Ο Βασίλης Λέκκας στη Βέροια, με την Ορχήστρα Νέων του Δίου, τραγουδώντας την Ελλάδα του καημού και της ποίησης

03/04/2017, 17:37

Δήμητρα Σμυρνή

Μην αμελήσετε
Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία

Μ’ αυτούς τους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού ξεκίνησε η χθεσινή συναυλία, αφιερωμένη στη μελοποιημένη ποίηση, αλλά και στον πάσχοντα άνθρωπο, με πρωταγωνιστή το Βασίλη Λέκκα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Βασίλης Λέκκας στρατεύεται σ’ έναν σκοπό, προκαλώντας μέσα από τη δύναμη της Τέχνης την απαραίτητη ευαισθητοποίηση του κόσμου, ώστε να λειτουργήσει συλλογικά, με στόχο την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά.

Ασυμβίβαστος καλλιτέχνης, ενεργός πολίτης όπως πάντα ο Βασίλης Λέκκας, πρόσφερε τη φωνή του και το πάθος του για το τραγούδι αλλά και για τον άνθρωπο, στη Φιλόπτωχο Αδελφότητα Κυριών Βέροιας, στη συναυλία που οργάνωσε ο Σύλλογος με την υποστήριξη του Δήμου και της ΚΕΠΑ.

Στη συναυλία, που ήταν μια εκδήλωση φορτισμένη συναισθηματικά από τους σκοπούς και την ιστορία της Φιλοπτώχου της Βέροιας, που στέκεται εδώ και 110 χρόνια στο πλάι των αδύναμων αυτού του κόσμου, η ποίηση έγινε μουσική ξεκινώντας από πολύ παλιά, από τη Σαπφώ, για να περάσει στον Ανδρέα Κάλβο, στο Βάρναλη, το Σεφέρη, το Ρίτσο, τον Ελύτη, φτάνοντας στους πιο κοντινούς μας, το Λειβαδίτη, το Γκάτσο, τον Γκανά… Μια διαδρομή, όπου η Ελλάδα και οι καημοί της έγιναν μέσα από την ποίηση τραγούδι, δηλώνοντας την ουσιαστική της ταυτότητα.

Δίπλα στο Βασίλη Λέκκα η Ορχήστρα Νέων του Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών Δίου, στην οποία ο καλλιτέχνης πολλές φορές αναφέρθηκε με θαυμασμό κατα τη διάρκεια της συναυλίας, μια ορχήστρα όχι απλά νέων αλλά και μικρών θα λέγαμε παιδιών, με το πάθος της μουσικής να αντανακλάται στα πρόσωπα και τα όργανά τους.

Αν και από τις ερασιτεχνικές παρουσίες δεν έχει κανείς τις απαιτήσεις που δικαιολογημένα έχει από τις επαγγελματικές, η Ορχήστρα Νέων, που είχε να παλέψει με ένα απαιτητικό ρεπερτόριο, άγγιξε τα όρια του επαγγελματισμού, δικαιώνοντας τις προσδοκίες του δασκάλου της, του μαέστρου Νίκου Πατρή, που τη δουλεύει με αγάπη και έμπνευση χρόνια τώρα, φέρνοντάς την σε επαφή με την ουσία της μουσικής χωρίς εκπτώσεις, δημιουργώντας συνειδητοποιημένους πολίτες.

Πλαισιωμένος ο Λέκκας από νέους αξιόλογους καλλιτέχνες, που έδωσαν στη βραδιά μια ποικιλία φωνητικών ηχοχρωμάτων, τη Φιλιώ Σέρβου, τον Αλέξανδρο Καλλιφατίδη και τη Χιονάτη Γκίνα, άπλωσε τη δική του φωνή στο Χώρο, ξεχωριστή πραγματικά, με το δυναμισμό και το πάθος εκείνων των χαρακτηριστικών κινήσεων με τις οποίες την απογειώνει, προκαλώντας με τις επιλογές των τραγουδιών του έντονη συναισθηματική κορύφωση στο κοινό, που εκφραζόταν με το συνεχές και παρατεταμένο χειροκρότημα.

Εμβόλιμα, η ποίηση γυμνή, χωρίς μουσική, να διεκδικεί κι αυτή τη θέση της στο όλο δρώμενο, με επιλογές του Γιώργου Χανδόλια, που είχε και την καλλιτεχνική επιμέλεια της συναυλίας, υπογραμμισμένη σωστά από τη δική του αλλά και από γυναικεία φωνή.

Και ενώ η βραδιά πλησίαζε στο τέλος της, η φωνή του Λέκκα υψώθηκε σαν κλάμα και σαν προσευχή, αγκαλιάζοντας τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, ντυμένους με τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, για να γίνει σε λίγο οργή και ύστερα βαθύ παράπονο, με το «Μάνα μου, Ελλάς»… Δυνατή η ερμηνεία του, που άγγιξε με την αλήθεια της τις αιώνιες πληγές του Ελληνισμού…

Η βραδιά έκλεισε κι αυτήν τη φορά με το πολυτραγουδισμένο στις μέρες μας τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη σε στίχους Οδυσσέα Ελύτη «Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ», με τον κόσμο όρθιο να επικαλείται τη Δικαιοσύνη…

«Τα τραγούδια μας είναι η Ιστορία μας, είναι η ταυτότητά μας, που θέλουν να μας κάνουν να τη χάσουμε…» είπε σε κάποια στιγμή ο Βασίλης Λέκκας.

Μακάρι η Τέχνη με τη δύναμή της, μέσα από την ευαισθητοποίηση και την αυτοσυνειδησία του κόσμου να μπορέσει να σπρώξει τον Ήλιο και να τον βγάλει μέσα από τη λάσπη. Οι ελπίδες μας όσο πάνε και λιγοστεύουν…

Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος
σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη…