Πόσοι θα αντέξουν ένα νέο «ισχυρό επενδυτικό σοκ»;
Γράφει ο Άκης Ξενάκης
Τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια χορτάσαμε ανάπτυξη. Ολυμπιακοί αγώνες, χρηματιστήριο, μεγάλα έργα, ιδιωτικοποιήσεις. ΕΣΠΑ και προγράμματα «ανάπτυξης» από τους ευρωπαίους «εταίρους» έρρεαν αφειδώς. Αλλά ήρθε η κρίση … για τους εργαζόμενους. Κρίση οι εργαζόμενοι, κροίσοι οι «επενδυτές» κι οι «εθνικοί εργολάβοι».
Οι εργαζόμενοι πλήρωσαν την ανάπτυξη όλα αυτά τα χρόνια, πλήρωσαν και πληρώνουν τη κρίση. Σήμερα ο πρωθυπουργός δήλωσε στη βουλή ότι επιδιώκει ένα «ισχυρό επενδυτικό πρόγραμμα, ένα θετικό σοκ για την ελληνική οικονομία». Με ποιους όρους αλήθεια, ποιες προϋποθέσεις και κυρίως για ποιους; Πόσες αυτοκτονίες θα έχουμε αυτή τη φορά;
Ανιχνεύοντας τις προτάσεις της πρώτης φοράς αριστερής κυβέρνησης προς τους «εταίρους», μέτρα ανακούφισης για όσους πλήρωσαν τα σπασμένα δεν είδαμε. Μέτρα δίκαιης φορολόγησης δεν ανιχνεύσαμε. Νταβατζήδες και λίστες Λαγκάρντ χάθηκαν. Ο ΕΝΦΙΑ απόμεινε μαζί με όλα τα χαράτσια για την «ανάπτυξη», η αύξηση των έμμεσων φόρων, η απειλή για νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις.
Οι «εταίροι» μετά από τέσσερις μήνες διαπραγμάτευση ζητούν περισσότερα. Ο φόβος καλλιεργείται μεθοδικά. Αν στο τέλος μας επιτρέψουν να αναπνέουμε πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι που αποφύγαμε τα χειρότερα;
Κι είναι κι αυτό το «ισχυρό επενδυτικό σοκ» που περιμένει ο πρωθυπουργός …
