Απόψεις

“Η Ακρόπολη στον Ισθμό; Κι όμως γίνεται!” γράφει η Τζωρτζίνα Αθανασίου

Τζωρτζίνα Αθανασίου

Μόλις ξεμυτίζεις από το μετρό, σου ‘ρχεται η μυρωδιά της παλιάς Αθήνας, που πολλοί δεν πρόλαβαν ή και κάποιοι μπορεί και να ξέχασαν, εκείνης που πράγματι μύριζε, κατά το τραγούδι, «αγιόκλημα και γιασεμί». Μόλις ξεπροβάλεις ολόκληρος αντικρίζεις τον Βράχο, τον Παρθενώνα, την ελληνική σημαία, το πλακόστρωτο, τους επισκέπτες (τστστσ δεν τους λέμε πια τουρίστες). Σχηματίζουν μια υπομονετική πολύχρωμα ντυμένη ουρά που περιμένει να βγάλει εισιτήριο για τον Παρθενώνα.

Διόλου παράδοξο το μήκος της ουράς αναμονής αν σκεφτεί κανείς ότι στην σχετική ιστοσελίδα γινόταν απλή αναφορά στην ύπαρξη ηλεκτρονικού εισιτηρίου πρόσβασης στον Αρχαιολογικό χώρο, χωρίς να αναφέρεται ότι όποιος κρατά το μαγικό χαρτάκι δεν περιμένει στην ουρά αλλά προχωρά κατευθείαν στην είσοδο. Για να μην αναφερθώ (θα αναφερθώ! Μην χαίρεστε!) στο γεγονός ότι σιγά-σιγά αραίωνε ο κόσμος διότι αποχωρούσαν προσωρινά οι «από στόμα σε στόμα» ενημερωμένοι και πήγαιναν «κάπου», που ακόμα δεν κατάλαβα πού και αποκτούσαν το μαγικό χαρτάκι μέσα σε μια ατμόσφαιρα συνωμοσίας και συνενοχής.  Η γαλλίδα μπροστά μου (στην οποία την είχα στημένη αν παραπονιόταν για την αναμονή και θα της θύμιζα την αναμονή  στο Λούβρο) έμεινε μόνη για αρκετή ώρα ώσπου ήρθε ο σύζυγος να την βρει επιστρέφοντας από το «μαγικό κάπου» με το πολυπόθητο ανά χείρας «Και τι κατάφερες;;;;», τον ρώτησε. «Μας κέρδισα δεκαπέντε λεπτά», της απάντησε… και προχώρησαν και οι δυο χαρούμενοι προς την Ακρόπολη.

Και Ω!!!! του θαύματος, είχαμε κάνει το θαύμα μας! Για αυτό το παγκόσμιο μνημείο Πολιτισμικής Κληρονομιάς, για τον πόλο έλξης στην Αθήνα εκατομμυρίων τουριστών ετησίως είχαμε προβλέψει μόνο δύο ταμεία… Δύο ταμεία έκδοσης εισιτηρίων για τον Παρθενώνα. Προσπαθούσα να θυμάμαι ότι η υπομονή είναι αρετή, αλλά αντηχούσε στα αυτιά μου εντονότερα ότι η πρόβλεψη είναι πανάκεια.

Η αβελτηρία των νεότερων Ελλήνων γρήγορα παραγκωνίστηκε  από τις αποδείξεις ευφυΐας και αισθητικής των Αρχαίων. Η αέναη αυτή πάλη συνεχίστηκε και στα πέριξ του Παρθενώνα, με εναλλαγές νικητή και ηττημένου, καθώς το κτίριο που κάποτε φιλοξενούσε τους αρχαιολογικούς θησαυρούς του χώρου, απλά στέκει. Αντί το κτίριο αυτό να καλλωπιστεί και να φιλοξενεί κατάστημα πώλησης αναμνηστικών, είναι κλειδωμένο. Αντί να γίνονται εικονικές περιηγήσεις στην Αρχαία Αθήνα, είναι κλειδωμένο. Αντί να προβάλλονται τρισδιάστατα βίντεο για το δαιδαλώδες αρχαίο δίκτυο ύδρευσης π.χ, είναι κλειδωμένο. Αντί να έχει κωδικοποιημένα σταντ με qr-code με τα οποία θα μπορούσες να «κατεβάσεις» πληροφορίες στο κινητό, είναι κλειδωμένο. Αντί να νοικιάζουν ακουστικά ξενάγησης στα ελληνικά αλλά και σε ξένες γλώσσες, είναι κλειδωμένο. Αντί να προσφέρεται ξενάγηση σε άτομα με προβλήματα ακοής, είναι κλειδωμένο. Αντί να φιλοξενεί, εκεί ή στο νέο Μουσείο, εκμαγεία των σημαντικότερων έργων και Μνημείων ώστε να μπορούν να τα αγγίξουν τα άτομα με προβλήματα όρασης, είναι κλειδωμένο. Αντί να στεγάζει διαδραστικά παιχνίδια για μικρούς και μεγάλους, είναι κλειδωμένο. Αντί να αξιοποιηθεί και ενταθεί ο ενθουσιασμός που αισθάνονται Έλληνες και αλλοδαποί στο βράχο της Ακρόπολης, είναι κλειδωμένο.

Στην έξοδο από την Ακρόπολη υπάρχει ένα μικρό περίπτερο που δεν το πιάνει το μάτι σου και πουλά μπλουζάκια και προτομές, σχεδόν αποκλειστικά. Για να αγοράσουμε επομένως αναμνηστικό, χρειάστηκε να περπατήσουμε ξανά όλη την απόσταση επί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου ως το Μουσείο της Ακρόπολης, να περιμένουμε στην ουρά για τον έλεγχο στην είσοδο για να φτάσουμε επιτέλους στο σχετικό κατάστημα. Στο οποίο κατάστημα εκστασιάζεσαι άμα είσαι καθηγητής Οξφόρδης και πάνω. Αν συνοδεύεις ανήλικα κουρασμένα και ηλιοκαμένα παρά το τρίπτυχο «αντηλιακό-καπέλο-γυαλί»…η απογοήτευσή τους είναι εμφανής. Εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι τα παιδιά μας είναι ικανά να χαρούν μόνο με τετράδια και στυλό με το σήμα του Μουσείου. Έναν Παρθενώνα ήθελε το δόλιο… με κουκουβάγια έφυγε. Ωραία η φαντασία, η αλληγορία και το πνεύμα, αλλά να ‘μαστε και λίγο πρακτικοί.

Τελικά, Παρθενώνα μινιατούρα αποκτήσαμε όταν σταματήσαμε για «φωτορεπορτάζ» στον Ισθμό της Κορίνθου… και αγοράσαμε και τον «σκέτο», και τον σύνθετο: Παρθενώνας, Ερέχθειο, Προπύλαια και τα θέατρα, όλα μαζί. Σε ένα.

Είπαμε «Αθήνα διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι»…Αλλά να φτάσω ως την Κόρινθο για μια Ακρόπολη;

banner-article

Δημοφιλή άρθρα

  • Εβδομάδας