Σκέψου τα υγρά μάτια ενός πατέρα που ξυπνάει κάθε πρωί μη γνωρίζοντας αν το βράδυ θα έχει να δώσει φαγητό στα παιδιά του.
Κάθε φορά που ένας πατέρας κλέβει γάλα για να ταΐσει το παιδί του…
Κάθε φορά που ένας πατέρας κλέβει ένα παιχνίδι για να χαμογελάσει το παιδί του…
Κάθε φορά που ένας πατέρας διασχίζει τη Μεσόγειο πάνω σε σαπιοκάραβα δουλεμπόρων κρατώντας σφιχτά το μωράκι του, για την απειροελάχιστη πιθανότητα να του χαρίσει μια αξιοπρεπή ζωή…
Κάθε φορά που ένας γονιός παρακαλάει για δουλειά ή υπομένει τον εξευτελισμό από το αφεντικό του…
Κάθε φορά που αποτυχημένοι πολιτικοί – υπάλληλοι μεγαλο-επιχειρηματιών και επιφανών λεφτάδων σου σηκώνουν το δάχτυλο και σου λένε πως έζησες πάνω από τις δυνατότητές σου…
Κάθε φορά που συνηθίζουμε τη δυστυχία και δεν αντιδρούμε. Που μας φαίνεται κάτι σαν φυσικό φαινόμενο η φτώχεια και η πείνα…
Τότε κάθε τέτοια φορά, αποτυγχάνουμε με συνέπεια ως είδος, ως κοινωνία. Όλοι μας.
Στερεύει μέσα μας η ουσία που μας δίνει το δικαίωμα να αυτοαποκαλούμαστε άνθρωποι…
“Δε λυπάμαι τα γηρατειά που φεύγουν – Τα μωράκια που έρχονται άθελά τους να ζήσουν σκλάβοι, να πεθάνουν σκλάβοι, σ’ έναν κόσμο ελεύθερων αφεντάδων. Θα τους μαθαίνουν: η σκλαβιά τους χρέος εθνικόν και σοφία του Πανάγαθου!… Πότε θ’ αναστηθούν οι σκοτωμένοι;”
Κώστας Βάρναλης
