“Ανοιχτή επιστολή – απάντηση συνταξιούχου στον Υπουργό Εργασίας” γράφει ο Δημήτρης Αθανασιάδης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ

Συνταξιούχος

_________________________

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ

“Au moment où, tout à fait absorbé par sa douce rêverie, Raphaël avait oublié son journal, Pauline le saisit, le chiffonna, en fit une boule, le lança dans le jardin, et le chat courut après la politique qui tournait comme toujours sur elle-même” (Honoré de Balzac)

Ή για να είμαι πιο επίκαιρος με τα λόγια του  François Hollande από το πρόσφατο βιβλίο των Gérard Davet και Fabrice Lhomme “Un président ne devrait pas dire ça”, αυτό που ανέφερε για την παραγωγή δραχμών στη Ρωσία:

“Cette institution, qui est une institution de lâcheté… Parce que c’est quand même ça, tous ces procureurs, tous ces hauts magistrats, on se planque, on joue les vertueux. .. On n’aime pas le politique. La justice n’aime pas le politique…”

Στις μεταφράσεις, κύριε υπουργέ, αν δεν γνωρίζετε Γαλλικά, μπορεί να σας βοηθήσει ο θεσμικός διαπραγματευτής σας, γιος της σπουδαίας ψυχαναλύτριας Marie Bromberg – Moscovici, η οποία ανάμεσα στα άλλα σημαντικά της προσφοράς της, υπέγραψε το 1960 την ιστορική “Déclaration sur le droit à l’insoumission dans la guerre d’Algérie”, γνωστή και ως “Manifeste des 121”, χωρίς να φανταστεί πως ο γιος της σήμερα θα ήταν κομμισάριος της γερμανοευρωπαϊκής νεοαποικιοκρατίας,

Κύριε υπουργέ

Έλαβα την επιστολή της συνταξιοδοτικής νεκρολογίας μου, που μου αποστείλατε, την οποία θεωρώ προκλητική και απαράδεκτη, γιατί:

1. Δεν πάσχω από τη ψυχασθένεια του Συνδρόμου της Στοκχόλμης, ώστε να δικαιολογήσω, συγχωρήσω ή συμπαθήσω τους δημίους μου ή ακόμα και να ταυτισθώ μαζί τους.
2. Δεν απευθύνεσθε σε ηλίθιο, αλλά σε συνταξιούχο, που γνωρίζει πολύ καλά πώς, πόσο και γιατί λεηλατήθηκαν, τόσο από εσάς, όσο και από τους προκατόχους σας, τα συνταξιοδοτικά του δικαιώματα με τα διάφορα Γερμανουργήματα, που συνεχίζετε να ονομάζετε νόμους, που ψηφίζονται στη Bundesnacht (ως νεολογισμός το νυχτερινό κοινοβούλιο, από λογοπαίγνιο του γερμανικού κοινοβουλίου – Bundestag – με την αντικατάσταση του δεύτερου συνθετικού του Tag, που σημαίνει μέρα, με τη λέξη Nacht που σημαίνει νύχτα) για τη σωτηρία, δήθεν, της χώρας μας, στην πραγματικότητα, όμως, για την προστασία του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος εξουσίας, αυτού του συστήματος της εξουσίας της έκτακτης ανάγκης, με τον περιφραστικό λόγο του Νίκου Πουλαντζά, για να μην αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω τον μονολεκτικό χαρακτηρισμό του.

Ακόμα, δεν μπορώ να θεωρήσω την επιστολή σας, ως πρόθεση συνειδησιακής ηθικής κρίσης, γιατί κατά τον Λένιν “στην πολιτική δεν υπάρχει ηθική, παρά μόνο σκοπιμότητα” και η σκοπιμότητα της επιστολής σας βρίσκεται, ανάμεσα στα άλλα, και στη φράση σας “στο παραπάνω σύνολο θα διενεργηθούν οι κρατήσεις για περίθαλψη, φόρο και τυχόν (γιατί σε επιρρηματικό και όχι επιθετικό τύπο;) λοιπές οφειλές…”, τις οποίες κρατήσεις δεν αποκαλύπτετε πριν και μετά τις λεγόμενες “μεταρρυθμίσεις σας”, προφανώς, για να δοξάσετε την ευημερία των αριθμών.

Αν θέλατε να αποκαταστήσετε την ισορροπία στο ασφαλιστικό σύστημα, όπως προσχηματικά ισχυρίζεστε, θα έπρεπε πρώτα να την αποκαταστήσετε στην ανταποδοτικότητα και αναλογικότητα εισφορών και παροχών, που διαταράχθηκαν επαχθώς και εμπαθώς, πέρα από κάθε συνταγματική νομιμότητα, απαξιώνοντας την κοινωνική ασφάλιση και την εργασία, με αποτέλεσμα τα δικαιώματα αυτών που εσείς θεωρείτε ως υψηλοσυνταξιούχους να περικόπτονται ως προνόμια, ίνα πληρωθεί το Ευαγγελικό ρηθέν “πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι” (Κατά Ματθαίον Ιερόν Ευαγγέλιον 19, 31), και όχι να θεωρείτε ως ισορροπία την εξίσωση της πενίας των θυμάτων σας, σε ένα παρανοϊκό zero sum, κατά τον John Nash, political game.

Αν ακόμα γνωρίζετε καλά, όπως διατείνεστε, πως οι συντάξεις μας είναι κατώτερες από τις ανάγκες μας, θα έπρεπε να γνωρίζετε, επίσης, καλύτερα, πως οι φόροι σας είναι ανώτεροι από τις δυνατότητές μας και πως εκτός από το συμβιβασμό και την υποτέλεια υπάρχει και η αντίσταση, που, όμως, δεν ανήκει στα hobbies του ναρκισσισμού των αυτοπροσδιοριζόμενων ως Αριστερών, αλλά στην ιδεολογική συνέπεια των πραγματικών Κομμουνιστών.

Όσο για την επερχόμενη “άνοδο” της οικονομίας, την οποία επαγγέλεσθε, προφανώς, ως αυταπάτη, θα έπρεπε να γνωρίζετε, κατ’ αρχήν, ότι στην ελληνική γλώσσα η οικονομία δεν έχει άνοδο, ούτε, βέβαια και κάθοδο, γιατί δεν είναι ούτε ανωφερής ή κατωφερής δρόμος διπλής κυκλοφορίας, ούτε ascenseur, ούτε η όπερα “Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny” των Bertolt Brecht και Kurt Weill, ούτε η “Aufstieg und Fall des Dritten Reiches”, στην γλώσσα των εταίρων σας, που πολύ φοβάμαι θα γίνει και επίσημη γλώσσα του Ελληνικού κράτους, κλπ, και ύστερα, ότι ως συνταξιούχος, στη γλώσσα των δύο θρησκειών (Καθολικής και Προτεσταντικής) των θεσμών σας:

“Et expecto resurrectionem mortuorum et vitam venturi saeculi. Amen”

και

“Ich harre der Auferstehung der Toten und des Lebens des kommenden Äons. Amen”,

που φαντάζομαι, πως το ίδιο θα επιθυμείτε διακαώς και εσείς για μένα, για την ολοκλήρωση αυτής της ισορροπίας του ασφαλιστικού συστήματος, όπως αποκαλείτε τη βαρβαρότητα σε βάρος μας, αφού κατά τον Στάλιν, που ήταν πραγματικός Κομμουνιστής και όχι Αριστερός της La Gauche Caviar, “ο θάνατος λύνει όλα τα προβλήματα, γιατί αν δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν προβλήματα”, τον οποίο Στάλιν ευγνωμονώ που ελευθέρωσε τον πατέρα μου από το κέντρο του γερμανικού πολιτισμού, το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Μαουτχάουζεν, αλλά του καταλογίζω την ιστορική παράλειψη να εφαρμόσει τα αποκαλούμενα από εσάς και τους εταίρους σας “ισοδύναμα μέτρα” ως νικητής σε βάρος των ηττημένων, που θα είχαν απαλλάξει και εμάς σήμερα από το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης του Ευρώ.

Ελπίζω, ο συνάρχων σας Κώστας Ζουράρις, να σας έχει ενημερώσει στη γλώσσα του, πως, τόσο εσείς όσο και οι προκάτοχοί σας, που προσκυνήσατε “τῇ εἰκόνι τῇ χρυσῇ” (Δανιήλ 5) των μνημονίων, έχετε λαμβάνειν κατά την τελική “αξιολόγηση” από εμάς τους συνταξιούχους “τα προαπαιτούμενα” “μέζεα του στεατοπυγικού μας υποσυστήματος”. Θα παρέλειψε, όμως, πίνοντας το νερό της βουλευτικής λήθης, να σας θυμίσει τον προσφιλή του Θουκυδίδη:

“… ἀλγεινοτέρα γὰρ ἀνδρί γε φρόνημα ἔχοντι ἡ μετὰ τοῦ μαλακισθῆναι κάκωσις ἢ ὁ μετὰ ῥώμης καὶ κοινῆς ἐλπίδος ἅμα γιγνόμενος ἀναίσθητος θάνατος…”

ή αυτό που είπε με τον ποιητικό του λόγο ο Ανδρέας Κάλβος στην “ᾨδὴ Τετάρτη, Εἰς Σάμον”:

“Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι

βαρὺ τοῦ φόβου αἰσθάνονται,

ζυγὸν δουλείας, ἂς ἔχωσι·

θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην

ἡ ἐλευθερία.

Αὐτὴ (καὶ ὁ μῦθος κρύπτει

νοῦν ἀληθείας) ἐπτέρωσε

τὸν Ἴκαρον· καὶ ἂν ἔπεσεν

ὁ πτερωθεὶς κ᾿ ἐπνίγη

θαλασσωμένος·

Ἀφ᾿ ὑψηλὰ ὅμως ἔπεσε,

καὶ ἀπέθανεν ἐλεύθερος. –

Ἂν γένῃς σφάγιον ἄτιμον

ἑνὸς τυράννου, νόμιζε

φρικτὸν τὸν τάφον.”

Δημήτρης Αθανασιάδης  

ΥΓ. Λυπάμαι που δεν έχω να σας διαθέσω αριθμό τηλεφώνου, γιατί πριν “τις μεταρρυθμίσεις” τις δικές σας και των προκατόχων σας, σύμφωνα με την αρχέγονη πρακτική της οικονομίας της ανταλλαγής των προϊόντων, που δεν είχε ακόμα ευνουχιστεί από την ανηθικότητα του φετιχισμού του χρήματος, η τηλεφωνική μου σύνδεση κόστιζε το 1/15 της επικουρικής μου σύνταξης, ενώ μετά από αυτές το 1/2, αφήνοντας στο υπόλοιπό της την αγοραστική δυνατότητα του ενός γάλατος των Άλπεων την ημέρα, ευτυχώς, όμως, φρέσκου, του ενός μόλις μηνός, και έτσι, μπροστά στο δίλημμα “επικοινωνιακός σοσιαλισμός ή διατροφική βαρβαρότητα”, αναγκάστηκα να επιλέξω το βασικό ένστικτο της δεύτερης και να διακόψω την πολυτέλεια του πρώτου.

Υπάρχει, όμως, στο διαδικτυακό μου φάκελο η ηλεκτρονική μου διεύθυνση (athadim50@gmail.com), που η “αμοιβαία επωφελής” συμφωνία με τους θ-εσμούς έκαναν τη χρησιμοποίησή της από προσωπικό δικαίωμα, στο οποίο δεν μπορώ, πλέον, να ανταπεξέλθω οικονομικά, κοινωφελές βοήθημα στα ηλεκτρονικά συσσίτια των κοινόχρηστων διαδικτύων και γι’ αυτό σας ευχαριστώ για τη συμβολή σας να ζήσω το παιδικό μου όραμα της κοινοκτημοσύνης, ως συνταξιούχος, πλέον, όχι στον ανθρωπισμό του Κομμουνισμού, αλλά στη βαρβαρότητα του Καπιταλισμού.