“Τα Χριστούγεννα είναι αγάπη”. Μια συγκινητική γιορτή με τους πολύ μικρούς μαθητές του Δημοτικού Σχολείου της Κουλούρας

Δήμητρα Σμυρνή

Αν νομίζει κανείς ότι είναι εύκολο να διδάξει θέατρο σε παιδιά 6-8 χρονών, είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Αν αυτά τα παιδιά είναι μάλιστα παιδιά ενός χωριού, που ανάμεσά τους υπάρχουν παιδάκια μεταναστών από την Αλβανία και ρομά, τότε είναι σχεδόν απίστευτο το αποτέλεσμα που χαρήκαμε χθες το απόγευμα στη χριστουγεννιάτικη γιορτή του Σχολείου της Κουλούρας.

Το σχολείο, απ’ ότι αποδείχτηκε, είναι ένα μικρό  φυτώριο πολιτισμού, καθώς οι εκδηλώσεις του, που έχουν πάντα σχέση με τη θεατρική αγωγή,  όχι μόνο ξεχωρίζουν με την ποιότητά τους αλλά και διακρίνονται, όπως διακρίθηκαν με το πρώτο βραβείο που πήρε το σχολείο σε θεατρικούς αγώνες στη Θεσσαλονίκη.

Φέτος το σχολείο έδωσε με πολύ μικρά παιδιά της Α’ και Β’ τάξης μια γιορτή εντυπωσιακή για την ηλικία των πρωταγωνιστών, που πραγματικά συγκίνησε όσους την παρακολούθησαν.

Βασισμένη, η Σοφία Παυλίδου που το διασκεύασε, στο κείμενο του Ευγένιου Τριβιζά «Ένα δέντρο μια φορά…», έδωσε μέσα από τη δική της οπτική ένα μικρό δρώμενο που έσμιξε τον κορμό του έργου με ένα σύνολο μουσικής, ποίησης και κίνησης, δίνοντας στους μικρούς «ηθοποιούς» της με τη σκηνοθεσία της και την όλη επιμέλεια του δρώμενου, την ευκαιρία να ζήσουν κάτι διαφορετικό.

Χωρίς τη δυνατότητα λειτουργικής σκηνής και με σκηνικά και κουστούμια που σχεδιάστηκαν με τη δική της παραγωγική φαντασία, οι μικρούληδες ανέβηκαν πάνω στο σανίδι και τραγούδησαν, χόρεψαν και απήγγειλαν ποιητές, όλα ενσωματωμένα σ’ ένα συνεχές κείμενο που έρρεε με εξαιρετική μουσική υπόκρουση, όπου ξεχώριζες ακόμη και Ρεμπούτσικα ή Καραΐνδρου ή Θεοδωράκη!

Ρίτσος, Ελύτης, Λειβαδίτης αλλά και Απόστολος Παύλος – από τον Ύμνο στην Αγάπη- έσμιξαν με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, τονίζοντας πως τα Χριστούγεννα δεν είναι δώρα και λαμπιόνια, τα Χριστούγεννα είναι αγάπη.

Με μια πρώτη ματιά όλο αυτό το παζλ διαφορετικών αισθητικών καταθέσεων φαίνεται το λιγότερο αδύνατο. Κι όμως η Σοφία Παυλίδου όχι μόνο τα έδεσε όλα μεταξύ τους, αλλά κατάφερε το δυσκολότερο, να συγκινήσει!

Κίνησε τα παιδιά της πάνω στη σκηνή με χάρη, όταν χόρευαν και τραγουδούσαν, αλλά και με την παιδική τους αθωότητα, όταν απαγέλλανε ποιητές…

Τα κίνησε μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες και πέτυχε. Πέτυχε να θυμούνται αργότερα αυτήν την πρώτη τους γιορτή μέχρι τα γεράματα. Γιατί το βάφτισμα στην Τέχνη, είναι ένα βάφτισμα, που σε συνοδεύει για πάντα.

Η γιορτή πήρε ένα άλλο χρώμα με τη φωνή της Ειρήνης Κουρκούλη, της μουσικού που εργάστηκε παλιότερα στο σχολείο και τώρα δάνεισε τη φωνή της, ιδιαίτερα εκφραστική, στα αφηγηματικά μέρη.

Δίπλα στη Σοφία Παυλίδου, στάθηκαν δάσκαλοι που στήριξαν αυτήν την παλιά δασκάλα που έφυγε πια από το σχολείο, όμως η θεατρική αγωγή παίρνει στα χέρια της μια άλλη διάσταση, όταν επιστρέφει για να δουλέψει στο παλιό της σχολείο. Τη βοήθησαν ο Παναγιώτης Αρσενίου, η Σοφία Αναγνώστου, η Ιωάννα Δημούλα και ο Γιώργος Κελεπουρης.

Εκείνο που πρέπει να τονιστεί, και είναι εξαιρετικά σημαντικό, είναι το ότι ένα τέτοιο σχολείο-φυτώριο έχει έναν διευθυντή με ανοιχτούς ορίζοντες, που γνωρίζει την επίδραση της Τέχνης στην παιδική ψυχή. Ο Δημήτρης Κατσαβός έχει αποδείξει με πολλούς τρόπους ότι είναι ο ίδιος δάσκαλος, μ’ όλη τη σημασία της λέξης, κι ότι ξέρει να εμπνέει τους δασκάλους που δουλεύουν δίπλα του, δημιουργώντας ένα σχολείο διαφορετικό.

Αξίζουν και στους μικρούς πρωταγωνιστές της γιορτής και σε κείνους που την πραγματοποίησαν τα θερμότερα συγχαρητήρια.

Φωτογραφίες: faretra.info