«19 Μαΐου, ημέρα μνήμης και στοχασμού» / γράφει η Ειρήνη Δασκιωτάκη

19/05/2025, 10:04

19 Μαΐου 2025.

Δύο ημέρες μετά τη Εurovision και την Αστερομάτα της 22χρονης Κλαυδίας Παπαδοπούλου, ποντιακής καταγωγής από τον Ασπρόπυργο της Αττικής, που τραγούδησε με επιτυχία ένα τραγούδι τόσο συμβολικό, τόσο μακρινό και τόσο επίκαιρο.

«Γλυκιά μου μάνα μη μου κλαις
Μαύρα κι αν σου φορούνε
Το ξέθωρο το σώμα μου
Φλόγες δε το νικούνε
Τα χελιδόνια της φωτιάς
Θάλασσες κι αν περνούνε
Του ριζωμού τα χώματα
Ποτέ δε λησμονούνε»
……………………………………………………………

Αστερομάτα η Ελλάδα της προσφυγιάς, η Ελλάδα που πονάει ξεχασμένη και ταπεινωμένη περνώντας δια πυρός και σιδήρου μέσα από τα μνημόνια και τις οικονομικές κυρώσεις, με νέους χωρίς ελπίδα, με νέους που ψάχνουν για τον γυρισμό.

Γενοκτονία των Ποντίων – Τα Τάγματα Εργασίας θανάτου των Τούρκων
Η Ελλάδα που πάλεψε που δημιούργησε πολιτισμό όπου κι αν έκτισε το σπίτι της, όπου και αν άνθισαν οι γειτονιές της…

Το τραγούδι αυτό μοιάζει σαν εισαγωγή στην σημερινή μέρα μνήμης, πού σημαδεύτηκε από τις αθρόες σφαγές, τους βιασμούς, τις διώξεις, τις πυρπολήσεις πόλεων και χωριών και τις χιλιάδες εξορίες οικογενειών στο εσωτερικό της Τουρκίας…

Η γενοκτονία των Ποντίων από τον Μουσταφά Κεμάλ .

19 Μαΐου του 1919 εφάρμοσε το σχέδιο της εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού.

Κάποιοι ιστορικοί, υποστηρίζουν ότι τα θύματα της γενοκτονίας των Ποντίων, έφτασαν τα 350.000!

Από την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου 1914-19, η κατάσταση για τον ποντιακό ελληνισμό είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη.
Το πρώτο μεγάλο κύμα των προσφύγων από τον Πόντο εγκαταστάθηκε σταδιακά στην Ελλάδα και ένα άλλο μέρος βρήκε καταφύγιο στη Σοβιετική Ένωση.

Δεν βρήκαν και την καλύτερη αντιμετώπιση στην Ελλάδα…

Οι Έλληνες δεν άνοιξαν τις αγκαλιές τους διάπλατα.

Καχυποψία, ρατσισμός, φόβος και εχθρότητα για διάφορους πολιτικοκοινωνικούς λόγους, όρθωσαν τοίχο ανάμεσα τους κι έγινε μαρτύριο η ζωή τους.

Πράγμα που δυσχέρανε περισσότερο τη ζωή αυτών των κατατρεγμένων Ελλήνων που έρχονταν από μέρη όπου είχαν δημιουργήσει και αναπτύξει αξιοσημείωτο πολιτισμό στα γράμματα και στις τέχνες…

Οι συνθήκες του ταξιδιού με τα κάρα, διανύοντας τεράστιες αποστάσεις και στη συνέχεια με τα καράβια, και μετά η κράτηση στις καραντίνες των κέντρων ελέγχων(λοιμοκαθαρτήρια) στη Μακρόνησο, στη Σαλαμίνα, ή στο Καραμπουρνού, σε άθλιες συνθήκες συνωστισμένοι, σε παράγκες και σε σκηνές, οδήγησαν στην απώλεια δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων…

Ψυχικές ασθένειες και λοιμώδη νοσήματα που αποδεκάτιζαν, πείνα, εξάντληση, εξαθλίωση, απογοήτευση…

Κι όμως με τη δύναμη της ψυχής τους και την εργατικότητά τους, κατάφεραν να ορθοποδήσουν και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, με μεγάλη επιτυχία πολλές φορές…

Μία τέτοια μέρα μνήμης δεν μπορεί κανείς να μη σκεφτεί και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων που συνεχίζεται σε έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί χωρίς οντότητα…

Γυναίκες και παιδιά κυρίως, ζούνε τον πραγματικό θάνατο και τον θάνατο μιας καθημερινότητας αβάσταχτης, ενός εφιάλτη, μιας κόλασης όπου ο άνθρωπος όχι μόνον υποφέρει τόσο, που δεν φτάνουν οι λέξεις για να αποδοθεί αυτός ο πόνος, αλλά υποβαθμίζεται διαρκώς περνώντας σε καταστάσεις ζωώδεις.

Άνθρωποι που ζούσαν όπως εμείς.
Στα σπίτια τους με τις οικογένειές τους, στο τραπέζι ήσυχα έτρωγαν το φαΐ τους, κοιμόταν ήρεμα στα κρεβάτια τους και το πρωί σαν ξημέρωνε χαιρετούσαν τον ήλιο της καινούργιας μέρας …

Διάβασα πρόσφατα ένα σχολιασμό σχετικό με την συμμετοχή του Ισραήλ στη Εurovision.

«Πώς είναι δυνατόν να συμμετέχει το Ισραήλ που διαπράττει τέτοια εγκλήματα στη Εurovision, ενώ η Ρωσία, δικαίως, είχε αποκλειστεί όταν έκανε την επίθεση στην Ουκρανία;

Δύο μέτρα και δύο σταθμά, που καθορίζονται από τους συσχετισμούς των μεγάλων δυνάμεων και τα συμφέροντά τους…

19 Μαΐου 2025 και106 χρόνια πέρασαν…

Ο Ποντιακός Ελληνισμός όμως δεν ξεχνά τις ρίζες του, δεν ξεχνά τους προγόνους του…

Ο πυρρίχιος πάντα θα ξεσηκώνει το μυαλό και την ψυχή, και το τραγούδι θα κρατά τη μνήμη σε εγρήγορση, γνωρίζοντας από γενιά σε γενιά, «τα χελιδόνια της φωτιάς, που του ριζωμού τα χώματα ποτέ δε λησμονήσαν…»