Τις έντυσαν με πλαστικό. Ασπρο, κόκκινο, κίτρινο, μπλε. Για να μοιάζουν λέει με πλάσματα της φύσης που κινδυνεύουν από την πλαστική σαβούρα, με την οποία εμείς τα ευφυή δίποδα λερώνουμε και επιβαρύνουμε στεριά και θάλασσα. 
Σκηνοθέτες, φωτογράφοι, στυλίστες, μόδιστροι, κάμεραμεν ζήτησαν από τις πλαστικοφορεμένες κοπελιές να παραστήσουν ότι πνίγονται. Να πάρουν την πόζα της απελπισίας. Αλλά και την πόζα της πολεμίστριας συγχρόνως, η οποία αγωνίζεται να σκίσει το πλαστικό που της προκαλεί ασφυξία, να πάρει ανάσα, να ελευθερωθεί.
Αυτό ήταν το «κόνσεπτ» στον τηλεοπτικό διαγωνισμό για το επόμενο ελληνικό τοπ μόντελ. Να προβληθεί λέει ένα «ξεκάθαρο κοινωνικό μήνυμα», να δοθεί ένα μάθημα στην κοινωνία, ένα παράδειγμα: «Τέρμα τα πλαστικά. Τα ζώα πνίγονται». Θα ήταν ενδιαφέρον, αν δεν ήταν κατάφωρα υποκριτικό. Διότι, ως συνήθως, το μήνυμα είναι το μέσον. Και το μέσον στο συγκεκριμένο «κόνσεπτ», και γενικά στο περί ου ο λόγος τηλεπαίγνιο, είναι το γυναικείο σώμα στην προκλητική γυμνότητά του. Δηλαδή, έτσι όπως το επιθυμεί και το σκηνοθετεί ο αρσενικός οφθαλμός. Το εσώρουχο των κοριτσιών που διαγωνίζονται για τον τίτλο του πρώτου μοντέλου είναι ίδιο και ίσο με τα αποκαλυπτικότατα μαγιό που κυνηγούν στις καλοκαιρινές παραλίες οι κάμερες αρκετών καναλιών, τάχα για να ενημερώσουν το κοινό τους ότι «ο υδράργυρος πήρε την ανηφόρα», «βούλιαξαν οι αμμουδιές» και λοιπά στερεοτυπικά.
Κρέας. Η γυναίκα-κρέας. Αυτό είναι το μήνυμα. Αν θέλει να πάει μπροστά, να αναδειχθεί, οφείλει να συμμορφωθεί στο κοινωνικό πρετ-α-πορτέ που ισχύει επί αιώνες, παγκοσμίως. Να μην αρνηθεί την τυποποίηση, όπως την έχει επιβάλει το ισχυρό φύλο στην τηλεόραση και παντού αλλού. Να είναι ναζιάρα, πειθήνια, μετρίως ευφυής ή και στουρνάρι, αν θέλει να ταιριάζει ακόμα πιο καλά με το μοντέλο που αποθεώνουν τα μισά σίριαλ και όλες οι διαφημίσεις. Να θεωρεί φυσικό τον λόγο που την ταπεινώνει, φυσικό και το βλέμμα που την ξεγυμνώνει ξεδιάντροπο. Κι αν θελήσει να παραπονεθεί, αν νιώσει ότι τη χλευάζουν και την προσβάλλουν, μπορεί να το κάνει κατ’ ιδίαν. Οχι ακριβώς κατ’ ιδίαν: Ακόμα και στο καμαράκι της θα την περιμένει η κάμερα, για να πιάσει το δάκρυ της και να το κάνει κι αυτό τμηματάκι του πιασάρικου θεάματος.
«Και γιατί πάνε; Γιατί δεν φεύγουν;». Περίπου για τον ίδιο λόγο που αναρίθμητοι άνθρωποι περιμένουν τη σωτηρία εξ ύψους, από βασιλιάδες ή από αριστοκράτες. Η φενακισμένη συνείδηση δεν είναι μύθος.
