Συγκλονιστική πράγματι η δήλωση αποχώρησης από το ΣΥΡΙΖΑ του Θανάση Μπαρτζώκα. Ωραίο κείμενο, συγκινησιακά φορτισμένο. Ως εδώ καλά. (θα το δείτε στο τέλος)
Με αφορμή όμως αυτή, μια από τις εκατοντάδες παραιτήσεις που βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, τα ερωτήματα παραμένουν και μένουν αναπάντητα.
Γιατί αργήσατε; Γιατί τώρα;
Μέχρι την 26η Ιανουαρίου η ελπίδα μιας αλλαγής από τα αριστερά έστω λειψής και κουτσουρεμένης, η προσμονή έστω μιας ανάσας μετά τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής ασφυξίας για το λαό, ακόμα ακόμα και η επίκληση στο ρεαλισμό, τις «συνθήκες», τη δύσκολη πραγματικά χρονική και ιστορική περίοδο, δικαιολογούσε – χωρίς να αιτιολογεί – την συμπαράταξη τόσων έμπειρων ιδιαίτερα και παλαιών αγωνιστών της αριστεράς κάτω από την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά το «μακρινό» Γενάρη όμως παρακολουθούμε μέρα τη μέρα τη μετάλλαξη ή καλύτερα την αποκάλυψη μια τερατώδους συνομωσίας σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας με πρωταγωνιστή τον πολιτικό φορέα που έμελλε να αυτοπροσδιορίζεται από τα αριστερά και έφτασε να υποκαταστήσει τον πολιτικό εκφραστή /διαχειριστή της κυρίαρχης τάξης, περνώντας ανοιχτά και ξεδιάντροπα με το μέρος της θυμίζοντας – τι «σύμπτωση» – τις μέρες και τα έργα της σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία του 1918.
Τι άλλαξε για το Μανώλη Γλέζο μετά τον περασμένο Φλεβάρη που ζήτησε συγνώμη από τον ελληνικό λαό αλλά περίμενε άλλους πέντε μήνες στηρίζοντας – έστω με τη παρουσία του η οποία οπωσδήποτε έχει ένα ισχυρό συμβολισμό – τη κυβέρνηση του κ. Τσίπρα;
Έξι μήνες παρακολουθούμε την κατρακύλα μέρα τη μέρα, τα κεντρικά πρόσωπα αποκαλύπτονται εξαιρετικά ευδιάκριτα, οι προγραμματικές δηλώσεις και οι υποσχέσεις πετιόνται στα σκουπίδια, οι σχεδιασμοί της «πρώτης φοράς αριστεράς» αποδεικνύονται ένα μεγάλο καλοστημένο σχέδιο παραπλάνησης.
Στον κολοφώνα της πολιτικής εξαπάτησης και της πιο πεντακάθαρης αποκάλυψης ηθικής κατρακύλας προηγείται και το δημοψήφισμα που δεν αφήνει καμία αμφιβολία. Σε κανέναν.
Περνάνε όμως άλλοι δυο μήνες σχεδόν και επικυρώνεται στη βουλή με «εθνική ομοψυχία» η νέα μνημονιακή λαίλαπα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Κανείς δεν θέλει να «ρίξει τη κυβέρνηση». Την «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση. Που άφησε τη δεξιά μεταξεταστέα. Τη στηρίζουν έστω και χωρίς εισαγωγικά διαφωνούντες. Όλοι είναι σε «αναμονή» ακόμη …
Οι εκλογές δίνουν την εκκίνηση για την κάθετη διαφωνία, την απογοήτευση, τις καταγγελίες, τις αποχωρήσεις. Μετά… Ο λαός έχει «δικαίωμα» σε νέα ανάθεση. Έχει «επιλογή». Την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και τους αντιπροσώπους «του» (της).
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε. Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε» …
Δίκιο έχεις ποιητή, αλλά κι εμείς από την άλλη λέμε πως «τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα» και δίνουμε ραντεβού στα οδοφράγματα.
Η ΔΗΛΩΣΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΜΠΑΡΤΖΩΚΑ
«Ο Εβαρίστ Γκαλουά από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς και ταυτόχρονα μαχητικός ριζοσπάστης της εποχής του, το βράδυ πριν την προκαθορισμένη δολοφονία του, μαζί με τις 70 σελίδες της περίφημης θεωρίας των ομάδων, έγραψε: «Πεθαίνω από το γινάτι μιας άτιμης κοκέτας (της δημοκρατίας) και δύο συνεργών της. Έτσι μέσα σε μια άθλια ραδιουργία τελειώνει η ζωή μου». Ήταν 21 ετών.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στις μέρες μας.
Σε ό,τι με αφορά για μια ακόμη φορά η γνωστοί καρδινάλιοι Ρισελιέ που παλιότερα αλλού και σήμερα από την άνεση του Μαξίμου με έβαλαν στο τσουβάλι με τις γάτες και με πέταξαν στη θάλασσα. Και όταν βγήκα που έριξαν αλάτι στις πληγές για μεγαλύτερο πόνο με στόχο την υποταγή και μέσω αυτής τη φθορά των συνειδήσεων.
Όμως εγώ θα συνεχίσω να σεργιανάω με παλιούς και νέους συντρόφους, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας «Το ένα παιδί μετρούσε τ΄ άστρα» και ταυτόχρονα φτύνοντας κατάμουτρα την εποχή της υποκρισίας και του φτηνού υπολογισμού που αγγίζει τα όρια της αθλιότητας.
Ξεπερνώντας τις τύψεις μου, έστω και για την ελάχιστη συμβολή μου στην «συμφωνία της οδού Κομνηνών» που μας γυρίζει πίσω στις εποχές της εικονολατρίας και της εικονομαχίας, χωρίς φυσικά εγώ να το γνωρίζω, αγνόησα καλόπιστα το γεγονός ότι όταν κάποιοι λένε σωτηρία της χώρας επί της ουσίας εννοούν τη σωτηρία της τάξης τους.
Σήμερα γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση για το αν κανείς είχε προειδοποιήσει γι΄ αυτά που ζούμε σήμερα. Σίγουρα υπάρχει έλλειμμα και στους πολιτικούς και στους οικονομολόγους.
Όμως οι «λαπάδες» οι ποιητές είχαν προειδοποιήσει πολύ έγκαιρα: «Είναι η βαρβαρότητα» «Τη βλέπω να έρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιωνοί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.
»Για τον πλήρη εξευτελισμό του
»Για την ατίμωσή του»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Επειδή είμαι από τους ανθρώπους που εμπιστεύονται τους ποιητές θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις στους μεγάλους αγώνες και στις μεγάλες πορείες στη χώρα μου, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, μαζί με τα εκατομμύρια των σύγχρονων «κολασμένων» που αυτή τη φορά είναι απείρως πιο μορφωμένοι, πιο έτοιμοι και με ένα τεράστιο οπλοστάσιο που προσφέρει η γνώση, η πείρα και η τεχνολογία.
Και αν τελειώσει το λάδι στο καντήλι μου – ελπίζω να αργήσει-, θα επιθυμούσα να αποκτήσω επιτέλους κι εγώ ιδιοκτησία. Ένα μνήμα σε κάποιο εγκαταλειμμένο κοιμητήριο της ιδιαίτερης ορεινής πατρίδας μου, μόνος μου μόνο με τον νεκροθάφτη και παρέα με το απέραντο και κάποιους ξεχασμένους αντάρτες του ΔΣΕ και μια πέτρα που θα γράφει: «Κανείς δεν θα μάθει ποτέ με πόσες αγρυπνίες συντήρησα τη ζωή μου»
Το κείμενο αποτελεί τη δήλωση αποχώρησής μου από το ΣΥΡΙΖΑ και τη μαχητική ένταξή μου στη Λαϊκή Ενότητα.»
- Με όλο το σεβασμό στην αγωνιστική σου διαδρομή σ. Μπαρτζώκα, μετά από «τόσες αγρύπνιες που συντήρησες τη ζωή σου» έπρεπε να παραμένεις άγρυπνος όλες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγούσε-ει. Τι αξίζει άλλωστε μια κοκέτα (δημοκρατία της αστικής τάξης) για το λαό που με αμέτρητες θυσίες και αγρύπνιες συντηρεί και διεκδικεί τη ζωή του;
Άκις Ξενάκις
