“Τα θύματα της ρίμας” γράφει ο Παντελής Μπουκάλας
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν». Στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Στο τουίτερ και το φέισμπουκ. Ολημερίς κι ολονυχτίς.
Πολιτικοί και δικηγόροι, δημοσιογράφοι που αρκούνται στη δουλειά που προβλέπει ο τίτλος τους κι άλλοι δημοσιογράφοι που γράφουν σαν συνήγοροι κομμάτων και θα ’θελαν να γίνουν πολιτικοί, στο μετερίζι του ο καθένας, βάλλουν κατά παντός. Οσα τα ντουφέκια τόσες και οι αλήθειες. Κατά την οπτική του καθενός, τις πληροφορίες ή τις «πληροφορίες» του, την ελευθερία ή τις άδηλες δεσμεύσεις του, την ανιδιοτέλεια ή τα συμφέροντά του.
Βολικός ο αχός για αρκετούς, συγκαλυπτικός. Ενοχλητικός όμως για όσους θα ’θελαν να μάθουν κάτι παραπάνω. Και κυρίως να δουν και να πιστέψουν ότι τα παθήματα θα γίνουν επιτέλους μαθήματα. Πάθημα μέγα, χρόνιο, το θεσμικό πλαίσιο που θρυλείται ότι προστατεύει το Δημόσιο από τους ίδιους τους «λειτουργούς» του: Οι μαύρες τρύπες του κατάπιαν δεκαοχτώ δισ. (ευρώ, μην ξεχνιόμαστε) σε εννιά χρόνια. Από το 2000 έως το 2009, όταν υποτίθεται πως ήμασταν μια χαρά χώρα, ικανή να στήσει τους «πρώτους Ολυμπιακούς του μέτρου» (όχι, δεν γελάμε εδώ, απλώς χτυπάμε το κεφάλι μας σε όποιον πρόσφορο τοίχο, λ.χ. στους τοίχους του Τάε Κβον Ντο), η φαρμακευτική δαπάνη αυξήθηκε κατά 400%.
Αρρωσταίναμε άραγε μαζικά, και μάλιστα σε περίοδο ευφορίας, και όχι «εθνικής κατάθλιψης» όπως τώρα; Εκτός από το κραχ του Χρηματιστηρίου το 1999, που ίσως οδήγησε τα επόμενα χρόνια στην υπερκατανάλωση ηρεμιστικών όσους το είχαν επιτρέψει, η χώρα δεν είχε πληγωθεί από πανδημίες. Να προσθέσουμε την αυξημένη ανάγκη για σκευάσματα αδυνατίσματος, επειδή τότε «όλοι μαζί τα τρώγαμε» εις βάρος της σιλουέτας μας; Να βάλουμε στον λογαριασμό και την πολυφαρμακία, που υπήρχε πριν εισβάλουν και υπεραναπτυχθούν οι νοβαρτίστες, πιθανόν με τη συνδρομή αρτιστών της ημετέρας πολιτικής; Και πάλι, τα 23 δισ. που μας κόστισαν οι πολιτικές χειραγώγησης της φαρμακευτικής δαπάνης από τις πολυεθνικές επιχειρήσεις παραείναι πολλά, ακόμα και για μας τους λαρτζ μεσογειακούς τύπους. Και μια τέτοια γιγαντιαία χειραγώγηση δεν θα μπορούσε να γίνει δίχως τη συμβολή (και η αδράνεια, συμβολή είναι) πολιτειακών παραγόντων αφενός, γιατρών αφετέρου και φαρμακοποιών.
Αλήθεια, φταίει μόνο ο αχός που δεν έχουμε ακούσει ακόμα κάτι επίσημο από τους ιατρικούς συλλόγους για τα μέλη τους που πλούτισαν πέφτοντας –α λα Καρυωτάκη– θύματα της ομοιοκαταληξίας Νοβάρτις / Ιπποκράτης;
