Ανηφορίζοντας για τη Μονή του Τιμίου Προδρόμου της Βέροιας. Στον απόηχο της Ανάστασης
Μεσημέρι Δευτέρας και η Ανάσταση και ο απόηχός της είναι ακόμα έντονα.
Ανηφορίζοντας για τη Μονή του Τιμίου Προδρόμου, δεκαπέντε χιλιόμετρα από τη Βέροια, αφήνοντας πίσω σου το φράγμα του Αλιάκμονα, η άνοιξη που έχει εισβάλει θριαμβευτικά μετά από μια συννεφιασμένη Μεγάλη Εβδομάδα, κάνει τη διαδρομή εξαιρετικά ευχάριστη.
Δίπλα στο ποτάμι, που κυλάει τα νερά του κάτω με απόλυτη ηρεμία, τα χρώματα παίζουν σμίγοντας αρμονικά, με κυρίαρχο το γαλάζιο, το πράσινο και το ροζ της ανθισμένης κουτσουπιάς.
Το Μοναστήρι ξεπροβάλλει μετά από την τελευταία στροφή. Συνήθως συγκεντρώνει πολλούς επισκέπτες, γιατί συνδυάζει την ομορφιά του τοπίου με τη γαλήνη που αποπνέει ως χώρος.
Σκήτη από τον 9ο κιόλας αιώνα, λειτουργεί σαν μοναστήρι από τον 14ο, πριν από την Άλωση, κι αυτό το πισωγύρισμα στο χρόνο δε μπορεί παρά να σε γοητεύει, όταν το σκέφτεσαι… Εδώ ασκήτεψαν μεγάλες μορφές της Oρθοδοξίας. Ανάμεσά τους ο Γρηγόριος Παλαμάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός, ο Όσιος Αντώνιος, πολιούχος της Βέροιας… Ιστορικό μοναστήρι.
Τώρα υποδέχεται τον επισκέπτη η μεγάλη σκεπαστή κρήνη με την εικόνα του Προδρόμου στο βάθος της, εικόνα που επαναλαμβάνεται και στην είσοδο του Μοναστηριού.
Ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια μπαίνοντας και η φωνή ενός παγωνιού που απλώνει περήφανο τα πλουμιστά φτερά του σμίγει με τον ήχο από τις καμπάνες, μικρές και μεγάλες. Μόλις χθες άλλωστε ήταν η Ανάσταση.
Προχωρείς και γύρω σου ανεβαίνουν κι άλλοι τα σκαλοπάτια. Σταματάς σ’ ένα παράθυρο που η άσπρη δαντέλα του κρύβει το εσωτερικό του, σε αντίθεση με την κόκκινη σιδεριά που το προστατεύει. Στον αυλόγυρο του μικρού ναού του Προδρόμου συγκεντρωμένος κόσμος πολύς. Αγναντεύουν κάτω το ποτάμι, σηκώνουν το βλέμμα ψηλά μελετώντας τα κτίσματα από πέτρα και ξύλο. Ακούγονται, μαζί με τα Ελληνικά, Αγγλικά και Γερμανικά.
Ο μικρός ναός αποπνέει βαθύτατη ηρεμία και οικειότητα, με τα ξύλινα στασίδια βυθισμένα στο ημίφως, και τις αγιογραφίες του στους τοίχους και την οροφή.
Συνεχίζεις. Δεξιά σου τα κελιά. Σιωπή. Τίποτα όμως το καταθλιπτικό. Ένα ξύλινο κάγκελο σε προστατεύει από το γκρεμό κάτω. Οι κουτσουπιές ανεμίζουν το ροζ τους και οι μαργαρίτες στα πόδια σου τραβούν το βλέμμα με το σεμνό λευκό τους.
Στο βράχο ενσωματωμένες εικόνες, προστατεύονται πίσω από τζάμι. Δίπλα τους κυλά τα νερά του ένας μικρός καταρράκτης. Στέκεσαι για λίγο και σκέφτεσαι χωρίς να το θέλεις τους στίχους του Σολωμού «Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη»…
Γυρίζεις πίσω από το ίδιο μικρό μονοπάτι. Τα ξύλινα σήμαντρα κρέμονται στον πετρόχτιστο τοίχο. Τα αγγίζεις. Προχωρείς…
Ο αρχικαμπανάρης ανεβαίνει τα σκαλοπάτια του καμπαναριού. Θα χτυπήσει τις καμπάνες, πολλές μαζί. Τον περιμένουν οι μικροί μαθητευόμενοι καμπανάρηδες. Τους δείχνει πώς το κάνει. Τραβάει τα σκοινιά με τέχνη και ρυθμό. Οι μικροί παρακολουθούν και στη συνέχεια δοκιμάζουν. Ο ήχος είναι πολύ δυνατός, δε νιώθεις όμως να σε ξεκουφαίνει. Μάλλον δημιουργεί αισθήματα αισιοδοξίας και ψυχικής ανάτασης.
Κατεβαίνεις από τα σκαλοπάτια του καμπαναριού και σκύβεις στη μικρή κρήνη με τα ψηφιδωτά πουλιά. Ένα παλιό τάσι κρέμεται από μια αλυσίδα ξεδιψώντας τους επισκέπτες. Το παγώνι σε αποχαιρετά με μαζεμένα αυτήν τη φορά τα φτερά του.
Αφήνεις το μοναστήρι, κατηφορίζεις και σε λίγο φαίνεται μπροστά σου το φράγμα του Αλιάκμονα και η λίμνη του. Ηρεμία, χρώματα, άνοιξη…
Είναι τόσο κοντά σου τέτοιοι χώροι, που σε βοηθούν να ξεφύγεις έστω για λίγο από την καθημερινότητα και την πίεση των μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο καθένας μας σήμερα…
Φωτογραφίες: faretra.info
