Εξετάσεις! Ολοκληρώθηκαν οι Πανελλαδικές εξετάσεις! Πάει και αυτό, αλλά εν μέρει: ξεκινούν οι ενδοσχολικές. Εξαιρετική σχολική σταδιοδρομία είχαμε όλοι, γεμάτη δοκιμασίες, ελέγχους και τεστ. Ξεκινούν από το γυμνάσιο ήδη για τους περισσότερους, και για ορισμένους από νωρίτερα, με αφορμή εξετάσεις ξένης γλώσσας, για «να πάρουμε το χαρτί».
Στις πρώτες εξετάσεις που έδωσα, στην καρέκλα που καθόμουν, τα πόδια μου δεν ακουμπούσαν καν στο δάπεδο του εξεταστικού κέντρου. Τόσο μικρή. Έκτοτε δε νομίζω να σταμάτησα ούτε το διάβασμα ούτε τις εξετάσεις. Και σήμερα πλέον μπορώ να πω ότι τις απήλαυσα όλες τις δοκιμασίες στις οποίες συμμετείχα, ακόμα και αυτές στις οποίες απέτυχα. Είχαν και αυτές τη χάρη τους. Τελικά είχαν δίκιο όταν μου το έλεγαν, κάτι μαθαίνεις κάθε φορά: μαθαίνεις να χάνεις και να ξαναπροσπαθείς, μαθαίνεις να εντοπίζεις το λάθος και να επανέρχεσαι με άλλη τακτική. Όχι πως σου διασφαλίζει ο εαυτός σου την επιτυχία με τη νέα προσέγγιση, αλλά, να, πώς να το κάνουμε; τα λάθη είναι τόσα πολλά, που τουλάχιστον δεν κάνεις τα ίδια, και συνάμα μαθαίνεις να τα αντιμετωπίζεις όλα στο μέγεθος που τους αναλογεί. 
Οι δυσκολότερες εξετάσεις όμως δεν είναι αυτές που γράφεις σε μια κόλλα χαρτί, είναι αυτές που γίνονται σε ιατρεία, γι’ αυτό πρέπει μέσα στη μεγάλη σοφία που νομίζουμε ότι κατέχουμε να βρούμε μια μικρή χαραμάδα να πνίξουμε την αλαζονεία μας. Να καταλάβουμε πως η ήττα ή η αποτυχία είναι δοκιμασίες, στάδια, που είναι προς όφελός μας γιατί από εμάς εξαρτάται να τα αναστρέψουμε. Μια απόφαση αρκεί. Οι σημερινοί μαθητές, πιο βιαστικοί, πιο άπειροι, εστιάζουν στο σήμερα και τώρα, αλλά έτσι, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, οι μεγαλύτεροι ξέρουμε ότι οι σκληρές δοκιμασίες είναι αυτές που θέτουμε κάθε μέρα στους γύρω μας κρατώντας στα χέρια μας ένα κόσκινο του οποίου οι τρυπίτσες όλο και στενεύουν, αφήνοντας έξω από τη ζωή μας ανθρώπους που «κόβονται» πανηγυρικά, ή αφήνουν εμάς έξω από τη ζωή των άλλων.
Σαφώς, οι γνώσεις, η μόρφωση, η καλλιέργεια, προσδίδουν στον άνθρωπο στοιχεία του χαρακτήρα του, όμως κανένας δεν έτυχε να μου λείπει επειδή ξέρει γεωγραφία, κανένας δεν σας λείπει επειδή ξέρει γραμματική, κανένας δεν σας λείπει επειδή έχει ωραία φωνή, κανείς δεν μας λείπει επειδή πήγε σε όπερα ή έχει ταξιδέψει. Μας λείπουν οι άνθρωποι που μας πονούν και τους πονάμε. Οι άνθρωποι που μας νοιάζονται και δεν θέλουν να αισθανόμαστε μόνοι, αυτοί που απλά είναι εκεί. Μας λείπουν οι άνθρωποι με καλή συμπεριφορά και γλυκό λόγο και που καταλαβαίνουν.
Αυτό εύχομαι να γίνετε γλυκοί μου τελειόφοιτοι: αγαπητοί και αξιαγάπητοι! Τα βιβλία γράφουν πολλά, μα δεν τα γράφουν όλα. Οι Πανελλαδικές δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σειρά ερωτήσεων για να εξετάσει το εκπαιδευτικό σύστημα αν διαβάσατε αυτά που σας ζήτησε. Όπως είπα και σε μια αγχωμένη υποψήφια την πρώτη μέρα των εξετάσεων «τίποτα κακό δεν θα βγει από τη σημερινή μέρα». Έτσι λοιπόν, τίποτα κακό δεν θα βγει από καμιά μέρα αν εσείς την αντιμετωπίζετε σαν μάθημα κάθε φορά. Δεν το ξέρατε σήμερα, θα το μάθετε αύριο..όλα γίνονται, όλα διορθώνονται και όλα παλεύονται.
Καθώς θα περνούν τα χρόνια, θα συνειδητοποιήσετε ότι επί σειρά ετών σας ζητούσαν να δώσετε απαντήσεις που διδαχτήκατε, μα τώρα είναι που το παιχνίδι γίνεται πιο ενδιαφέρον. Πλέον οι μέρες σας δεν θα είναι ένα υπέροχο «Σκέφτομαι και Γράφω», θα είναι ένα εξαιρετικό δικό σας «Σκέφτομαι και Πράττω». Τα μαθητικά δεν είναι τα μόνα ωραιότερα χρόνια, επειδή πολύ απλά, κάθε ηλικία έχει τις ομορφιές της. Επομένως, όλα τα χρόνια είναι τα ωραιότερά μας. Σκέφτομαι ότι είναι μεγάλο ευτύχημα που η πείρα δεν μεταδίδεται γιατί θα ήταν τόσο κρίμα να μην κάνατε τα δικά σας λάθη και τα δικά σας σωστά. Άρα εσάς περιμένουμε.
Να σας εκμυστηρευτώ και κάτι; Η πιο πετυχημένη μου συνταγή για σοκολατένιο κέικ προέκυψε επειδή δεν διάβασα την «εκφώνηση» και η εκτέλεση ήταν πέρα για πέρα λάθος, και τα ωραιότερα κείμενα προέκυψαν από χιλιομουτζουρωμένα χειρόγραφα. Ωραίο το καθαρό πληκτρολογημένο κείμενο, αλλά και η μουτζούρα έχει την γοητεία της. Αφεθείτε λοιπόν στη προσπάθεια και στα νιάτα σας, και γίνετε σοφοί μέσα από αυτά. Τα αδάμαστα πνεύματα σώζουν τον κόσμο.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Νάουσας “Μακεδονικά Νέα”)
