε ρώγα σταφυλιού που σπάει στα δόντια σας, το γέλιο σας που απλώνει τις τρίλιες του απ’ τον ανθό της λεμονιάς στις κουτσουλιές του δρόμου.

Πηγές: inotos.gr μέσω alfavita.gr