“Πίσω από τον φόβο… Πώς ξεθωριάζουν αθόρυβα οι κόκκινες γραμμές στα ελληνοτουρκικά” γράφει ο Δημήτρης Μηλάκας
Ο δικαιολογημένος φόβος που προκαλεί στους ανθρώπους η πανδημία πολλαπλασιάζεται εκθετικά στις περιπτώσεις όπου – όπως στην περίπτωση της Ελλάδας – η πολιτική εξουσία υποχρεώνεται να εφεύρει μπαλώματα για ένα σύστημα Υγείας, το οποίο η ίδια έχει ξεχαρβαλώσει, τεμαχίσει και εκποιήσει.
Αυτός ο καθ’ όλα δικαιολογημένος φόβος, ωστόσο, είναι τελικά και το κέρδος που αποκομίζει και αξιοποιεί η κυβέρνηση προκειμένου, πρώτον, να κρύψει τις ευθύνες της για την επιδημιολογική κατάσταση της χώρας και, δεύτερον, για να καλύψει μια σειρά από άλλες επιλογές της, οι οποίες στρέφονται κατά της κοινωνίας και εν τέλει της χώρας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο φόβος συνοδεύεται από απώλεια όρασης…
Μέσα στον φόβο, λοιπόν, η προσοχή της «μάζας» επικεντρώνεται στις προσφερόμενες από τους μηχανισμούς ενημέρωσης ειδήσεις. Οι εν λόγω μηχανισμοί μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα πολλαπλασιάζουν την αποτελεσματικότητά τους είτε με τις ειδήσεις που προβάλλουν είτε με αυτές που θάβουν…
Το «Ορούτς Ρέις» είναι εκεί…
Για παράδειγμα, την τελευταία εβδομάδα έχει εξαφανιστεί από πρωτοσέλιδα και οθόνες κάθε είδηση που αφορά το «Ορούτς Ρέις» και τον στολίσκο των πολεμικών που το συνοδεύει. Κι όμως, το τουρκικό ερευνητικό, παρότι δεν «υπάρχει» στις ελληνικές ειδήσεις, εξακολουθεί μέχρι και αυτή τη στιγμή να πλέει σε θαλάσσια ζώνη ελληνικού ενδιαφέροντος μεταξύ Ρόδου και Καστελλόριζου.
Παρά το γεγονός ότι δεν «παίζει» στις ειδήσεις, η Τουρκία εξακολουθεί να δημιουργεί τετελεσμένα οικοδομώντας διπλωματική επιχειρηματολογία εν όψει μελλοντικών διευθετήσεων. Την ίδια στιγμή, μέσα στη «θολούρα» της πανδημίας και τον φόβο που προκαλεί, η ελληνική κυβέρνηση έχει φροντίσει να «αμβλύνει» θέσεις εγκαταλείποντας «μαξιμαλιστικές» επιδιώξεις: Η εθνική «κόκκινη γραμμή» δεν είναι πια τα 200 μίλια της ΑΟΖ που δικαιούνται τα ελληνικά νησιά, δεν είναι καν τα 12 ναυτικά των χωρικών τους υδάτων που αναγνωρίζονται από το διεθνές δίκαιο. Η «κόκκινη γραμμή» της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι τα 6 ναυτικά μίλια των υφιστάμενων χωρικών υδάτων. Πέρα από εκεί, άλλωστε, πλέουν το «Ορούτς Ρέις» και τα τουρκικά πολεμικά που το συνοδεύουν…
Στα πρώτα πλάνα της επικαιρότητας είναι οι θάνατοι, οι διασωληνωμένοι, οι γεμάτες εντατικές, αλλά και λίγη ελπίδα για τα εμβόλια που έρχονται. Κάποιες άλλες ειδήσεις είναι απλά αναπαραγωγές των ανακοινώσεων κυβερνητικών παραγόντων, όπως αυτή του Νίκου Δένδια:
«Κατά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στα ΗΑΕ υπέγραψα την Κοινή Διακήρυξη Στρατηγικής Εταιρικής Σχέσης και τη Συμφωνία Κοινής Συνεργασίας στην εξωτερική πολιτική και άμυνα. Οι σχέσεις μας αναβαθμίζονται σε στρατηγικό επίπεδο με στόχο την περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα».
Σε κάποια εσωτερική σελίδα κάποιων εφημερίδων ίσως βρει ο επιμελής αναγνώστης ότι πίσω από μια τέτοια ανακοίνωση που ενδεχομένως θα δει αυτούσια σε κάποιο τηλεοπτικό «ρεπορτάζ» κρύβεται η καθοδηγούμενη ελληνική εξωτερική πολιτική, η οποία ακολουθεί κατά γράμμα οδηγίες από την Ουάσιγκτον.
Οι «σεΐχηδες» των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων είναι πια «φίλοι» των Αμερικανών και χρησιμοποιούνται ως μοχλός πίεσης προς την Άγκυρα, η οποία κάνει τσαλιμάκια. Όπως ακριβώς και η Ελλάδα…
Αμερικανικά όπλα
Από τις επιλογές των θεμάτων που διαμορφώνουν την επικαιρότητα, σύμφωνα με την «άποψη» των μεγάλων ΜΜΕ, απουσιάζουν και όλα όσα «τρέχουν» γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Όσο το θέμα της παραβίασης της ελληνικής ΑΟΖ από το «Ορούτς Ρέις» ήταν «ζεστό και επίκαιρο», έπαιζαν στις ειδήσεις τα θέματα των εξοπλισμών – κατά κύριο λόγο με γαλλικά οπλικά συστήματα. Τα ρεπορτάζ έκαναν λόγο για αγορά γαλλικών αεροσκαφών και φρεγατών. Τελικά, παρότι οι συζητήσεις για την προμήθεια γαλλικών πολεμικών πλοίων, τα οποία αξιολογούνται ως άριστα ως προς τις επιχειρησιακές ανάγκες του Πολεμικού Ναυτικού, ήταν πολύ προχωρημένες, η απόφαση της κυβέρνησης ήταν η προμήθεια μόνο των πολεμικών αεροσκαφών Rafale…
Αυτό που προφανώς δεν αξιολογήθηκε ως σημαντική είδηση για να «παίξει» στα μεγάλα ΜΜΕ είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση παραδόθηκε συνολικά στην Ουάσιγκτον αφήνοντας στα χέρια της αμερικανικής διπλωματίας την υπόθεση της διαχείρισης της ελληνοτουρκικής έντασης. Αυτή η διαχείριση, όπως είναι γνωστό, γίνεται στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και με τους μηχανισμούς που η συμμαχία διαθέτει διασφαλίζοντας και τη μυστικότητα των διευθετήσεων.
Υπάρχει άραγε αντάλλαγμα που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση γι’ αυτήν την πυροσβεστική αμερικανική παρέμβαση; Για τα μεγάλα media μάλλον δεν υπάρχει τέτοιο αντάλλαγμα, καθώς οι Αμερικανοί είναι «ανιδιοτελείς» φίλοι μας.
Ωστόσο οι ειδήσεις για την αγορά αμερικανικών (αντί γαλλικών) φρεγατών καθώς και η προμήθεια αμερικανικών αεροσκαφών F-35 (μαζί με τα γαλλικά Rafale) δημιουργούν τη βάσιμη υποψία ότι η κυβέρνηση πλήρωσε το αντίτιμο της αμερικανικής «προστασίας».
Μέσα στο κλίμα του φόβου, ο οποίος διαιωνίζεται και πολλαπλασιάζεται καθώς ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι συνειδητοποιούν ότι η πανδημία είναι μια απειλή με την οποία ο καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος, οι «ειδήσεις» περί των μεγάλων ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής της χώρας εξαφανίζονται στη χοάνη της καθημερινότητας. Άλλωστε όλα συνηθίζονται, ακόμη και το ότι η χώρα είναι παραδομένη διά συνθηκών ως αμερικανική βάση από την Κρήτη έως την Αλεξανδρούπολη…
Η «μονοθεματική» διαμόρφωση της επικαιρότητας (από τα ΜΜΕ) με ειδήσεις που τελικά υποθάλπουν τον φόβο των ανθρώπων δημιουργεί όλες εκείνες τις απαραίτητες συνθήκες που διευκολύνουν το έργο της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας να επιβάλει τη νεοφιλελεύθερη οικονομική – κοινωνική της ατζέντα σε μια φοβισμένη κοινωνία «διά πυρός και σιδήρου»…
