Life
Ορειβατική Ομάδα Βέροιας “Τοτός” – Ανάβαση σε Δρακόλιμνη Γκαμήλας από τη χαράδρα Αώου
Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος
Στην ορειβατική μας ομάδα της Βέροιας «Τοτός», η μια μέρα εξορμήσεων με διάφορες δραστηριότητες στην Ήπειρο δεν μας έφτασε.
Η περιοχή των πασίγνωστων ποταμών μετις χαράδρες του Αώου, του Βοϊδομάτη καθώς και της γύρω ιδιαίτερα σπάνιας βλάστησής της, ξέρει πολύ καλά πως να κρατήσει κοντά της έναν πεζοπόρο.
Κάποιες γωνιές του Νομού Ιωαννίνων ξέρουν πολύ καλά πως να προσελκύσουν και πως να φιλοξενήσουν έναν λάτρη της φύσης, έναν ορειβάτη και εκείνον που αποζητά την περιπέτεια, τη γνώση, τη μάθηση, την εμπειρία.
Εκτός από τα παραπάνω, ο κύριος λόγος της παραμονής μας στην περιοχή κοντά στη πόλη της Κόνιτσας (λέξη Σλάβικης προέλευσης που σημαίνει Αλογότοπος), και για δεύτερη μέρα, ήταν να ολοκληρώσουμε σαν ομάδα το πρόγραμμα των διήμερων εξορμήσεών στον Δρυμό. Ένα πρόγραμμα που είχαμε σχεδιάσει όλοι μαζί μέρες πριν το εγχείρημα.Τη νύχτα τη περάσαμε στην κορυφή του Λόφου “Πρ. Ηλία” και σε υψόμετρο 1.000 μέτρων. Διανυκτερεύσαμε μέσα σε σκηνές που στήσαμε αμέσως μετά την πραγματοποίηση των δύο δραστηριοτήτων της μέρας που πέρασε. Οι δραστηριότητες αυτές ήταν: α. η ανάβαση από τα 900 μ. μέχρι τα 2.022 μ. της ψηλότερης κορυφής του βουνού Τραπεζίτσα και β. η διάσχιση της χαράδρας του Βοϊδομάτη.
Στον λόφο αυτό, που υψώνεται δίπλα ακριβώς από την Ιστορική πόλη και βρίσκεται 2 περίπου χλμ. έξω από αυτήν, διεξήχθη κάποτε η μάχη της Κόνιτσας.
Στη μια του άκρη το πέτρινο εκκλησάκι του Πρ. Ηλία και στην άλλη οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας.
Η νύχτα τα είχε όλα. Έναν ουρανό ξάστερο και κοιτώντας χαμηλά βλέπαμε τα σκορπισμένα φωτάκια των σπιτιών και τα πορτοκαλί φώτα του επαρχιακού δρόμου Κόνιτσας – Ιωαννίνων. Πιο πέρα διακρίναμε τον κάμπο της Κόνιτσας με τα νερά του Αώου που γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού.
Την ησυχία της νύχτας την διέκοπταν οι ήχοι και τα ακούσματα παραδοσιακών οργάνων και τραγουδιών από κάποια πανηγυρική εκδήλωση στην πόλη ή κάποιο γλέντι.
Σηκωθήκαμε στις 05.00΄ το πρωϊ της Κυριακής, 24-07-2016, και αρχίσαμε να μαζεύουμε τις σκηνές μας, τα πράγματά μας. Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για την εξόρμηση της δεύτερης μέρας με δραστηριότητα: το ανέβασμα αυτή τη φορά προς τη Δρακόλιμνη Γκαμήλας ξεκινώντας από τη χαράδρα του Αώου και περνώντας από τη Μονή Στομίου.
Μόλις ετοιμαστήκαμε και αφού απολαύσαμε το πρωϊνό μας με θέα από ψηλά της νυχτερινής ακόμη εικόνας της γύρω περιοχής, ξεκινήσαμε οδικώς για το πιο επισκέψιμο και το πιο σπουδαίο ταυτόχρονα Πέτρινο γεφύρι της Κόνιτσας που βρίσκεται στο τέλος ακριβώς της πόλης και στην αρχή της χαράδρας.
Φτάνοντας στο σημείο εκείνο βρεθήκαμε μπροστά στο ψηλότερο πέτρινο γεφύρι των Βαλκανίων να στέκεται καμαρωτό πάνω από τον Αώο. Φωτογραφίες και αφού απολαύσαμε με το πρώτο φως της ημέρας τις εικόνες που αντικρίζαμε μπαίνοντας στη χαράδρα συνεχίσαμε οδικώς ακολουθώντας το χωματόδρομο που βρισκόταν στη δεξιά όχθη του ποταμού με κατεύθυνση προς τη Μονή Στομίου.
Διανύοντας με τα αυτοκίνητά μας μια απόσταση 2 χλμ. βρεθήκαμε στο σημείο που ο δρόμος κόβεται και γίνεται ένα μονοπάτι που περνά μέσα από τη αράδρα (υψ.300 μ. και κάτι).
Αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας σε ασφαλή σημείακαι αφού πήραμε μαζί μας τα πιο απαραίτητα για τη πολύ δύσκολη και πολύ ανηφορική πορεία που μας περίμενε, πήραμε το μονοπάτι που οδηγούσε στη Μονή Στομίου.
Η πορεία μας από την αρχή του μονοπατιού μέχρι το Μοναστήρι, μια διαδρομή 4 περίπου χλμ., ήταν διάρκειας 40 λεπτών και έγινε μέσα σε δάσος από λογής-λογής δένδρα. Το μεγαλύτερο κομμάτι της το περπατήσαμε δίπλα στα τρεχούμενα πεντακάθαρα και πολύχρωμα νερά του Αώου που με τον ήχο που κάνανε στο πέρασμά τους μας συντρόφευαν σε όλο αυτό το κομμάτι.
Φτάνοντας στη Μονή Στομίου (υψ. 700 μ.), εδώ που πέρασε μερικά από τα χρόνια του ο Άγιος σήμερα Παϊσιος, θαυμάσαμε την επιλογή της θέσης του μοναστηριού που λέγετε επίσης και Παναγία η Στομιώτισσα.
Φωτογραφίες, ολιγόλεπτη ξεκούραση και αφού γεμίσαμε τα παγούρια μας με το τρεχούμενο νερό της βρύσης που βρίσκεται στην είσοδο του Μοναστηριού, πήραμε το μονοπάτι που ξεκινά από το σημείο αυτό με κατεύθυνση προς τη «Μαγεία της Δρακόλιμνης της Τύμφης (Γκαμήλας)» .
Το μονοπάτι με πολύ καλή σήμανση, που είχε φρεσκαριστεί και κατάλληλα καθαριστεί για τις ανάγκες του αγώνα ορεινού τρεξίματος 80 χλμ. που είχε ξεκίνησε δύο μέρες νωρίτερα.
Περπατούσαμε μέσα σε δάση με πανύψηλα κωνοφόρα και σε κάποια σημεία μέσα από εκείνα με τα λογής-λογής δένδρα που συναγωνιζόντουσαν μεταξύ τους σε ύψος. Το δάσος έφτανε μέχρι την είσοδο του υποχρεωτικού πετρώδους περάσματος , εκείνο της «Νταβαλοτοπούλας», με τους ογκόλιθους σκορπισμένους παντού να περνά μεταξύ δύο ορθοπλαγιών του ορεινού όγκου.
Όσο για την ανηφόρα; Άλλο να την περιγράφει κανείς με λόγια και άλλο να τη βιώνει ανηφορίζοντας. Ένα μονοπάτι με πολύ μεγάλη και συνεχή κλίση μέχρι τη «Δρακόλιμνη». Εδώ η ντόπιοι την ονομάζουν και γαϊδουροανηφόρα.
Μετά από μια κοπιαστική πορεία 5 ωρών και το μεγάλο μας πείσμα για εμπειρία, φτάσαμε επιτέλους στη «Δρακόλιμνη της Γκαμήλας ».
Τα συναισθήματα ανάμεικτα στο αντίκρισμά της. Η κούραση, η προσπάθεια, το κατόρθωμα, η πορεία, η διαδρομή όλα αυτά μέσα στο μίξερ του μυαλού μας. Και τελικά;; Το αποτέλεσμα, η αποζημίωση. Η «Μαγεία της Δρακόλιμνης» μπροστά μας, στα πόδια μας, γύρω μας. Επιφωνήματα χαράς, θαυμασμού, του επιτεύγματος.
Όλα πήγαν καλά και ήμασταν τυχεροί μου καταφέρουμε να τη ζήσουμε αυτή την εικόνα από κοντά. Χρώματα, παντού χρώματα. Όπου και να κοιτάζαμε από τα 2.100 μ. ύψος βλέπαμε εικόνες διαφορετικές. Τι να περιγράψουμε, τι να πούμε; Εδώ που βρισκόμασταν χάσαμε τα λόγια μας, μείναμε βουβοί μπροστά στις εικόνες που αντικρίζαμε. Βλέπαμε τη λίμνη με τα απερίγραπτα χρώματά της και τα σύννεφα να καθρεφτίζονται στην επιφάνειά της.
Κάποιους τολμηρούς ορειβάτες που ήρθαν στο σημείο από άλλες διαδρομές να τολμούν να μπαίνουν μέσα για να δροσιστούν στα νερά της. Εμείς τους καμαρώνουμε από ψηλά. Άλλους πάλι που κάθονταν δίπλα της και ταξίδευαν με τα βλέμματά τους πέρα από τη λίμνη, προς την επιβλητική ορθοπλαγιά της κορυφής «Γκαμήλα» (υψ. 2.497 μ.) την ψηλότερη του ορεινού όγκου.
Αφήσαμε το βλέμματά μας να ταξιδέψουν από τη μια άκρη στην άλλη κάνοντας κυκλική πορεία. Είδαμε την κορυφή «Ροϊδοβόλι» να υψώνεται πάνω από τη «Ξερολούτσα» που σε άλλα της σημεία ήταν καταπράσινη από τα εναπομείναντα νερά και σε άλλα, εκείνα δηλ. που βρίσκονταν κάτω ακριβώς από το καταφύγιο της «Αστράκα», τελείως στεγνή.
Πιο πέρα βλέπαμε την Αστράκα (υψ. 2.436μ.) να ορθώνεται μετά το καταφύγιο. Την κορυφή «Πλοσκος » (2.377 μ.). Βλέπαμε ένα τμήμα του πετρώδους περάσματος της «Νταβαλοτοπούλας» που το περάσαμε και πιο πέρα κάποιες κορυφές της «Τραπεζίτσα» που είχαμε την τύχη να επισκεφτούμε την προηγούμενη μέρα.
Φωτογραφίες, συζήτηση με τους άλλους ορειβάτες και με τους τολμηρούς που κάνανε το μπανάκι τους και μετά συνέχιση της πορείας μας.Περάσαμε στην αρχή δίπλα από το καταπράσινο κομμάτι της «Ξερολούτσας». Στη συνέχεια περάσαμε μέσα από το τελείως στεγνό κομμάτι της που σε διάφορα σημεία της κάποιοι τοποθετώντας πέτρες σχημάτισαν λέξεις ή φράσεις. Άλλες από ρομαντικούς και άλλες από εκείνους που ήθελαν να εκφράσουν με τον τρόπο αυτό την αγάπη τους προς την ομάδα τους, όπως: «ΠΑΟΚ ΓΡΕΒΕΝΑ».
Πήγαμε προς το τρεχούμενο νερό που έβγαινε από μια πηγή και καθίσαμε να κολατσίσουμε, να ξεκουραστούμε. Μετά από τόση προσπάθεια για να φτάσουμε μέχρι εδώ όλα κατέβαιναν ευχάριστα. Απολαμβάνοντας το κολατσιό μας κάναμε συζήτηση για τη συνέχεια της διαδρομής για να καθορίσουμε έτσι το χρόνο ξεκούρασης.
Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα που σχεδιάσαμε, μέρες πριν φτάσουμε στην περιοχή της Κόνιτσας, έπρεπε να συνεχίσουμε από το σημείο αυτό και ακολουθώντας το μονοπάτι που περνά κάτω από τη Γκαμήλα Ι και ΙΙ να φτάσουμε στο «Πέρασμα Καρτερού». Από εκεί να κατηφορίσουμε την απότομη σάρα και να μπούμε στο πρωτόγνωρο για μας μονοπάτι που οδηγεί προς τη Μονή Στομίου.
Η ώρα ήταν ήδη κοντά στις 2.00΄το μεσημέρι και κάναμε μέχρι τη θέση αυτή 6 ώρες και 30′. Βλέποντας πως το φως της μέρας δεν θα μας έφτανε και πως στο άγνωστο μονοπάτι θα μπαίναμε με το πρώτο σκοτάδι, χρησιμοποιώντας στη συνέχεια φακούς κεφαλής, αποφασίσαμε να μη το δοκιμάσουμε διακινδυνεύοντας.
Σκεφτήκαμε να το επιδιώξουμε κάποια άλλη φορά, αφού πρώτα μάθουμε και μελετήσουμε καλά τα περάσματα του άγνωστου αυτού μονοπατιού.
Έτσι,πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής ακολουθώντας αντίθετη κατεύθυνση της διαδρομής που κάναμε ανηφορίζοντας μέχρι το σημείο αυτό. Περάσαμε από τα ίδια σημεία της πρωϊνής διαδρομής μας. Είδαμε τις ίδιες εικόνες από άλλη αυτή τη φορά οπτική γωνιά.
Σε κάποια σημεία της κατηφορικής μας πορείας της επιστροφής τα σπάνια λουλούδια του Δρυμού, το Λίλιον, μας χαιρετούσαν στο πέρασμά μας προσφέροντας τα υπέροχα κατακόκκινα χρώματά τους, επιβραβεύοντας έτσι το κατόρθωμά μας και υποκλίνονταν στην υπερπροσπάθειά μας.
Μετά από πορεία 4 ωρών και 30΄φτάσαμε στα αυτοκίνητά μας.Εκεί απαλλαγήκαμε από το βάρος των σακιδίων μας. Απαλλαγήκαμε και από τα ιδρωμένα ρούχα μας και αμέσως τρέξαμε να δροσιστούμε στα πεντακάθαρα τρεχούμενα νερά του Αώου ποταμού. Στη συνέχεια φρουτάκι και ετοιμασία για την επιστροφή. Εδώ τελείωσε και η δραστηριότητα της δεύτερης μέρας στη περιοχή της Κόνιτσας.
Δύο μέρες με τρείς διαφορετικές ορειβατικές εξορμήσεις: ανέβασμα στη κορυφή του βουνού «Τραπεζίτσα», διάσχιση χαράδρας «Βοϊδομάτη» και το ανέβασμα στη «Μαγεία της Δρακόλιμνης Γκαμήλας»
Όλα πήγαν καλά. Την άλλη φορά θα προσπαθήσουμε για το μεγαλύτερο επίτευγμα. Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και με το βάρος των υπέροχων εικόνων και στιγμών στο μυαλό μας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Στα σπίτια μας φτάσαμε στις 10.00΄ το βράδυ.
Απολογισμός δραστηριότητας της δεύτερης μέρας :
Διαδρομή: Χαράδρα Αώου (υψ. 300 μ.) – Μονή Στομίου (υψ. 700 μ.) – πέρασμα «Νταβαλοτοπούλας» (υψ.1.650 μ.) – Δρακόλιμνη (υψ.2.100 μ.) – «Ξερολούτσα» – πηγή στη βάση της «Αστράκα» – επιστροφή.
Ώρες : 12 ( συνολικός χρόνος ). Υψομετρική διαφορά : 2.100 μέτρα ( με τα ανεβοκατεβάσματα ). Απόσταση 28 χλμ.
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Γραμματικόπουλος και Αθανάσιος Συργιάννης
