Η νεαρή Βεροιώτισσα σοπράνο, Μαρία Παλάσκα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Συνέντευξη στη Δήμητρα Σμυρνή

“Αφροδίτη και Άδωνις”,7 και 8 Φεβρουαρίου

Με αφορμή την παρουσία της στην Ελλάδα, για να πρωταγωνιστήσει στη baroc opera “Αφροδίτη και Άδωνις”, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η καταξιωμένη στο εξωτερικό Μαρία Παλάσκα μιλά τηλεφωνικά στη “Φαρέτρα” για το έργο, το ρόλο της αλλά και τις προοπτικές που προσφέρει η Ευρώπη σ’ έναν ξένο καλλιτέχνη, χωρίς να παραλείψει να μιλήσει για τη γενέθλια πόλη της, τη Βέροια.

Έχετε ζήσει κι έχετε διαπρέψει στο εξωτερικό, παρά το νεαρό της ηλικίας σας. Το Σαββατοκύριακο, 7 και 8 Φεβρουαρίου, ερμηνεύετε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αφροδίτης στο “Αφροδίτη και Άδωνις” του Blow. Είναι η πρώτη φορά που τραγουδάτε στο Μέγαρο; Ποιός καλός άνεμος σας έφερε εδώ;

.
Ναι, και η πρώτη φορά που εμφανίζομαι στην Αθήνα γενικότερα. Είναι για μένα πάρα πολύ μεγάλη χαρά και τιμή. Ο καλός άνεμος που μ’ έφερε εδώ είναι οι ακροάσεις που έγιναν από την “Καμεράτα”. O Μάρκελος Χρυσικόπουλος ως γενικός μας διευθυντής, ο Ανδρέας ο Λινός ως σκηνοθέτης και φυσικά ο Γιώργος Πέτρου ως προεξάρχων της “Καμεράτας”, με επέλεξαν μετά από ακρόαση, για να ερμηνεύσω αυτόν το ρόλο.

Ποιο είναι το περιεχόμενο του έργου και τι χαρακτηρίζει το ρόλο σας;

.
Το έργο αναφέρεται στον Άδωνη και την Αφροδίτη, όπως η σχέση τους δίνεται μέσα από την ελληνική μυθολογία. Η Αφροδίτη συμπεριφέρεται στο έργο σαν θνητή. Και θεματικά αλλά και σκηνοθετικά δεν παρουσιάζεται σαν μια απρόσιτη θεά αλλά σαν μια θνητή με αδυναμίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι αδυναμίες εκδηλώνονται με τον ερωτά της για έναν νεαρό θνητό, τον Άδωνη, και με τον τρόπο που βιώνει αργότερα το θάνατό του. Αυτό κάνει το ρόλο ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.
Το λιμπρέτο της όπερας έχει γραφτεί πιθανότατα από γυναίκα, κάτι σπάνιο για την εποχή εκείνη. Το έργο ανήκει στα τέλη του 17ου αιώνα (1684), στην εποχή του baroc. Είναι η παλιότερη σωζόμενη αγγλική όπερα που υπάρχει και ονομάζεται “Μάσκα”, γιατί ήταν ένα μουσικοθεατρικό δρώμενο, στα πλαίσια των αγγλικών γλεντιών, στις αυλές των βασιλιάδων. Λέγεται ότι το έργο είναι βασιλική παραγγελία και ότι το ρόλο ερμήνευσε μια από τις ερωμένες του βασιλιά.

Γιατί το έργο χαρακτηρίζεται ως baroc party; Τι σημαίνει ο όρος;

.
Πριν την παράσταση, (η παράσταση ξεκινάει στις 9μμ), στις 7 το απόγευμα θα διοργανωθεί ένα μίνι δωρεάν σεμινάριο baroc χορών, το οποίο θα γίνει από τον Γάλλο χορογράφο Μπρούνο Μπεν. Θα διδαχτούν κάποιες απλές χορευτικές κινήσεις, για όποιον από τους θεατές θέλει να συμμετέχει, γιατί μετά το τέλος της παράστασης, με τη συνοδεία της “Καμεράτας” –κι αυτό νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει- θα μπορέσουν οι θεατές να χορέψουν, στα βήματα που μάθανε. Θα είναι σαν να βρισκόμαστε ξαφνικά στα 1684, στην αυλή ενός ευγενή ή βασιλιά και να χορεύουμε σαραμπάντες κι άλλους baroc χορούς.

Θα ανταποκριθεί το ελληνικό κοινό;

.
Αυτό θα το δούμε. Μέχρι στιγμής οι συμμετοχής είναι αρκετές, όπως πληροφορήθηκα. Πιστεύω και ελπίζω ότι η περιέργεια θα νικήσει την οποιαδήποτε συστολή, κι αναφέρομαι φυσικά στα προ και στα μετά του έργου, όπου θα κληθεί να συμμετάσχει το κοινό. Θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα το τολμήσουν. Πάντως, όσοι θα συμμετάσχουν στο baroc party θα βιώσουν πολύ διαφορετικά τη μουσική που θα ακουστεί, κάνοντας τ’ ανάλογα χορευτικά βήματα. Έχει σημασία κάτι τέτοιο. Μακάρι να μπορούσαν να παρακολουθήσουν το έργο και συμπολίτες μου και να συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτό. Θα μου έδινε μεγάλη χαρά.

Λείπετε εφτά χρόνια από την Ελλάδα κι έχετε πια σχηματίσει εικόνα για τα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Θα είχατε τις ίδιες ευκαιρίες ανάδειξης στον ελλαδικό χώρο;

.
Σ’ ένα πρώτο επίπεδο θα μπορούσα να πω ότι οι ευκαιρίες είναι πολύ περισσότερες έξω. Όχι απαραίτητα για να αναδειχθείς αλλά κυρίως για να εξελιχθείς. Έξω θα έχεις περισσότερες ευκαιρίες να κάνεις αυτό το οποίο έχεις σπουδάσει. Να τραγουδήσεις, να παίξεις, να ερμηνεύσεις. Από κει και πέρα ευκαιρίες δίνονται πάντα. Αρκεί να έχουμε τη δυνατότητα, το επίπεδο να τις εκμεταλλευτούμε.
Τα πράγματα στον τομέα της μουσικής είναι πιο διεθνοποιημένα. Έφυγα για σπουδές στη Γερμανία, τώρα γυρνώ εδώ, θα ξαναγυρίσω πίσω στη Γερμανία, έχω και κάποια άλλη παραγωγή, μετά ελπίζω να προκύψουν κι άλλες ευκαιρίες για εξέλιξη. Δηλαδή, είναι ένας κύκλος όλο αυτό.
Αυτό το οποίο νομίζω ότι λείπει εδώ είναι τα χρήματα. Αν υπήρχαν χρήματα, θα υπήρχαν κι εδώ περισσότερες ευκαιρίες για τους καλλιτέχνες. Το επίπεδο στην Ελλάδα δε λείπει. Άνετα το επίπεδο των καλλιτεχνών, εδώ , μπορεί να συναγωνιστεί το επίπεδο των καλλιτεχνών στο εξωτερικό.

Σκέφτεστε να ξαναγυρίσετε στη Ελλάδα μόνιμα;

.
Φυσικά και υπάρχει μια τέτοια σκέψη, προς το παρόν όμως είναι μη ρεαλιστική. Κι εξαρτάται βέβαια από πολλούς παράγοντες, παράγοντες προσωπικής και επαγγελματικής ζωής. Προς το παρόν όμως παραμένω στη Στουτγάρδη. Εκεί είναι η βάση μου, το σπίτι μου. Ευτυχώς που υπάρχουν τ’ αεροπλάνα κι όλα τα’ άλλα μέσα, για να μετακινούμαστε. Έχοντας γνωρίσει πάρα πολλούς συναδέλφους, που έχουν έρθει από την άλλη άκρη της γης και ζούνε στη Γερμανία, Γιαπωνέζους, Κορεάτες, Κινέζους, το Ελλάδα-Γερμανία δε μου φαίνεται τόσο τραγικό. Δηλαδή, το εντός της “ευρωπαϊκής γειτονιάς” είναι κάτι που αντιμετωπίζεται. Εκεί που σε πάει η δουλειά σου και η προσωπική σου ζωή, εκεί και προσαρμόζεσαι. Προς στιγμήν, λοιπόν, Γερμανία.

Ας μιλήσουμε για τη Βέροια, τη γενέθλια πόλη. Η νοσταλγία είναι μεγαλύτερη γι αυτήν;

.
Φυσικά και είναι. Η Βέροια δεν αφορά το επάγγελμά μου, είναι όμως η πατρίδα μου. Το μέρος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είναι οι αναμνήσεις μου, η μητέρα μου, είναι οι δικοί μου, οι φίλοι μου… Έχω πάρα πολλούς φίλους και κρατώ την επαφή μαζί τους, παρ’ όλο που λείπω απ’ την Ελλάδα εφτά χρόνια. Κάθε φορά που επιστρέφω, νιώθω πολύ όμορφα.

Υπάρχουν σχέδια για κάποια μελλοντική εκδήλωση στη Βέροια;

.
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο ακόμα. Είχαμε κάνει κάποιες κινήσεις στο Χώρο Τεχνών της Βέροιας αλλά δεν ευοδώθηκαν. Ιδέες υπάρχουν πάντα. Και σε σχέση μ’ ένα ρεπερτόριο όχι τόσο οπερετικό, με μία θεματική που θα μπορούσε να αφορά όλους. Ίσως ένας συνδυασμός της ευρωπαϊκής με την ελληνική κλασική μουσική. Εύχομαι κάποια στιγμή να γίνουν όλα αυτά πραγματικότητα.

Ας το ελπίσουμε, λοιπόν, ας το ευχηθούμε, και προπαντός ας ευχηθούμε επιτυχία στις δύο παραστάσεις του Σαββατοκύριακου, στο Μέγαρο.
Σας ευχαριστώ πολύ.

Σύντομο βιογραφικό

.
Η Μαρία Παλάσκα γεννήθηκε στη Βέροια. Παράλληλα με τις σπουδές Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ, σπούδασε μονωδία-μελοδραματική στο Κρατικό και στο Σύγχρονο Ωδείο Θεσσαλονίκης στην τάξη της Κατερίνας Καρατζά, από όπου αποφοίτησε με Άριστα παμψηφεί και ‘Α Βραβείο εξαιρετικής επίδοσης. Με υποτροφία του ΙΚΥ πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Όπερα και στο Lied στη μουσική ακαδημία της Στουτγάρδης με την Prof. Dunja Vejzovic και τον Prof. Cornelis Witthoefft (KA Diplom 2009, Master 2012).
Ηχογράφηση της Μαρίας Παλάσκα συμπεριλήφθηκε στο CD “Resonanz 2010” της μουσικής Ακαδημίας της Στουτγάρδης. Το 2011 τραγούδησε στο θέατρο Bolshoi της Μόσχας στα ημιτελικά του διαγωνισμού Competizione dell΄Opera. Ήταν υπότροφος του Ιδρυματός Φίλων της Μουσικής Ακαδημίας Στουτγάρδης και του Ιδρύματος Richard Wagner.

Η νεαρή σοπράνο έχει συμπράξει με σημαντικές ορχήστρες και σύνολα, μεταξύ άλλων, η Staatsorchester Stuttgart, Frankfurter Sinfoniker, Sinfonia 02 Mathias Neundorf, Rijeka State Orchestra, Südwestdeutsche Philharmonie Konstanz, Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης.
Οι πρώτες σολιστικές της εμφανίσεις έγιναν στην Όπερα Θεσσαλονίκης με τους ρόλους της Papagena στο Μαγικό Αυλό και της Βlonde στην Απαγωγή από το Σaράι του Μότσαρτ. Το Ορατόριο αποτελεί σημαντικό κομμάτι της καλλιτεχνικής της πορείας.

Υ.Γ. Η πρώτη φωτογραφία της σοπράνο στην ανάρτηση είναι από την παράσταση που δόθηκε στη Βέροια, “H Στέψη της Ποππαίας” του Κλαούντιο Μοντεβέρντι (2011 -2012). Σκηνοθεσία/Σκηνικά/Κοστούμια : Τάσος Πρωτοψάλτου.
Φωτογραφία: Μάνος Λιανίδης