Πολιτισμός

Χαρούλα Αποστολίδου “Ο Χρόνος Είναι Αναπνοές”. Γράφει η Ξένια Κοσμίδου

Χαρούλα Αποστολίδου
«Ο Χρόνος Είναι Αναπνοές», εκδ. Βάρφης, 2018

Μοιραίοι, ασθενείς και οδοιπόροι…

1ο Μέρος
«Είναι σπουδαίο πράγμα να διαλέγει κανείς τις λέξεις, να τις βάζει στη σωστή σειρά, να φτιάχνει εικόνες, να προκαλεί συναισθήματα» (Θόδωρος ή Βάνιας)

Είναι διαφορετικοί. Είναι γενναίοι. Ματώνουν. Πεισμώνουν. Φοβούνται.
Αναπολούν. Ονειρεύονται. Ερωτεύονται. Γελούν. Θυμώνουν. Προκαλούν.
Κλείνουν το μάτι στη μοίρα τους. Ζουν!

Μισή ζωή ως Βάνιας, ως Τσούτσα, ως Λυσίμαχος, ως Φάκας, κι άλλη μισή ως
Θόδωρος, ως Σουλτάνα, ως Δάσκαλος, ως Ανέστης…

Ξανασυστήνονται για να συνεχίσουν τη ζωή τους αποκηρύσσοντας το παρελθόν
τους, ή για να κρυφτούν από τις θύμησές τους κλείνοντας το μάτι στον
απειλητικό θάνατό τους;

Είναι διαφορετικοί και ασυνήθιστοι άνθρωποι. Διαφορετικοί μεταξύ τους, με
ξεχωριστά ο καθένας μήλα στο σακίδιο της ζωής του, ποντιακά, μελιτιώτικα,
ναουσαίϊκα, σαλονικιώτικα, κόκκινα, κίτρινα, μεγάλα, μικρά, γλυκά, στυφά,
γερά, σάπια, φρέσκα, μαραμένα, όλα μήλα….

Έχουν ένα πολύ δυνατό κοινό γνώρισμα: είναι αλλιώτικοι από τους άλλους,
τους «κανονικούς», τους «ίδιους», τους «συνηθισμένους» ανθρώπους με τις
προβλέψιμες μοίρες και ζωές του περιβάλλοντος χώρου τους.

Ο Θόδωρος, η Σουλτάνα, ο Δάσκαλος, ο Ανέστης, η Βασιλεία, η Χρυσάνθη κι
όλοι οι υπόλοιποι συνοδοιπόροι τους σε αυτό το συναρπαστικό ταξίδι, αρχικά
άγνωστοι μεταξύ τους, μα τελικά τόσο μοιραία γνωστοί, ξέρουν ότι διαφέρουν.

Πάντα διέφεραν. Ξεχώριζαν. Πονούσαν. Πονούσαν διότι ευτυχώς ή δυστυχώς,
η ιστορία θα δείξει, αντιλαμβάνονται κι αισθάνονται περισσότερα από όσα
πρέπει, περισσότερα από όσα η καταγωγή, η οικογένεια, οι κοινωνικές νόρμες,
οι προσδοκίες και ο προσφερόμενος χώρος των άλλων επιτρέπουν, ίσως και
περισσότερα από όσα η ίδια η ψυχή τους αντέχει…. Έχουν επίγνωση της
εντύπωσης που προξενούν στους Άλλους, τους Κανονικούς, τους Απέναντι….

Βλέπετε, όλοι χρειαζόμαστε την Ασθένειά τους για να χαρούμε την Υγεία μας,
χρειαζόμαστε τους Ξένους για να ορίσουμε τους Δικούς μας, χρειαζόμαστε τους
Δυστυχισμένους για να αγκιστρωθούμε στις Ψευδαισθήσεις μας, χρειαζόμαστε
τους Επαίτες για να γλυκάνουμε τις Ενοχές μας.

Η Στατιστική ως επιστήμη είναι αδυσώπητη: ό,τι δε χωράει, περισσεύει,
ξαφνιάζει, προκαλεί, μειοψηφεί, μειονεκτεί, λερώνει, και άρα πρέπει να
ξεχωρίσει, να σημαδευτεί, να απομονωθεί για να μη μολύνει….. Άραγε να ‘ναι
έτσι και η Ιστορία, η επιστημονική αλλά και η ανθρώπινη…;

Όσο διάβαζα, είδα τις εκφράσεις των προσώπων και τα χρώματα της ψυχής
τους, άκουσα τους λυγμούς και τους ψιθύρους τους, μύρισα το σαπούνι του
κορμιού και το αίμα της αναπνοής τους, άγγιξα τα υπόλευκα με κηλίδες
μαντήλια και τις σταγόνες ιδρώτα στα μέτωπά τους, δάκρυσα με τον πόνο, τη
μοναξιά και το κρυμμένο παιδί μέσα τους, γέλασα με τα πειράγματα, τους
άθλους και τις ίντριγκές τους, θύμωσα με την αδικία και το κίτρινο χρώμα που
τους ακολουθούσε, συγκινήθηκα με τη γενναιότητα, το πείσμα για ζωή και τους
έρωτές τους, ταυτίστηκα και λυτρώθηκα….

Με δίδαξαν και μου έδειξαν πολλά, μου υπενθύμισαν και μου ανέσυραν άλλα
τόσα, με αποχαιρέτησαν κλείνοντάς μου παιχνιδιάρικα το μάτι…

«Χόρεψαν. Φώναξαν. Τρόμαξαν. Ησύχασαν.
Τώρα μπορούσαν κι άλλο να αντέξουν»
( Αφηγήτρια)

2ο Μέρος
«Η Μελίτη μας ενώνει και θα μας ακολουθεί πάντα!»
(Θόδωρος ή Βάνιας)

Ακολουθείστε με σας παρακαλώ σε τρεις προσωπικούς σταθμούς της ζωής μου,
με αποσκευές αρχικά τον πόνο, το πείσμα, το πύρινο βλέμμα, έπειτα τη
δημιουργία, την προσφορά, τη μετουσίωση, και στο τέλος την κάθαρση, τη
λύτρωση, την επανεκκίνηση….

Σταθμός 1ος
έτος 1987 / είμαι 15 ετών / ζω στη Μελίτη /
με κυριεύει ο Θυμός / με στοιχειώνει ο Γονιός και η Χρόνια ασθένειά του /
παλεύω να Αντέξω, να Μιλήσω, να Φύγω
Η Χαρούλα εκεί… δίπλα, διακριτικά, καθοριστικά….
να μου ψιθυρίζει: «Και θες, και μπορείς!»

Σταθμός 2ος
έτος 2002 / είμαι 30 ετών / ζω στη Στουτγάρδη /
με ανακουφίζει η Προσφορά / με ενθουσιάζει το Παιδί και η Αναπηρία
μαθαίνω να Ακούω, να Στηρίζω, να Δημιουργώ

Η Χαρούλα ακόμα εκεί… εσωτερικά, διαισθητικά, λυτρωτικά….
και η Τουρκάλα μάνα Έσρα να λυγίζει:
«Γιάβρου μ’, δεν ξέρω τι με πονάει πιο πολύ,
που είμαι ξένη στη Γερμανία, ή που έχω άρρωστο παιδί….»

Σταθμός 3ος
έτος 2017 / είμαι 45 ετών / ζω στη Θεσσαλονίκη /
με γαληνεύει η Συμφιλίωση / ξέρω τι θα πει Γονιός και παιδί
ήρεμη πια, μπορώ και Βλέπω, και Ξανασυστήνομαι, και Συγχωρώ

Η Χαρούλα πάντα εδώ… δυναμικά, περήφανα, σφιχταγκαλιαστά…
να μου υπενθυμίζει: «Τα πιο μεγάλα είναι μπροστά μας!»

Η τελευταία φράση του βιβλίου:
«Μόνη. Αλλά όρθια. Με τις δικές μου αναπνοές.
Ούτε μία αναπνοή χαμένη πια!»
(Σουλτάνα ή Τσούτσα)

Ξένια Κοσμίδου
——————————-

(Η Ξένια Κοσμίδου είναι φιλόλογος, ψυχοπαιδαγωγός, ειδική παιδαγωγός και οικογενειακή  σύμβουλος.)

 

banner-article

Δημοφιλή άρθρα

  • Εβδομάδας