Οι εκρηκτικοί “Κοζάκοι της Ρωσίας” στη Βέροια, σε μια εντυπωσιακή, πέρα από κάθε προσδοκία, παράσταση

Δήμητρα Σμυρνή

Για άλλη μια φορά αισθανθήκαμε τυχεροί που διαθέτουμε μια τέτοια αίθουσα σαν αυτήν του Χώρου Τεχνών, που μπορεί να φιλοξενήσει μεγάλες παραστάσεις με πολυπρόσωπα σύνολα, αλλά και παραστάσεις που η φήμη και η καλλιτεχνική τους αξία απαιτούν τον ανάλογο χώρο.

Ο «Κρατικός χορευτικός θίασος Ρώσων Κοζάκων», ένας από τους κορυφαίους θιάσους της χώρας του, με παραστάσεις σ’ όλον τον κόσμο, απέδειξε για άλλη μια φορά τη μεγάλη παράδοση της Ρωσίας στο χορό, σε οποιαδήποτε μορφή του, είτε πρόκειται για κλασικό μπαλέτο, είτε για καλλιτεχνικό πατινάζ, είτε για λαϊκούς χορούς, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση της χθεσινής παράστασης.

Και δεν επρόκειτο για μια παράσταση, όπου οι χορευτές θα επιδείκνυαν τη δεξιοτεχνία τους, κάτι απόλυτα αναμενόμενο, εδώ οι θεατές είδαν πλάι στο χορό να στέκεται ισότιμα το τραγούδι, και να δένονται τα δύο μεταξύ τους με τη θεατρική διάσταση, που δόθηκε σ’ όλο το δρώμενο!

Φιγούρες αντρικές, που δήλωναν τη μαχητικότητα του ιδιαίτερου αυτού ρώσικου στρατού, των φρουρών των συνόρων της χώρας, με έκδηλη τη λεβεντιά αλλά και τον αυθορμητισμό  που διακρίνει αυτόν το λαό, κυρίευσαν τη σκηνή,  πλάι σε αέρινες γυναικείες φιγούρες, τρυφερές και εκφραστικές, σ’ ένα σύμπλεγμα αξεπέραστης χορευτικής αρμονίας, όπου η κίνηση ταυτίστηκε με την απόλυτη ομορφιά, αιχμαλωτίζοντας στο ρυθμό της όχι μόνο το μάτι αλλά και την ψυχή.

Σκηνές μάχης, με σπαθιά και κανόνια, ήχος του τρένου που φτάνει, για να φέρει τους νικητές στρατιώτες στις αγαπημένες τους που τους υποδέχονται με λουλούδια στο σταθμό ξεσπώντας σ’ένα στροβίλισμα χαράς, αλλά και τραγούδια που υμνούν τα «μαύρα μάτια», ή κλαίνε για το χαμένο στη μάχη γιο, καταδικάζοντας τον πόλεμο, εναλλάσσονταν με κωμικές θεατρικές σκηνές, πάντα στα βήματα του χορού. Όλες οι εκφάνσεις της ζωής, η χαρά, η λύπη, ο πόλεμος, ο έρωτας…

Συναρπαστικοί οι χορευτές -εδώ δεν μπορεί κανείς να μην αναφερθεί και στην εναλλαγή άπειρων κοστουμιών που υποδήλωνε κάθε φορά τη διαφορετική γεωγραφική ταυτότητα των Κοζάκων, ανάλογα με την περιοχή που φρουρούσαν-  αλλά και εξαιρετικοί οι πέντε τραγουδιστές που τραγούδησαν τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια της πατρίδας τους, τόσο γνωστά κάποια σε όλους μας, που σχεδόν τα νιώθαμε δικά μας!

Μια παράσταση γεμάτη χρώματα, ήχους, καθηλωτική κίνηση, που προκάλεσε στο κοινό έντονα συναισθήματα θαυμασμού και μιας γενικότερης ευφορίας, καθώς αισθάνθηκε πως συμμετείχε σ’ ένα ξεχωριστό πολιτιστικό γεγονός.

Φωτογραφίες: faretra.info