Στις 27 Μαΐου 2016 δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 4389/2016 που θέτει σε ισχύ το περιβόητο πολυνομοσχέδιο που ασχολείται με διάφορα και άσχετα εν πολλοίς μεταξύ τους θέματα.
Ένα απ’ αυτά αφορά το χρονοδιάγραμμα για τους δασικούς χάρτες που στην ουσία είναι η προσπάθεια για τη λύση του κεφαλαιώδους προβλήματος του δασικού μέλλοντος της Ελλάδας και αυτό που ορίζει ως «οικιστική πύκνωση», δηλαδή τους οικισμούς αυθαιρέτων σε δάση, οι οποίοι οικισμοί θα αποτυπώνονται ως ξεχωριστή κατηγορία στους δασικούς χάρτες και θα εξαιρούνται της διαδικασίας ανάρτησης.
Ο νόμος αυτός, λοιπόν, βάζει προθεσμίες οι οποίες φοβούμαι ότι είναι αδύνατο να τηρηθούν με δεδομένη την κατάσταση των δημοσίων υπηρεσιών σήμερα και τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας όπως επίσης και την κατάσταση που βρίσκεται και τις δυνατότητες που έχει το Εθνικό Κτηματολόγιο και 
η Χαρτογράφηση (ΕΚΧΑ) που πρέπει να στείλει μέχρι τις 27 Ιουνίου 2016 στο Υπουργείο Περιβάλλοντος χρονοδιάγραμμα με την εξέλιξη του κτηματολογίου ώστε να ληφθεί υπ’ όψη. Περαιτέρω δε:
Να ερευνηθεί η δυνατότητα καταρτίσεως των χαρτών, η συμπλήρωση, διόρθωση και τήρησή τους, ο τρόπος ανάρτησής τους και υποβολής αντιρρήσεων , η συγκρότηση επιτροπών που θα εκδικάσουν τις αντιρρήσεις (θα χρειαστούν και ιδιώτες για να τελειώσουν αυτές οι δουλειές), η αμοιβή τους κτλ. Χρειάζεται υποδομή για την ηλεκτρονική ανάρτηση των δασικών πινάκων και όλα αυτά προϋποθέτουν λεφτά. Για να δούμε.
Όμως εμείς επιμένουμε ότι βασική προϋπόθεση για την άσκηση οιασδήποτε δασικής πολιτικής είναι η εθνικοποίηση των δασών της χώρας μας, η μόνη που εξυπηρετεί τις ανάγκες του λαού στα πλαίσια της δασοπονίας των πολλαπλών σκοπών.
Σχεδόν το 1/3 των δασών ανήκει σε ιδιώτες και μοναστήρια που παραμένουν χωρίς καμιά διαχείριση και προστασία. Γενικά δε τα δάση αποτελούν τον πρώτο στόχο
των οικοπεδοφάγων, των λατομικών και μεταλλευτικών επιχειρήσεων και των κερδοσκόπων.
Η δασοπονία άλλωστε δεν πρέπει μόνο να αποβλέπει στο οικονομικό αποτέλεσμα διότι το δάσος εξυπηρετεί την προστασία των εδαφών, διαμορφώνει το κλίμα και γενικότερα το ανθρώπινο περιβάλλον.
Εθνικά λοιπόν δάση με στελέχωση γερή προσωπικού και των τριών βαθμίδων (δασοφύλακες, δασονόμοι, δασολόγοι) τότε θα ενισχυθούν και θα ουσιαστικοποιηθούν και οι δασικοί συνεταιρισμοί, μεγάλο ποσοστό των δασικών εσόδων να δίνονται στα χωριά ή τους δήμους και θα προσεχθούν έτσι οι παραδασόβιοι πληθυσμοί και θα σφυρηλατηθεί υγιής σχέση ανάμεσα στους πληθυσμούς αυτούς και τη Δασική Υπηρεσία.
Π. Ιερόπουλος
